Alþýðublaðið - 07.03.1959, Blaðsíða 14
Flugvélarnar:
Flugrfélag íslantls.
Millilandaflug: Millilanda-
flugvélin Hrímíaxi fer til Os-
lóar, Kaupmannahafnar og
Hamborgar kl. 8.30 í dag.
Væntanleg aftur til Reykja-
víkur kl. 16.10 á morgun.
Innanlandsflug: í dag er á-
ætlað að fljúga til Akureyr-
ar, Blönduóss, Egilsstaða, ísa
fjarðar, Sauðárkróks og Vest-
mannaeyja. Á morgun er á-
ætlað að fljúga til Akureyrar
pg Vestmannaeyja.
Loftleiffir.
Hekla er væntanleg frá
Kaupmannahöfn, Gautaborg
og Stafangri kl. 18.30 í dag.
Hún heldur áleiðis til New
York k1. 20.
Sklpin:
Ríkisskip.
Hekia kom til Reykjavík-
ur í gær að vestan úr hring-
ferð. Esja er á Austfjörðum á
'Suðurleið, Herðubreið er
yæntanleg til Reykjavíkur í
dag frá Austfjörðum. Skjald-
breið fer frá Reykjavík kl. 17
í dag vestur um land til Ak-
ureyrar. Þyrill er á leið frá
Akureyri til Vestfjarða. Helgi
Helgason fór frá Reykjavík í
gær til Vestmannaeyja.
Skipaðeild SÍS.
Hvassafell fer væntanlega
í dag frá Gdynia til Odda x
Noregi. Arnarfell er væntan-
legt til Sas van Ghent á morg
un. Jökulfell fór 4. þ. m. frá
Reykjavik áleiðis til New
York. Dísarfell er á Húna-
flóahöfnum. Litlafell er í ol-
íuflutningum í Faxaflóa.
Hélgafell fór frá Gulfport 27.
f. m. áleiðis til Akureyrar.
Hamrafell er væntanlegt til
Reykjavíkur í kvöld frá Ba-
tum. Huba fór 23. f. m. frá
Cabo de Gata áleiðis til fs-
lands.
Eimskip.
Dettifoss kom til Helsing-
fors 5/3, fer þaðan til Gdy-
nia, Kaupmannahafnar, Leith
og Reykjavíkur. Fjallfoss fór
frá Hull 5/3 til Bremen og
Hamborgar. Goðafoss fór frá
Gautaborg 3/3, var væntan-
legur til Vestm.eyja í gær,
átti að fara þaöan í nótt til
Keflvaíkur og Reykjavíkur.
Gullfoss fór frá Rostock 5/3
fil Kaupmannahafnar. Lagar
foss fór frá Hafnarfirði 3/3
til Kaupmannahafnar, Lyse-
kil, Rostock, Amsterdam og s
Hamborgar. Reykjafoss kom J
til Hull í gær, fer þaðan vænt ^
anlega í dag til Reykjavíkur.
feelfoss fór frá'New York 26/
2, var væntanlegur til Rvík-
ur í gærkvöldi. Tröllafoss fór
frá Hamborg 4/3 til Reykja-
víkur. Tungufoss fór frá Vest
mannaeyjum 28/2 til New »
York.
☆
Bréfaskipti.
18 ára bandarísk stúlka
óska reftir bréfaskiptum við
íslending. Hefur áhuga á -í
þróttum, bréfaskriftum, teikn
ar, saumar og safnar fískum. |
Utanáskriftin er: Judy Whit-
field, 2445 18th St„ Cuya-
hoga Falls, Ohio, U.S.A.
J úlí-.Hermóffssöfnunin.
G. K 50. Á. T. 100.
Frá skrifstofu borgarlæknis.
Farsóttir í Reykjavík vik-
una 15.—21. febrúar 1959
samkvæmt skýrslum 39 (37)
starfandi lækna. Hálsbólga
82 (70). Kvefsótt 163 (175).
Iðrakvef 32 (32). Inflúenza 5
(26). Mislingar 18 (23). Hvot
sótt 1 (3). Hettusótt 1 (0).
Kveflungnabólga 21 (12),
Rauðir hundar 1 (3). Hlaupa-
bóla 16 (13).
Nokkr'ir hermenn stóðu á
hryggjunni, þeir héldu á vél-
byssum. Það var ekki undrun
að sjá á þeim, allt var eins
og handtaka obkar væri
væri margæfð. Þeir leituðu á
okkur og ráku okkur upp
bryggjuna. Vindhviða greip
hattinn af V og feikti honum
glaðlega út í forina og hann
valt áfram.
Hjermennirnir staðnæmd-
ust við hænsnagirðinguna og
biðu eftir Surov, sem kom ríð-
andi. Hann var éins og minnis
merki, sem gnæfði yfir okkur
í flöktandi bjarma Ijósker-
anna. Hann sat beinn í baki
og hélt á svipunrii, fölur, en
ákveðinn og rólegur.
Hesturinn var órólegur og
tvísteig, en Surov tók í
ibeizlið og hélt fast. Hann leit
á mig og sagði: „Einmitt það.
Hver hafði.á réttu að standa?“
„Heyrið nú til major . . .
sagði V. rólegur.
Surov sló til V. með svip-
unn: og sagði. „Þegiðu, þér var
ekki sagt að tala“.
„Þetta var mér að kenna“,
sagði V. „Þér hljótið að vita
það“.
„Þegiðu“, sagði Surov. „Það
ætti að skjóta ykkur bæði“.
„Þetta var ekki henni að
kenna“, sagði V.
Surov steig af baki. Andlit
hans var fla+t og málmkennt
eins og pottlok: „Ef þú segir
eitt orð enn ...“
„Hlustið á mig“, greip V.
fram í fyrir honum. „Ég verð
að segja yður .. .“
Það var eins og Surov
spryngi, hann greip í frakka-
kraga V. og hristi hann til.
„Haltu kjafti eða ég drep
þig!‘.
„Sleppið honum!“ Ég greip
í handlegg Surovs, en hann
hristi mig af sér. Ég datt í
fangið á einum hermannin-
um, sem tók utan um mig.
Það var fólk alls staðar, fyr-
ir framan eldhúsdyrnar, á hús
þökunum og á veginum til
vatnsins.
„Ég hef engan áhuga fvrir
því. sem bér hafið að segja“,
hélt Surov áfram. „Þér luguð
of oft“. Hann stamaði eins og
orðin kæfðu hann. „Þér eruð
lygari, sem felið yður undir
konukjól“.
V. roðnaði. Hann gekk að
Surov. „Biidos orosz!“ sagði
hann og sló Súrov fast utan
undir. Það varð þögn. Enginn
hreyfði sig; þá tók V. um
hanzkaklæddu hendina, sem
hann hafði slegið Surov með
og hélt henni eins og hún
stæði í björtu báli, síðan vein-
aði hann. Andlit hans var af-
skræmt af biáningu og hann
datt á jörðina. Hermennirnir
þutu til hans, Surov ýtti þeim
frá og gekk til V. og tók um
hendi hans. „Snertið hana
ekki“, æpti ég. En Surov sagði
eitthvað á rússnesku. Einn
hermannanna gekk að V. og
reif af honum hanzkann og
gasbindið og lyfti nakinni
hendinni í biarmann frá ljós-
kerinu, Andlit hans hvarf í
myrkrið umhverfis lampann
og ekkert sást nema höndin
á V.; hvít. holdsveik, fingurn-
ir fimm stirðir og útglenntir,
afrifnar neglurnar, blóðug og
sár.
Rödd V. heyrðist í myrkr-
inu. „Það er ekki hægt að fá
slíka handsnvrtingu nema á
einum stað. Var það eitthvað
fleira fyrir vður?“
Surov sagði eitthvað á rúss-
nesku og tveir hermenn tóku
V. upp og báru hann brott.
Þeir gengu framhjá mér. Þeir
héldu um úlnliði hans og und-
ir hendurnar. Hann var mátt-
Sagan 18
GEORGE
TABORI:
H&tlur“. Hann reið áfram og
jhvarf í myrkrið.
Ws .1' ■'
i Eg vaknaði við regnhljóðið
* ía glugganum. Ég var sljó af
-svefntöflunum, sem frú Rhine
’rlander gaf mér kvöldið áður
jög ég reyndi að vakna ekki,
i því þá varð ég að muna allt.
. Í'Ég vissi, að vakandi myndi ég
í sgvæntinguna.
F "Ég reis á fætur 0g gekk að
fe^ugganum. Það var voðalegt
, r-að þurfa að líta þennan dag.
reyndi að vera sljó, en
Ljárna var vatnið og ég varð
"í"'áö muna allt.
V - Slyddan féll á leðjuna. Allt
"■*%ar grátt og það var líkast
sem stormurinn hefði gert
að engu mörk lands og vatns.
Skítugir smálækir streymdu
um garðinn og mynduðu
polla, hænurnar £ hænsnagirð
ingunni hnipruðu sig saman
og gögguðu kvartandi.
Ég flýtti mér að klæða mig
UT UR HYRKRMU
um kjól og með stóra nælu
og hún hafði gré.nilega feng-
ið snert af heilablæðingu
nokkrum árum áður. Munnur
hennar var stífur og skakk-
ur öðrum megin. Hún sagði
hálfgröm, hálfvörvæntingar-
gét letartóztatták!“ sagði hún
skakk'a munnvik.ð. „A Cseþe-
imikið til þess og strauk oft
full. „A lányokat is! Az lsten
verje meg . . . „ Hún skildi
að ég skildi haria ekki og
hætt. í miðri setningu og
kveikti á gasinu undir svört-
um potti.
Ég gekk nær og spurði:
„Csepege, hvar er Gsepege?“
Hún yppti aftur öxlúm og
tautaði eitthvað um Csepege.
Ég kom v'-ð hendi hennar eins
og tií að biðja hana að reyna
aftur. Hún leit á mig. „Orosz,“
hvíslaði hún hægt. „Ruszki.“
Hún gretti sig og lék her-
mann. „Weg! , Polizfe'i:!". sagðí
hún á þýzku; „Æ, æ, æ.“ Hún
andvarpaði ,fil að sýna mér,
hvílíkt áfall þetta væxi.
„Lögreglan tók Csepege,
rússnesk lögregla?“ spurði ég
og minntist allra leikþátt
anna; sem ég hafð. leikið í.
Ég lék Rússá og lögreglu og
laus í hnjánum, en brjóst
hans var þanið og hár hans
flökti í vindinum: hann var
fagur, storkandi og hlægileg-
ur eins og allir píslarvottar.
„Páll“, kallaði ég og reyndi
að slíta mig lausa. En hann
heyrði varla til mín. Hann
leit á mig augnablik og síðan
leit hann undan. Mér fannst
ég hafa misst hann, hann til-
heyrði myrkrinu og þöglum
hópnum í kring, hann vap
barn þeirra, ekki mitt og hann
kallaði til þeirra: „Eljen a
szaþadság! Lengi lifi frelsið!“
Það var eins og þessi orð
hefðu aldrei heyrzt fyrr. Ég
sá, að hann sleit sig af her-
mönnunum og hljóp út í
myrkrið, að fólkinu. „Iængi
lifi. ..“, hrópaði hann, en orð
in þögnuðu og dynkur heyrð-
ist. „Meiðið hann ekki“,- æpti
ég, þá heyrðist langt vein,
sem klauf myrkrið eins. og
hnífur, það kom til mín og
klauf mig 0g stakks í kvið
minn. Ég leit á Surovng opn-
aði munninn, en ekkert hljóð
heyrðist. Surov sagði eitt-
hvað, sem ég heyrði ekki og
stökk á bak. Hermaðurinn
sleppti mér 0g ég stoð og hélt
um kviðinn, eins og ég væri
að láta fós+ri. Ég skjögraði að
veggnum og kastaði upp.
Þegar ég leit við voru allir
horfnir, nema Siwov á hest-
inum. Hann var aftur líkur
minnismerki, fjarlægur sem
það. Ég hélt, ég væri tilfinn-
ingalaus, en reíði mín var að
kæfa mig. „Því var ég ekki
tekin líka? Kallið á hermenn-
ina. Því kallið -þérekki á her-
mennina?“ Hann reið hægt af
stað. Hann skyldi hlusta á
mig. Ég hlión í veg fyrir hann.
„Ég ,er samsek honum. Ég vil
fara, hvert sem hann fer. Kall
ið á hermennina!“ Ha:\n hott-
aði á hestipn og ég varð að
víkia. ,Ég ráðgerði flóttann11,
kallaði ég og hljóp við hlið
hans. ..Hélduð þér, að ég segði
yður frá því? Hvernig dirfist
þér að vonast eftir sannleik-
anum?“ É«r grein í ístaðið, en
hann tók e.kki eftir því og reið
áfram .„Guð gefi, ,að þér kom-
ið einn á mvrka götu“, ég
hrasaði og missti af ístaðinu.
„Guð ffefi. að þar verði. einn
af þióð bessa lands, yopnað-
ur“. Ég varð að æpa til hann
heyrði til mín. „Guð, líttu und
an meðan þeir rífa hann í
og reyndi að telja mér trú um,
að ég þ^'rfíi aðéins að fá mér
kaffisopa, þá lagaðist allt.
Frú Kretschmer vaknaði sem
snöggvast, þegar ég opnaði
dyrnar. Hún kíkti á mig í
gegnum hárið, yppti öxlum,
stúndi og snéri sér upp í horn.
Gangurinn var dimmur og
kaldur og sama máli gegndi
um borðstþfuna. Það hafði
ekki verið kveikt upp í ofn-
inum eins og aðra morgna.
Það hafði ekki heldur verið
tekið af borðinu né barnum,
bollar, diskar og glös voru út
um allt.' Ég sá glas mitt, hálf-
fullt af vatni á stólnum, sem
ég hafði sett það á kvöldið áð-
ur.
„Csepege?11 kallaði ég hik-
andi. Það var einhver í eld-
hús'.nu. Ekkjufrú Schrieiber,
gamla konan með kettina, sem
við höfðum varla séð síðan
við komum, var að snúast í
eldhúsinu, muldrandi og rek-
andi hungraða kettina úr eld-
húsinu.
,,Góðan daginn11, sagði ég og
gekk inn. Hún hrökk við og
starði á mig gegnum gleraug-
un. Þfetta var í fyrsta skipti,
sem ég sá hana vel. Hún hafði
áreiðanlega verið falleg, þeg-
ar hún var ung, nú var hún
uppþornuð og bogin £ baki
eins og hún hefði ákveðið einn
góðan veðurdag að xísa ekki
upp. Hún var í sléttum- svör.t-
þjón og handtöku.
'Hún skemmti sér yel, kink-
aði oft kolli og hélt áfram
með látbragði og muldri.
„Gærkveldi . . . um klukkan
. ,. tíu . . . skeggj aði kapteiriri
inn og tveir hermenn . . . tók
Csepege og eldabuskurnar . . .
tóku þau burt“. Þetta var allt
sem hún vissi. Ég .reyndi að
spyrja hana, hvort hún vissi
éitthvað um V., en hún leit
aðeins hjálparvana upp í loft
ið.
Það virtist ;sem matvæla-
birgðir eldhússins hefðu ver
ið étnar upp í vé.'zlunni kvöld
ið áður. Ég spurði ekkjuna
um leyfi og lagði af stað í
matarleit, en ég fann aðeins
örlitla kaft.lús og uppþornaða
ibollu. Loks gekk ég inn í borð
stofuna, þar .sem Gulbranson
hjónin biðu og sátu þétt hlið
við hlið.
Ég hóf að segja þeim frétt-
ist rússneskur, óbreyttur her
liirnar af . Osepege, en þá birt-
maður á rúðunni. Andlit hans
var kringluleitt, fölt og órak
að. Hann var með vélbyssu
um öxl. Hann leit augnablik
á okkur og hélt síð.an áfram
að ganga fram og aftur.
„Það er annar bak við hús
!ið“, sagði hr. Avron, sem. rétt
£ þessu kom inn, rólega. Hann
var í tvídjakka, þykkri peysu
og með trefil um hálsinn rétt
eins og hann ætlaði í f jall-
göngu. „Við erum víst í nokk
urskonar stofufangelsi11. Hann
gekk t'il mín og á andliti hans
GRANNABNIR
— Eg skal selja þér myndina
fimmkall.
14 7. marz 1959 — Alþýðublaðið