Alþýðublaðið - 13.03.1959, Blaðsíða 6

o
Draumur-
inu, sem
rætfisf
ÞEGAR við ökum með
strætisvögnum eða spor-
vögnum, verður okkur oft
hugsað til vagnstjóranna:
Hversu ömuregt -hlýtur
ekki að vera að aka sömu
léiðina dag eftir dag, ár
eftir ár? Eftirfarandi frá-
sögn um píslarsögu eins
sporvagnsstjóra lásum við
nýlega í dönsku blaði:
; Hann hét Mogesen og var
ættaður úr litlu þorpi, þar
ðiem engir sporvagnar voru.
Þegar hann kom til Kaup-
mannahafnar, urðu spor-
vagnarnir hans ær og kýr.
Iðulega ók hann í þeim
hverja ferðina eftir aðra sér
til skemmtunar. Draumur-
inn var að verða sporvagns
s'tjóri, og hann rættist eft-
ir skamma hríð. En Adam
var ekki lengi í Paradís.
Smátt og smátt varð Moge-
sen það Ijóst, að lífið hlyti
að vera fólgið í öðru en því
að aka sporvagni milli
tveggja endastöðva.
Þegar hann hafði ekið í
tuttugu ár sömu áætlunar-
ferðina, var svo komið, að
hann hataði sporvagna og
hét því með sjálfum sér, að
þegar hann væri kominn á
ellilaun, skyldi hann byggja
sér sumarbústað í námunda
við gamla þorpið sitt, þar
sem enn voru engir spor-
vagnar. Draumurinn varð
fegurri og fegurri í huga
Mogesen og nú lifði hann
eingöngu fyrir tilhugsunina
um lausn frá starfi sökum
aldurs til þess að geta gert
þennan draum sinn að veru
leika.
Tíminn leið og hinn stóri
dagur nálgaðist. Mogesen
var haldið skilnaðarhóf af
sporvagnafélaginu, þar sem
honum var þakkað heilla-
drjúgt ævistarf. í hófinu
stóð Mogesen sjáifur upp og
flutti ræðu, þar sem hann
sagði frá hatri sínu á spor-
vögnum.
Nu stíg ég af, sagði
hann. — Hér með segi ég
öllum sporvögnum í víðri
veröld að fara til fjandans!
Þegar hann kom heim úr
veiziunni, voru ættingjar
hans saman komnir til þess
að hylla hann á þessum
merku tímamótum.
Þeir vissu um draurn
hans og ætluðu nú að koma
honum heldur en ekki á ó-
vart. Draumurinn skyldi
rætast með það sama. Ætt-
ingjarnir höfðu látið útbúá
sumarbústað fyrir hann í ná
munda við fæðingarþorp
hans, — stofu, svefnher-
bergi og eldhús — innrétt-
uð i gömlum sporvagni!
☆
Dýrmælur
vindlingur.
SLAVKO MITROVISKI
frá Kumanovo í Júgóslavíu
fann kvöld eitt sígarettu á
gólfi í kvikmyndahúsi. Þeg
ar sýningunni var lokið
ætlaði hann að kveikjá sér
í sígarettunni, en tókst
ekki. Hann hafði nærri eytt
heilum eldspýtnastokk, þeg
ar hann missti þolinmæðina
og reif sígarettuna í tætlur.
Þá kom í ljós, að innan í
henni var þéttvafinn 1000
dollara seðill!
ðiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiimiifiiiiiiitiHiHiiutiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii....
VIÐ höfum áður skýrt
Íítillega frá Gillian Hills,
sem Rodger Vadim hefur
uppgötvað og ætlar að gera
áð nýrri Brigitte Bardot.
Nú hefur hún fengið sitt
fyrsta hlutverk í kvikmynd
og á að leika skólastúlku á
gelgjuskeiði í myndinni
„Les Liaisons dangereus-
us“ (Hættuleg sambönd).
Sagan, sem kvikmyndin er
gerð eftir, kom út fyrir
nokkrum . árum og þótti
nokkuð djörf, svo að Gil-
lian hefur ekki fengið leyfi
til að lesa hana fyrr en nú.
Gillian er nefnilega ekki
nema 14 ára ennþá, og þeg-
ar myndin verður sýnd, fær
hún ekki að sjá hana, fyrr
en eftir tvö ár, ef öllum lög-
um og reglum er fylgt.
Gillian Hills, sem um
þessar mundir dvelst í Par-
ís, þar sem myndin er tek-
in, er brezk að uppruna, en
hefur undanfarin 10 ár ver-
ið búsett í. Nice.Æaðir henn
ar var liðsforingi í hinni
frægu áttundu herdeild
Montgomerys. Eftir stríðið
settist hann að í Egypta-
landi, og þar fæddist Gilli-
an. Skömmu síðar urðu þau
hjón ósátt og skildu. Móð-
irin settist að í Nice ásamt
dótturinni og sá fyrir þeim
mæðgum með því að kenna
ensku. Þegar Gillian fékk
tilboð um að leika í kvik-
mynd, gaf móðirin sam-
þykki sitt, þrátt fyrir æsku
dótturinnar, og mun með-
fram hafa gert það af fjár-
hagslegum ástæðum.
Meðfylgjandi myndir
sýna Gillian Hills, annars
vegar sem skólastúlku,
sem leikur sér með sippu-
band, —• hins vegar sem
unga stúlku, sem er að
vakna til lífsins.
" |

■ 'V ■ .

jr
SAGT ER, að frumsýning
kvikmyndarinnar „Verts-
huset Den sjette lykke“
muni verða mikill sigur
fyrir Ingrid Bergman.
,,Time“ heldur því fram, að
hún eigi skilið að fá sín
þriðju Oskarverðlaun fyrir
leik sinn, en lilutverkið er
brezk kona, sém gerist trú-
boði í Kína. í myndinni
kemur fyrir flest af því,
sem menn sækjast eftir í
kvikmyndum: ást, styrjöld,
trú, morð, grinimd, kímni,
tónlist og dans.
Hetjan í myndinni er
Gladys Aylward (Ingrid
Bergman), sem telur sig
hafa fengið vitrun guðs um
að fara til Kína. Hún legg-
ur af stað upp á eigin spýtur
og kemur til lítils þorps í
Norður-Kína. Þar hefur
hún starf sitt og fer að segja
biblíusögurnar sínar, berj-
ast fyrir rétti kvenna, kem-
iiiiifiimHlliliiitNiiimiiHiiiiimiiimiiliiiMiiii
ur á fót heimili fyrir mun-
aðarlaus börn, — og síðast
en ekki sízt fer hún að elska
ofursta í kínverska hernum.
Hún tekur sem sagt þátt í
stríðinu eins og Florence
Nightingale.
☆
FRÚ nokkur í Colorado
heimtaði skilnað, af því að
eiginmaðurinn væri sér ó-
trúr og þar að auki allta-f
fullur.
— Getið þér sannað, að
hann hafi verið yður ótrúr?
spurði dómarinn.
— Ég er nú hrædd um
það, svaraði frúin. — Ný-
lega vorum við í samkvæmi
og hann drakk sig fullan
eins og venjulega. Á heim-
leiðinni hélt hami að ég
væri einhver önnur og fór
með mig inn í íbúðina okk-
a-r — bakdyramegin!
Peningu
feasfað
á glæ
MENN hafa ým
arlegar venjur í
heimi, en einhvern
legasta, sem vif
heyrt um, er a<
peningum.
Englendingurinn
Edwards fleygir á
degi pundsséðli sí
sinn og horfir i
brenna til ösku. 1
ir, að þetta sé sit
baráttunni gegn : ’
unni. .Hanh hel
frárn, að það sé Of
peningaseðlum í u
hverjum borgara si
minnka svolítið s<
ann.
— Ef allir fylg
fodæmi, — þá væi
lifa, segir hann.
★
Ðandarfkj amaðu
es Farraras er líí
frumlegur í viðh
til peninga. N
dreymdi hann,
mundi fara fyrii
því að hann ■ ætti
ara í banka. Bag
KROSSGÁTA NR
Lárétt: 2 vol
skammst., 8 bii
mjög, 12 pallur (þ
hreyfir, 16 óopins
tveir eins, 18 ógæ
Lóðrétt: 1 hry
kiiidúr, 4 fúgí, 5 fe
efni, 10 fljótandi
11 meiðslin, 13
(þgf.), 15 felófes
hrífast af.
Lausn á krossgátu
Lárétt: 2 lagar,:
kór, 9 SÆH, 12 hr<
Kóran, 16 fun, 1’
báðir.
nefur löngum verið
að líf fjölmargra
málara í París er engan
veginn „dans á rósum“.
Nýlega sátu nokrir
máalarar á kaffihúsi.
ís og barst m.
hversu erfiðlega gengi
greiða húsaleiguna.
u*ðu margir sér með, há-
stemmdum lýsingarorðum
unz einn viðstaddra,
ekki hafði lagt orð í belg,
tók til máls:
LEYNDARDÓMUR
MONT EVEREST
— Ég borga aldrei neina
húsaleigu. Ég haga vinnu
minni ævinlega þannig, að
síðustu daga hvers mánað-
ar fæ ég mér gullfallega
fyrirsætu til þess að mála.
Þegar leigjandinn kemur,
brosi ég eins gleitt og ég
get og bíð honum inn, Aldr
ei hefur það brugðizt, að
hann hefur setið hjá mér
fram eftir kvöldi og horft á
fyrirsætu.na. Síðan spyr
hann, hvort hann megi ekki
koma aftur næsta dag og er
það auðfengið. Þegar ég hef
lokið við myndina, gef ég
honum hana, og þar með er
útrætt um húsaleiguna!
smani saman rennur
Ijós fyrir Frans. Hér í
þessum dal, sem. einangrað-
ur er af þessúm jökli, hefur
þróazt samfélag, sem eng-
inn hefur nokru sinni heyrt
um. Sjúkdómar eru hér ó-
þekkt fyrirbæri. Þessu sam
félagi er enn þann dag í
dag stjörnað af tíbetskum
munkum og fjallagarpar,
,sem hingað lenda
hópinn. ,, En er
hræðilegi snjóma
hefur yfirstjórni
spyr Frans. „AI
menn, já, það eru
g 13. marz 1959 — Alþýðublafiið