Alþýðublaðið - 13.03.1959, Side 11
Flugyélarnar:
Flugfélag íslands.
Millilandaflug: Millilanda-
flugvélin Hrímfaxi fer til
Glasgow og Kaupmannahafn
ar kl. 8.30 í dag. Væntanleg
aftur til Reykjavíkur kl.
22.35 í kvöld. Flugvélin fer
til Oslóar, Kaupmannahafnar
og Hamborgar kl. 8.30 í fyrra
málið. Innanlandsflug: í dag
er áætlað að fljúga til Akur-
eyrar, Fagurhólsmýrar,
Hólmavíkur, Hornafjarðar,
ísafjarðar, Kirkjubæjar-
klausturs, Vestmannaeyja og
Þórshafnar. Á morgun er á-
ætlað að fljúga til Akureyrar,
Blönduóss, Egilstaða, ísa-
fjarðar, Sauðárkróks og Vest-
mannaeyja.
Loftleiðir h.f.:
Hekla er væntanleg frá
New York kl. 7 í fyrramálið.
Hún heldur áleiðis til Oslo,
Kaupmannahafnar og Ham-
borgar kl. 08.30. Saga er
væntanleg frá Kaupmannah.,
Gautaborg og Stafangrj kl.
18.30 á morgun. Hún heldur
áleiðis til New York kl. 20.
Sklpiyi;
Skipadeild SÍS.
Hvassafell fer 14. þ. m. frá
Odda í Noregi áleiðis til ís-
lands. Arnarfell fer frá Sas
van Ghent í dag áleiðis til ís-
lands.Jökulfell er væntanlegt
til New York 14. þ. m. Dísar-
fell fer í dag frá Hornafirði
áleiðis til Hamborgar, Kaup-
mannahafnar, Rostock og Her
öya í Noregi. Litlafell er á
leið til Reykjavíkur frá Þor-
lákshöfn og Vestmannaeyj-
um. Helgafell er væntanlegt
til Akureyrar frá Gulfport
16. þ. m. Hamrafell fór í gær
frá Reykjavík áleiðis til Ba-
tum. Huba er á Hornafirði.
t. ' ' " ' i
Eimskip. ?
Dettifoss hefur væntanlega
farið frá Kaupmannahöfn. í
gær til Leith og Reykjavikur.
Fjallfoss kom til Hamborgar
10/3, fer þaðan til Antwerp-
en, Rotterdam, Hull og Rvík-
ur. Goðafoss fór frá Reykja-
vík í gærkvöldi til Vest-
mannaeyja, Akraness, Kefla-
víkur eða Ilafnarfjarðar og
þaðan til New York. Gullfoss
er í Kaupmannahöfn. Lagar-
foss fór frá Lysekil 11/3, var
væntanlegur til Warnemunde
í gærkvöldi, fer þaðan til
Hamborgar og Amsterdam.
Reykjafoss fór frá Hull 9/3,
væntanlegur til Reykjavíkur
síðdegis í dag. Selfoss kom til
Reykjavíkur 6/3 frá New
York. Tröllafoss kom til Rvík
ur 10/3 frá Hamborg. Tungu-
foss fór frá Vestmannaeyjum
28/2 til New York.
Skipaútgerð ríkisins:
Hekla er á Austfjörðum á
norðurleið. Esja fór frá Rvk
í gær vestur um land í hring-
férð. Herðubreið er á Aust-
fjörðum á norðurelið. Skjald-
breið er á Húnaflóa á leið til
Rvk. Þyrill er á leið frá Rvk
til Bergen. Helgi Helgason
fer frá Rvk í dag til Vestm.-
eyja.
fyrir frekari árásir, i?ínir
gengu til mán og Cottenl]
lagði höndina um axlir mi
„Páll,“ hugsaði ég og sá V.
fyrir mér sam.anhnipraðan í
klefanum.
„Þay r að slokkna á arn- j
dnum “ sagði Avron og barði ;
saman fóíunum. Rliinelander ;
starði út í bláinn, kinnkáði j
íkolli og sagð við sjálfan sig.
„í fimm ár vinnur maður í
viðurstyggilegu landi. Eg
þrælaði eins og hundur í
fimm ár; f mm ár, sem voru
-ekkert nema flugur, sviti og
olíufýla. Og nú vorum við
á leiðinni heim til þess að
vera vf.r jólin hjá foreldrum
mínum “ Hann þagnaði, en
varir hans bærðust áfram.
Við heyrðum hávaða
frammi á ganginum og þegar
við litum við sáum við kon-
urnar koma n'ður í myrkvinu.
Frú Rhinelander gekk fyrst,.
hún hélt á Billy litla í fang-
inu, hann var opin aug-
un. en þálfsofandi samt. Hun
hafði haft gott af hvíldinni.
Hún var róleg og ákveðin á
svip, er hún gekk inn með
kviðinn út í loftið eins og' hún
tilkynnti styrkleika og' raun-
hyggju konunnar. Frú Kret-
sdhmer kom. á eftir lienni í
flauelsplopn, hár hennar hékk «
yfir aðra öxlina; hún leit út
,eins og gömul mezzo-sopran
söngkona í búningsklefa sín-
um fyrir síðasta þátt Die
Walkiiere. Rhinelander telp-
an kom síðust hún var illi-
leg á svip. „Börnin gátu ekki
: Vorkípur
í fallegu úrvali.
Einnig ódýrar unglingabáp-
ur, fallegir litir.
Kápu og dömubúðin
15 Laugaveg 15
Sagan
GEORGE
TABORi:
vitið það ekki,“ sagði frú
Rhinelander. „Ó, hvað ég
vildi ég hefði pikkles hér,“
bætti hún við og sieikti út um.
„Ef 11 vill eruð þér eins
heimskar eins og Rotaryklúbb
uiránn, sem hjá yður stendur.
Eg hef hlustað á ykkur öll,
ég hef horft á ykkur og hlust
að á ykkur í marga daga og
ég hef aldrei séð lélegri
frammistöðu. Annað hvort
hvort skammist þið yfir
-Rússunum eða þið skríðið fyr-
ir ónefndum manni. Þó að
þér skiljið ekkiert, v.nan“ nú
talaði hún við mig, „þá skilj-
um við frú Kretschmer vel á
hverju gengur. Hvers vegna
haldið þér, að við höfum ver-
ið kyrrsett á þessum viður-
styggdega stað?“
Cotterill sagði með ís-
kulda: „Mig grunar hvað þér
ætlið að segja.“
„Þér getið veðjað um að ég
ætla að segja það!“ æpti hún.
„Þið megið reka höfuðið nið
geta, hvað ég vel. Eg mun
‘ reyna að vernda börnin og ef
eitthvað illt hlýzt af því, þá
gott og vel. Nú er mér sama,
hver lifir eða deyr, ef fjöl-
■^sk^lda mín sfcppuir heil á
húfi. Þetta er álit mitt og
. . . falli ykkur það ekki f geð,
sofið fyrir hávaða,“ sagði móð vitið þið, bvað þið getið gert.
ir þeirra og orð hennar hljóm Farðu með son þinn upp, hr.
uðu e’ns og upphaf langrar
skammadembu. Eg sá á því,
hvernig fi’ú Kretsehmer leit
þakklát til hennar, að þær
voru með eitthvað ákveðið í
huga.
„Þú hefðir ekki átt að
koma, ástin mín, hr. Rhine-
lander gekk til h'ennar,,
„Mér líður vel,“ sagði kona
hans. „Eg lá fyrir í allan dag,
svo {þú barft ekki að láta
svona.“ Hún settist niður í
stól, fætur hennar voru gleið-
ir og hún vaggaði Billy, sem
hallað höfðinu að öxl henn-
ar. Hún var eins og móður-
hugsjónin holdi klædd, eilíf
og full baráttu. „Við kom-
umst ekki hjá að heyrn, hvað
þið sögðuð, sagði hún, og leit
kringum sig á hvern einasta
mann og horfði svo á mig.
„Við vitum, hvað skeð hef-
ur.“ Hún leit af mér. Rhine-
lander lagði af stað til henn-.
!ar, en augnaráð hennar
stöðvaði hann. „Eg efasf um
að ég haf• nokkurn tíma fyrir
hi.tt svo marga heimskingja
í einu,“ sagði hún við menn-
ina og frú Kretschmer kinnk-
aði koll samþykkjandi. Nú
vissi ég, hvaðan þeim kom
slíkur stynkur, mennirnir
voru búnir að gera allt ó-
mögulogt og nú ætluðu þær,
konurnar, að laga allt. Þessi
sigurstund þeirra, sem þær
ihöfðu beðið svo lengi. olli því
að þær hræddust ekki ógrar
morgundagsins. „Mér verður
illt af að horfa á ykkur,“ —
bætti hún viQ og hagræddi
höfði BiHys. „Svo var það
eitt enn. Eg ber mikla virð-
ingu fyrir góðum siðum, en
finnst ybkuT lekki nokkuð á-
liðið fyrir kurteisi? Hún leit
á mig. „Eg ætla engan að
móðga, en óg æla að segja
■allt, sem ég hef að segja.
Þegið þér,“ sagði hún við Cott
erill. „Eg kann vel við ykk*
un öll, en verði ég að velja
milli barna minna eða þess, að
móðga engan, þá, þið megið
Rhinelander. „Hann tók
drenginn af henni. „Og dótt-
ur þína líka.“
Þau gengu út öll þrjú, og
dóttirin sagði: „Mikið vildx
ég, að þau hættu að æpa
svona, pabbi. Þá gæti ég sof-
ið.“
Eg vissi, að það var ég, sem
hún átti við. Eg vissi ekki,
hvort ég væri nægilega
sterk til að verja mig.
„Við hvað eigið þér, frú
Rhinelander?“ spurði ég. Hún
starði 4 mig eins og hún væri
yfir sig undrandi yfir því, að
ég skyldi þora að tala.
„Eg er að komast að yður,“
svaraði hún og krosslagði
hendurnar undir bumbunni.
„Eg veit, að þér hafið ástæð-
ur, það hafa allir. Brjálaði
sprengjuvarparinn í Podunk
hafði einnig sínar ástæður, en
nú skipta ástæður engu máli
lengur. Þetta er allt þér að
kenna, vinan. Þetta er sann-
leikurinn og það er kominn
tími til að einhver segi það.
Það voruð þér, sem. komuð
okkur í þennan vanda. Og
víst var það hún!“ hreytti
hún út úr sér, þegar Avron
gerði sig líklegan til að mót-
ípæla.
„Eg sé ekkert við þessa á-
sökunarræðu yðar,“ sagði
Cotterill kuldalega.
„Orð hjálpa okkur að
minnsta kosti ekki ún þessum
vanda, eins og þér kallið
það.“
„Ekki orðin,“ sagði frú
Rhinelander, „en hún getur
það. Það er vissara fyrir
hana að gera það.“
„Hvað viljið þér að ég geri,
frú Rhinelander?1'
„Látið ekki eins og þér vit-
ið það ekk ,“ svainaði hún.
Eg svaraði leftir smá þögn.
,:,Eg veit það ekki.“
Frú Kretschmer þaut til
mín. „Svona nú, Lady Asht
on.‘‘ Hún gekk bak við frú
Rhinelander.
„Það getur verið, að þér
ur í sandinn eins og strút-
uxiinn, ég geri það ekki. Eg
sá það, sem ég sá. Það hófst
um leið og við komum og
það stendur enn. Við litum
öll undan, það var mjög ó-
þægilegt stundum, en nú
ætla ég að sfegja það.“ Hún
dró andann djúpt. „Majórinn
er skotinn í henni, og það er
vægt að orði kom;zt.“
„Þér eruð geggjuð,“ sagði
Cotterill óþolinmóður.
„Eg heyrði til yðar og nú
hafið þér sagt álit yðai’. Hvað
hjálpað; það? Látið ekki eins
og þér vitið ekki neitt.“
„Þér hafið á röngu að
standa,“ sagði ég.
Hún stóð snögglega á fæt-
ur eins og til að sýna okkm’,
hve stutt væri unz hún yrði
móðir. „Látið lekki svona,
æptj hún. „Eg vil ekki eiga
barn í fangelsi.“ Hún titraði.
„EruQ þér blind? Allir menn
nema þér vita þetta! Svona
nú, talið þér!“ Hún snéri sér
ti,l h'nna. „Hvað er að ykk-
ur? Skammist þið ykka,r eða
hvað? Eruð þið minnislaus?
Ilafið þið gleymt öllu, sem
þið sögðuð, þegar hún fúr út
úr herbergmu?
„Og hvað var sagt?“ spurði
©g.
„Lady Ashton, þér mfegið
ekki misskilja okkur,“ sagði
Avron afsakandi. „Við gerð-
um nokkrar, saklausar -at-
hugasemdir um þann mikla
áhuga, sem. majóiriinn hefur á
yður.“
„Hún veit það. Hún veit
það.“ pípti frú Kretschmer.
„Um nóttina, þessa hræðiiegui
nótt, þegar allir voru að
drekka og dansa, gekk maður
inn minn fram á ganginn og
sá þau sitja þlið við hlið |
stiganum leins og .. “
Eg leit á Cotterill. Það var
mikið áfall fyrir mig, að hann
snéri sér frá mér. ..Þstta er
rangt hjá ykkur, algjörlega
rangt,“ stundi ég.
„Er það?“ sagði frú Rhine-
lander. „Og því tók hann yð-
ur ekki fasta líka þessa sömui
nótt? Það er greinilegt og
mjög skemmtilegt, ©n mig
langar ekki til að hlusta á
erjur tveggja elskenda. Þér
komuð okkun hingað, hjálpið
okkur héðan eða ég skal“ ..
Cotterili gekk til mín.
„Þetta er meiri v tleysan.“
Hann hlýtur að hafa vitað,
hvað leftir henni kæmi. „Eg
vil ekki að þér hlust ð .
„Leyfið henni að tala út,“
sagði ég.
„Ðíana, ég bið yður, kom-
ið þér ..“
„Gargið ekki svona hátt,“
sagði frú Rhinelander. „Lát-
ið hana vera. Hún þekkir líf-
ið.“
Eg varð máttlaus og varð
að setjast niður.
„Hve lágt getið þér lagst,
frú Rhinelander?“ sagði Cott-
eriíl.
„Þegið þér,“ sagði hún.
„Þér vitið. hvað snjórinni
vill, látið hann fá það, ann-
iars líðum v;ð. Mér þykir
þetta leiðinlegt,“ ságði hún og
strauk hár mitt. „Kallið mig
öllum illum nöfnum, ef yður
líður betur. En hvað getið
þér gert annað? Þess' heirn-
ur er heimur karlmanna,
hvernig sem á það er litið.
Þeir eru allir tíkarsynir, jafn
vel þeir þeztu. Hérna, finnið
þér fyrir barninu mínu.“
Hún lagði hönd sína á kvið-
inn. „En sparkar hann? Eg
er viss um að hann vex upp
og verðuir að manni. Eg vil
ekki missa hann. Viljið þér
iað ég gerið það? Eg fór að
gráta. Hún þrýsti mér að
kviði sínum og róaði mig. —
„Jafnvel þeir allra beztu,“
sagði hún.
Það varð vinsamleg þögn,
en þá heyrðum við hófatak-
ið. Þegar við litum út um
gluggann sáum við ( bjarma
'götuljóssins, hvar majói’inni
reið fcam hjá á svarta hest-
inum. Stóra yfirhöfnin hans
flögraði í myrkrinu er hann
reið áfram eins og.nom.
6RANNABNIB
„Það getur varla verið, að skíðin þín
séu úr asktré. Þau hljóta að vera ús
krossviði.“
Alþýðublaðið — 13. marz 1959