Alþýðublaðið - 22.04.1959, Blaðsíða 11

Ffugvélarnar;
Flugfélag íslands.
Millilandaflug: Millilanda-
flugvélin Gullfaxi fer til Glas
gow og Kaupmannahafnar
kl. 9.30 í dag. Væntanleg aft-
ur til Reykjavíkur kl. 17.35 á
morgun. Innanlandsf lug: I
dag er áætlað að fljúga til Ak
ureyrar, Húsavíkur, ísafjarð-
ar og Vestmannaeyja. Á morg
un er áætlað að fljúga til Ak-
ureyrar, Bíldudals, Egils-
staða, ísafjarðar, Kópaskers, |
Patreksfjarðar og Vestmanna
eyja.
Loftleiðir.
Edda- er væntanleg frá Lon
don og Glasgow kl. 19.30 í
dag. Hún heldur áleiðis til
New York kl. 21.
Skiplns
Ríkisskip.
Hekla er á Austfjörðum á
norðurleið. Esja er vætanleg
til Reykjavíkur árdegis í dag
að vestan frá Akureyri,
Herðubreið er á Austfjörðum.
Skjaldbreið er í Reykjavík.
Þyrill er væntanlegur til
Reykjavíkur í dag frá Kefla-
vík, Iielgi Helgason fór frá
Reykjavík í gær til Vestm,-
eyja.
Skipadeild SÍS.
Hvassafell fór 19. þ. m. frá
Reykjavík áleiðis til Antwer-
pen, Arnarfell fór 17. þ. m.
frá Reykjavík áleiðis til
Gautaborgar. Jökulfell er í
Amsterdam. Dísarfell fór 18.
þ. m. frá Keflavík áleiðis til
Gautaborgar. Litlafell er í ol-
íuflutningum í Faxaflóa.
Helgafell er í Þorlákshöfn.
Hamrafell fór 17. þ. m. frá
Reykjavík áleiðis til Batum,
Eimskip.
Dettifoss kom til Helsing-
fors 18/3, fer þaðan til Vent-
spils og Kaupmannahafnar.
Fjallfoss fór frá London 20/4
til Hamborgar og Rotterdam.
Goðafoss fór frá Reykjavík í
gærkvöldi til Húsavíkur og
Akureyrar. Gullfoss er í
Kaupmannahöfn. Lagarfoss
fer frá New York 22/4 til
Reykjavíkur. Reykjafoss fór
frá Hamborg í gær til Hull og
Reykjavíkur. Selfoss kom til
Hafnarfjarðar í gær frá Vest-
rhannaeyjum. Tröllafoss fór
frá Leith 19/4 t'il Reykjavík
ur. Tungufoss fór frá Vest-
mannaeyjum 19/4 til Lysekil,
Gautaborgar, Kaupmhafnar |
og Rostock.
^ _____
SKÍPAUTCíeRg JMKtSINW
austux umi land til Bakka-
fjarðar hinn 27. þ. m.
Tekið á móti flutningi til
Hornafjarðar, Djúpavíkur,
Breiðdalsvíkur, Stöðvarfjarð-
ar, Borgarfjarðar, Vopnafjarð
ar og Bakkafjarðar í dag.
Farseðlar seldir árdegis á
laugardag.
Hjól'bafðar • • -
og slöng&ir
450x17
550x16
560x15
550/590x15
590x13
600/640x15
650x16
1000x20
GAKÖAR GfSLASON h.f.
bifreiffaverzlun
sími 1-15-OG
sagðist ekki hafa hugmynd um
hvaðan hann hefði kornið —
og hann hefði neytt Ramon
kaptein til að biðjast fyrir-
gefningar og hent honum út.
Síðan — og hér hirti hún ekki
um að segja rétt frá :— hafði
Senor Zoriio hneigt sig kurt-
eislega og farið.
Don Carlos vildi æstur ná
í sverð sitt og skora Ramon
kaptein á hólm, en Dona Cata-
lina var rólegri og benti hon-
um á að það myndi aðeins
sýna öllum heiminum skömm
þá, er dóttir þeirra hefði orðið
fyrir, og það myndi heldur
ekki hjálpa í erfiðleikum
þeirra, ef Don Carlos berðist
við hermann og auk þess var
doninn aldraður maður, en
kapteinninn myndi áreiðan-
lega reka hann í gegn og þá
væri Ðona Catalina ekkja og
það var staða, sem hún vildi
helzt ekki vera í.
Svo Doninn lét sér nægja að
ganga um gólf í stofunni og
mikill maður á stjórnmála-
sviðinu og hann hét því að
hann skyldi láta lækka Ram-
on kaptein í tign og rífa af
honum einkennismerkin strax
og dóttir hans hefði gifzt Don
Diego og hann hefði komizt í
valdastöðu.
Senorita Lolita sat inni í
herbergi sínu og hlustaði á
nöldrið í föður sínum og
skyldi hvað aðstæðurnar
heimtuðu af henni. Hún gat
ekki gifst Don Diego núna.
Hún hafði gefið öðrum varir
sínar og ást, manni, sem hún
hafði aldrei séð framan í, ræn-
ingja, sem var hundeltur af
hermönnum — en hún hafði
sagt sátt, þegar hún sagði að
fólk af Pulido ættinni elskaði
aðeins einu sinni.
Hún reyndi að skýra þetta
allt fyrir sér, sagði við sjálfa
sig að hún hefði aðeins kysst
manninn í þakklætisskyni og
hún sagði við sjálfa sig að-það
væri ekltí rétt, að hj arta henn
ar hefði slegið örar, strax og
hann yrti. á hana á búgarði
föður hennar.
Hún gat ékki enn sagt for-
eldrum síhumf rá því að hún
væri ástfangin, bæði var ind-
ælt að eiga slíkt leyndarmál
og svo óttaðist :hún áfallið,
sfem þau yrðu fyrir og hún
óttaðist einnig að faðir henn-
ar sendi hana brott, eittllvað
langt, þar sem Senor Zórro
hitti hana ekki framar.
Hún gekk að glugganum og
leit yfir torgið og hún sá Don
Dieo nálgast. Hann reið
hægt eins og hann væri mjög
þreyttur og þjónarnir_hans
tvieir riðu hægt á eftir hon-
um.
Það var kallað il hans, þeg-
ar hann nálgaðist húsið og
hann vieifaði hendinni leti-
lega í kveðjuskyni. Hann sté
hægt af baki, einn af þjón-
unum hélt í ístaðið til að
aðstoða hann, dusta rykið af
fötum hans og svo geklc hann
til dyranna.
Don Carlos og kona hans
stóðu á fætur til að heilsá hon
um1, þau Ijómuðu af 'ánægju,
því allir höfðu tekið þeim vel
í igær og þau vissu að það áttu
þau Don Diego að þakka.
„Það var leiðinlegt að ég
Var ekki hérna, þegar þið
komuð,“ sagði Don Diego, „en
ég vona, að ykkur hafi liðið
vel í mínu vesæla húsi.“
„Okkur leið meira en vel í
þessari dýrðlegu höll!“ sagði
Don Carlos.
„Það var gott, en dýrðling-
arnir vita að mér hiefur ekki
liðið vel.“
„Nú, því þá það, Don Di-
ego?“ spurði Dona Catalina.
„Þegar ég hafði lokið því,
sem ég burfti að gera á bú-
garðinum reið ég til bróður
Pelipe til að vera þar yfir
nóttina. En einmitt, þegar við
ætluðum að hátta kom Gon-
zales liðsforingi og heilmarg-
ir hermenn og þeir héldu að
Senor Zorro væri þar. Þeir
höfðu verið að elta hann en
týnt honum í myrkrinu!“
í hinu herberginu var fín-
gerð senorita, sem þakkaði
guði.
„Þetta eru óróatímar,“ and
varpaði Don Diego. „Hávaða-
seggirnir voru hjá okkur í
klukkutíma en héldu svo á-
fram leit sinni. Ög ég fékk
hræðilega martröð eftir að
hlusta á sögur þeirra um of-
beldi og igrimmd. Og eftir
24
eftir
Johnsfon McCuiley
svo sem enga hvíld neyddist
ég að fara til Reina de Los
Angeles.“
„Þér hafið haft það erf-
ifit,“ sagði Don Cajrlos. —<-
„Senor Zorro hér, cahallero,
í hús yðar áður en hermenn-
irnir eltu hann.“
„Hvað eruð þér að segja?“
æpti Don Diego og settist
upp og sýndi nú mikinn á-
huga.
„Hann kom áreiðanlega
til að stela eða ræna yður
og heimta lausnargjald fyr-
ir,“ sagði Dona Catalina. —
„En ég held að hann hafi
engu stolið. Senorita Lolita
var hér — ein. Það er dálít-
ið leiðinlegt, sem við þurfum
að segj:a yður —“.
„Haldið þér áfram,“ sagði
Don Diego.
Á meðan við vorum ekki
heima kom Ramon kap-
teinn í virkinu. Honum var
sagt, að i'við værum ekki
heima, en hann ruddist inn
í húsið og var ókurteis við
senorituna. Þá kom þessi
Senor Zorro og skipaði kap-
teininum að biðjast afsökun-
ar og rak hann svo á dyr.“
„Þetta er mesti fyrir-
myndarræningi! “ siagði Don
Ðiego. „Kom' eitthvað fyrir
senorituna?“
„Nei,“ sagði Döna Catal-
ina. „Hún gerðii ráð fyrir að
Ramon kapteinn hefði drukk
ið um of. Eg skal kalla á
hana.“
Dona Catalina gekk fram í
dyr og kallaði á dóttur sína
og Lolita kom inn í herberg-
ið og heilsiaði Don Diego eins
og siðprúðri stúlku sæmdi.
húsi,“ sagði Don Diego. „Eg
mun athuga máláð nánar.“
Dona Ctaalina benti manni
sínum að koma og þau sett-
ust út í horn til að leyfa
unga fólkinu að vera einum,
en það gladdi Don Diego en
ekki senorituna.
19.
„Ramon kapteinn er
tuddi,“ sagði stúlkan lágt,
„Hann er einskisvirði,"
samsinnti Don Diego.
„Hann — það er að segja
— hann ætlaiði að kyssa mig,
sagði hún.
„Þér hafið þó ekki gert
það?“
„Senor!“
„Eg, andskotinn hafi það,
ég átti ekki við það. Auð-
vitað kysstuð þér hann ekki.
Slóuð þér hann utan undir?“
„Það gerði ég,“ sagði se-
noritan. „Og svo slóst hann
við mig og sagði mér að ég
skyldi ekki vera svona fín
með mig, því ég væri dóttir
manns, serni landsstjórinn
hefðj ýmigust á.“
„Hv^.fkur þorpari!" sagði
Don Diego.
„Hafið þér ekkert annað
að segja, caballero?“
„Eg get ekki bölvað í yðar
inávist.“
„Skiljið þér ekki hvað ég
var að segja, senor? Þessi
maður ruddist inn á heimili
yðar og móðgaði stúlkuna,
sem þér hafið beðið um að
vera konuna yðar.“
„Bölvaður þorparinn! Þeg-
ar ég hitti landsstjórann
næst, mun ég biðja hann um
að flytja kapteininn eitthvað
annað.“
„Ó!“ kallaði stúlkan. „Haf
ið þér ekkert skap? Láta
flytja hann eitthvað annað?
Ef þér væruð maður, Don Di-
ego, þá færuð þér til virkis-
ins og heimtuðuð að gera
upp reikningana við þennan
kaptein Rarnon, þér mynduð
reka hann í gegn og kalla
menn til vitnis um að þannig
færi fyrir þeim manni. sem
móðgað senoritu, sem þér
dáðuð og elskuðuð.“
„Það er svo erfitt að berj-
ast,“ sagði hann. „Við skul-
um ekki tala um ofbeldi.
Það má vel vera að ég setji
ofan í við hann.“
„Setja ofan í við hann?!“
æpti stúlkan.
„Við skulum tala um eitt-
hivað annað, senorita- Við skul
um tala um það sem ég minnt-
ist á við yður um daginn. Það
líður ekki á löngu unz faðir
minn fer að spyrja um hvern-
ig gangi. Getum við ekki á-
kveðið eitthvað? Hafið þér á-
kveðið daginn?“
„Ég hef aldrei sagt að ég
vildi giftast yður,“ svaraði
hún.
„Hvers vegna dragið þér
þetta á langinn?" spurði hann.
„Hafið þér litið á húsiö? Ég
skal breyta öllu eins og þér
viljið. Þér megið kaupa öll
þau húsgögn, sem þér óskið
eftir, en ég bið yður að breyta
ekki of mikið, því mér leiðist
öll óreiða. Þér getið fengið
nýjan vagn og allt, sem þér
girnizt“.
„Farið þér svona að því að
biðla?“ spurði hún og leit á
hann út undir sér.
„Það er leiðinlegt að biðla,‘e
sagði hann. „Neyðist ég til að
leika á gítar og segja falleg
orð? Getið þér ekki játazt mér
án slíkrar vitleysu?11
Hún bar þennan mann sam-
an við Senor Zorro og Don
Diego stóðst ekki samanburð-
inn. Hún vildi ljúka þessu af,
hún vildi aldrei sjá Don Diego
framar, hún vildi engan nema
Senor Zorro.
„Ég skal vera hreinskilinn
við yður, caballero,“ sagði
hún. „Ég hef rannsakað hjarta
mitt og þar er enga ást á yður
að finna. Mér finnst það léitt,
því ég veit hvað þessi gifting
hefði fjárhagslega mikið að
segja fyrir foreldra mína. En
ég get ekki gifzt yður Don
Diego og þér spyrjið til eins-
kis.“
„í nafni dýrlinganna! Ég
hélt að þetta væri allt ákveð-
ið,“ sagði hann. „Heyrðuð þér
þetta, Don Carlos? Dóttir yðar
segist ekki geta gifzt mér, það
sé ekki í hiarta hennar né hug
að gera slíkt.“
„Lolita, farðu inn í her-
bergi þitt!“ skipaði Dona Cata-
lina.
Stúlkan fór fegin. Dorx Car-
los og kona hans gengu hratt
yfir herbergið og settust við
hlið Ðon Diego.
„Ég er hræddur um að þér
skiljið ekki konur, vinur
minn,“ sagði Don Caríos. „Það
á aldrei að taka nei konu sem
lokasvar. Hún getur alltaf
breytt um skoðun. Kona vill
láta mann dingla á færinu,
hún vill Iáta manni vera kalt
af ótta og heitt af eftirvænt-
ingu. Leyfið henni að ráða,
vinur minn. Að lokum er ég
viss um að allt fer vel.“
„Ég skil þetta ekki!“ vein-
aði Don Diego. „Hvað á ég að
gera? Ég sagði henni áð ég
mundi gefa henni allt, sem
hún æskti.“
„Ég býst' við að hún æski
ástar,“ saeði Dona Calalina
með vizku konunnar.
„En vitanlega mun ég elska
hana og tilbiðja. Lofar maður
„Mér finnst leitt, að þetta „Og ég licf siálf innsiglað skúffuna,
uli hafa komið fyrir í mínu W bar sem ég geymi gömlu bréfin mín.“
skuli
þar sem ég geymi gömlu
s.).; t í,m......fúA . fí'i.d'l
Alþýðublaðið — 22. apríl 1959