Alþýðublaðið - 06.05.1959, Blaðsíða 11

..Senor, þér eruð óbsetan-
Iegur,“ sagði Senorita Lolita-
hlæjandi. .
Don Carlos og kona >hans
Iheyrðu hláturinn og litu hvert
á annað. Þau héldu að Bon
Diego Vega og senoritunni
kæmi mijög vel saman.
Og Don Diego hélt blekking
unni áfram, því hánn tók gít-
ar sinn og lék á hanm og söng
kvæði um ást og leiftrandi
augu. Dan Carlos og kona
hans litu hvort á annað og nú
með örvæntingu, þau óskuðu
þess eins að hann hætti, því
.erfingi Vegaættarinnar var
hvorki hljómlistarmaður né
söngvari og Þau héldu að
hann myndi missa það áílit,
sem senoritan hefði fengið á
honum.
En ef Lolitu fannst iítið til
söngvarans koma, þá duldi
' hún það vei og hún virtist á-
nægð. Þau töluðu meira sam-
an og rétt fyrir siesta bauð
Don Diego Buenas Dias og
fór burt í vagninum. Hann
veifaði til þeirra.
Sendáboði Ramons kapteins,
sem sendur hafði verið með
bréfið til landsstjórans, ætlaði
að skemmta sér í San Franc-
isco de Asis áður en hann
sneri aftúr tiÞReina de Los
Angeles. Hann- þekkti þar
fagra senoritu.
Hann reið eins og skrattinn
væri á hælum hans, þegar
ihamn fór frá virkinu og hann
kom til Sánta Barbara um
kvöld, með það fyrir augum
að skipta um hest, fá mat, vín
og kjöt í virkinu þar og þjóta
áfram. .
Og í Sankta Barbara urðu
vonir hans um hið fagra bros
senortiunnar í San Francisco
de Asis að engu. Þyí fyrir
framian virkisdyrnar var
skrautvagn, sem- vagn Don
Diego var eins og kerra við
hliðina á og Þar voru margir
hestar á beit og fleiri her-
menn en venja var til að væru
í Sankta Barbara voru þar,
hlæjandi og kallandi.
Landsstjórinn var í Sankta
Barbara.
Hans hégöfgi hafðijfarið frá
Sa-n Francisco de Asis fyrir
fáeinum dögum og ætláð til
San Diego de Aíiala til að
styrkja s t j órnm ál aáðstöðu
sína, launa vinum. síniím og
heg.na óvinum sínum.
Hann hafði komið til Sankta
Baribara fyrr og var að hlýða
á skýrslu yfirmannsins þar,
en svo ætlaðí hann að vera
yfir nótt hjá vini sínum. Her-
menn hans áttu auðvitað að
búa í virkinu og ferðalagið
átti að halda áfram daginn
eftir. ■
Sendiboða Ramons - kap-
teins hafði verið sagt að bréf-
ið, sem hann bar væri mjög
þýðingarmikið, svo hann
flýtti sér á skrifstöfu yfir-
mannsms og hegðaði sér eins
og háttsettur maður.
„Ég kem frá Ram'on. kap-
teini, yfirmanni virkisins í
Reina de Los Angeles með
þýðingarmdkið bréf til hans
hágöfgi.“
Landsstjórinn urraði og tók
við bréfinu og yfirmaðurinn
benti hérmanninum áð fara.
Hans hágöfgi las bréfið hratt
og þ’egar hann hafði lokið við
það var djöfullegur glampi í
augum hans og hann tok um
skegg sitt með sýnilegri' á-
nségju. Síðan las hahn' bréfið
aftur og gretti sig-
Hann vildii gjarnan hefna
sín á Don Carlos Pulido, því
honum var illa við hann, en
honum mislíkaði að Senor
Zorro, sem hafði angrað hann
sjálfan, skyldi enn leika laus-
um hala. Hann stóð upp og
gekk um gólf; en sneri sér síð-
an að yfirmanni virkisins.
„Ég fer um sólaruppkomu,“
sagði ;hann. „Ég þarf að fara
tij Reina de Los Angeles. Þér
sjádð um allt hér. Segið sendi
boðanum að ríða til baka með
fylgdarliði mínu. Ég fer til
vinar míns.“
Og um morguninn lagcE
landsstjórinn af stað í fylgd
tuttugu úrva'lshermanna og
sendlboðinn reið með. Þeir
ferðuðust hratt og um morg-
uninn komu þeir.til Reine de
Los Angeles. Það var einmitt
sama morguninn og Don Die-
go lágði af stað til búgarðsins
með gítarinn undir hendinni.
Hópurinn staðnæmdist fyr-
ir framan krána og feita krá-
areigandanum lá við slagi, því
honum hafði ekki verið til-
kynnt um komu landsstjórans
og -hann óttaðist að hann
kæmi inn og sæi hvei-nig krá-
in var útlits.
En landsstjórinn gerði sig
ekki líklegan til að fara úr
ápríi-bék tömmm bókafélagsins.
EFTIR OLAV DUUN í ÞÝÐINGU GUÐM, G. HAGALÍN
Maðurinn og móttarvöldin er síðasta Verk Olavs Duun, kom út ári fyrir dauða hans og er
eitt af heilsteyptustu verkum hans. Sagan gerist að mestu á lítilli ey, sem á — samkvæmt
gömlum spádómi — að sökkva í sæ. Jafnframt því sem skáldið gerir oss þátttakendur í lífs-
baráttunni á þessum stáð, sýnip það oss eftirminnilega sálir fólksins þar, — barna.og full-
orðinna — grefur fyrir dýpstu rætur. Og vér lifum með honum nóttina, þegar hafið tekur
að stíga, taugaspennuna, skelfinguna, en einnig baráttukjarkinn og lífsþrána. Og í gegnum
allt hríslast hin ódrepandi kímni.
Maðurinn og móttarvöldin er mikið listaverk. Og þó að sögusviðið sé lítið og sérstætt, vai’ðar
Sög.uefnið allan heiminn.
eftir
Johnston McCulley
vagninum og koma inn. Hann
leit yfir torgið og tók eftir
ýmisu, hann treysti aldrei íhátt
settum mönnum í sinni þjón-
ustu, honum fannst hann ekki
ráða nægilega yfir þeim.
Hann virti fyrir sér torgið
meðan fréttin um komu hans
barst út og nokkrir caballeros
komu til að bjóða hann vel-
kominn. Hann tók eftir því,
hverjir virtust vera einlægir,
hverjum- lá ekkert á að heilsa
honum og hverjir komiu ekki.
Hann sagði þeim að hann
yrði fyrst að rækja skyldur
sínax og fara til virkisins. Síð-
an myndi hann með gleði
heiitísækja þá. Hann tók við
heimboðum og skipaði eklin-
um að haldia áfram, hnn minnt
ist bréfsins um Don Diego og
þess að hann hafði ekki verið
sjáanlegur á torginu.
Gonzales liðsforingi og
menn hans voru vitanlega
farnir að elta senor Zorro og
því beið Ramon kapteinn
hans hágöfgis við virkisdyrn-
ar og hneigði sig fyrir honum
og skipaði varðforingjanum
að taka við stjói’n virkisins og
vörnum þess og setja beiðurs-
verði við dyrnar.
Hann fylgdi hans hágöfgi
inn á skrifstofu sína og lands-
stjórinn settist.
„Hvað er í í'réttum?“ sagði
hann.
„Menn mínir elta hann, yð-
ar hágöfgi. En eins og ég skrif
aði yður, á senor Zorro vini
— heilmarga vinj skilst mér.
Liðsforingi minn hefur tjáð
mér að hann ihafi tvisvar
mætt honum með hóp
mannia,

„Það verður að tvístra
þeim eða drepa þá,“ æpti
landsstjórinn. „Svona maður
getur alltaf fengið hjálpar-
menn unz hann er svo sterkur
að við ráðúm varla við haiui.
Hefur hann framið fleiri
glæpi?“
„Það hefur hann, yðar há-
'göfgi. í gær var munkur frá
San Gaibriel hýddur fyrir
svik. Senor Zorro réðst á vitn-
in gegn honum á þjóðVegin-
um og hýddd þá því nær til
bana. Síðan reið hann inn í
virkið um kvöldið og lét hýða
dómarann. Hermenn mínir
voru þá að leita hans. Mér
virðist að senor Zorro viti
okkar minnstu hreyfingu og
hegði sér samkvæmt því.“
„Njósnarar, sem vara hann
við?“
„Mér virðist svo, hágöfgi. í
gærkvöldi eltu þrjátíu hraust
ir caballeros hann, en þeir
fundu hann ekki. Þeir 'komu
aftur í morgun.“
„Var Don Diego Vega með
þeim?“
„Hann fór ekki með þeim,
en hann kom með þeim. Þeir /
hittu hann á búgarði föður
hans. Þér hafið kannski getið
upp á því að ég átti vi§ Vega-
feðgana í bnéfi mínu. Éger nú
sannfærður um að sá grtmur
minn var ekki á rökum reist-
ur. Senor Zorro réðst jafnvel
inn í hús Don Diegos meðan
hann var fjariverandi.“
„Hvað er þetta?“
„En Don Carlos Pulidos og
fjölskylda hans voru þar
stödd.“
„Ha! Heima hjá Don Diego.
Hvað er nú Þetta?“
„Það er skemmtilegt,“
sagði Ramon kaupteinn og hló
við. „Það er sagt að Don Al-
ejandro Ihafi skipað Don Diego
að kvænast. Ungi maðurinn
kann ekki að biðla til kvenna.
Hann er líflaus.“
„Ég þekki hann. Haldið á-
fram.“
„Og því ríður hann beint ti-l
búgarðs Don Carlos og biður
leyfis að biðla til dóttur. hans.
Senor Zorro var á ferli og Don
Diego, sem þurfti að fara til
búgarðs síns, og. bauð Don
Carlosi að koma til virkisins
með fjölskyl'du sína og búa í
húsi hans. Pulido fjölskyldan
gat auðvitað ekki neitað. Og
senop Zorro virðist hafa elt
þau.“
„Ha! Haldið áfram!“
„Það er hlægilegt að Don
Dlego skyldi bjóða þeim hing-
að til að losa þau við stiga-
manninn, þegar þau eru í
raun og veru sanisek honum.
Minnist þess að. senor Zorro
var á Pulido búgarðinum.
j j ■ ■
, 1 11 í' I' i.i i "
6RANNARNIR
„Það versta er, að þegar við kom-
um heim, verður okkur skipað að
fara í bað.“
Alþýðublaðið — 6. maí 1959