Alþýðublaðið - 22.05.1959, Blaðsíða 11
Flugveiarnar;
Flugfélag íslands h.f.:
Millilandaflug: Hrímfaxi
fer til Glasgow og Kaupm.h.
kl. 08.00 í dag. Væntanlegur
aftur til Rvk kl. 22.40 í kvöld.
Flugvélin fer til Oslo, Kaupm
hafnar og Hamtaorgar kl. 10.
landsflug: í dag er áætlað að
00 í fyrramálið. — Innan-
fljúga til Akureyrar (2 ferð-
ir), Egilsstaða, Fagurhólsmýr
ar, Flateyrar, Hólmavíkur, —
Hornafjarðar, ísafjarðar, —
Kirkjubæjarklausturs, Vest-
mannaeyja (2 ferSir) og Þíng
eyrar. — Á morgun er áætl-
að að fljúga til Akureyrar (2
ferðir), Blönduóss, Egilsstaða
Húsavíkur, ísafjarðar, Sauð-
árkróks, Skógasands og Vest-
mannaeyja (2férðir).
Loftleiðir h.f.:
Edda kemur kl. 08.45 frá
New York, \er áleiðis til Oslo
Stafanger kl. 09.45. Saga kem
ur í kvöld kl. 19.00 frá Glas-
gow og London, fer áleiðis.
til New York kl. 22.30.
Skiplni
Skipadeild S.Í.S.:
Hvassafell er í Leningrad.
Arnarfell er í Hulí. Jökulfell
er í Leningrgd. Ðisarfell er
í Þorlákshöfn. Litlafell fór í
gær frá Rvk til Akureyrar.
Helgafell fór 19. þ. m. frá
Reyðarfirði áleiðis til Lenin-
grad. Hamrafell fór í gær frá
Rvk áleiðis til Batum. Peter
Sweden lestar timbur í Kotka
til íslands.
Skipaútgerð ríkisins:
Hekla er á Vestfjörðum á
suðurleið. L\ja er á Austfj.,
á leið til Akureýrar. Herðu-
breið fer frá Rvk á morgun
austur um land í hringferð.
Skjaldbreið fór frá Rv.k í
gær til Breiðafjarðarhafna,
Þyrill fór frá Frederikstad 19.
þ. m. áleiðis til Rvk. Helgi
Helgaosn ííf: frá Rvk í gær
til Vestmannaeyja.
★
BRÉFASKIPTI: Þessir vilja
komast í bréfasamband við
íslendinga. — Bréfanna
má vitja á skrifstofu Póst-
meistara, Póststofunni, Rvlc.
Jens Nörgárd Poulsen,
(14 ára),
Lisbjej'g pr. Árhus,
Danmark.
Gary p! Brown (11 ára),
3113. Twelfth Street,
White Cloud,
Miohigan, USA.
Miss Sandra MePheVson,
(14 ára),
Southland Stores,
Edendale, Southland,
New Zealand.
Mrs. Marcel V. Lopez,
(42 ára),
4748 Teíegraph Avenue,
Apt. 3,
Oakland 9, California,
USA.
★
MÆÐRADAG'URINN verður
n. k.sunnudag.
'k
TRÚLOFUN: Laugardaginn
fyrir hvíiasunnu opinber-
uðu trúlofun sína Sesselja
Ólafsdóttir frá Þjótanda, —
starfsstúlka hjá Kaupfél. Ár
nesinga og Guðmundur
ívarsson, Smáraíiini 15, Sel-
fossi.
ihann. Indíánarnir þustu einsog
rottur til holu sinnar, aðalhorn
ir menn stóðu og göptu af
undrun.
Senor Zorro lét hest sinn
hlaupa eins hratt og hann
þoldi að .þjóðVéginum, þegar
hann var kominn yfir torgið.
Gonzlaes liðsforingi og her-
menn hans reyndu að fá
hann til að snúa við, þeir
skræktu hver til annars með
byssurnar í höndunum og
sverðin laus í slíðrunum.
Verðlaun og hækkuð tign og
ánægja varð hlutskipti þess,
sem ýnni á stigamanninum
hér á þessari stundu.
Senor Zorro varð að víkja
af leiðinni, sem hann æitaði
sér í fyrstu. því hann sá að
hann gat ekki brotizt gegn.
Hann hafði ekki dregið upp
byssu sína, en hann hafði
dregið sverð sitt og það hékk
af hægri úlnlið hans á þann
hátt, að hann gat á svipstundu
gripið um hjölt þess og bar-
izt.
Hann fór aftur yfir torgið
og hrintj því sem næst nokkr
um eðalbornum mönnum um
koll. Hann fór fram hjá ösku-
reiðum landsstjóranum og
gestgjafa hans, þaut milli
tveggja húsa og til hæðáhna.
Það virtist sem hann gæti
ef til vill sloppið frá óvinum
sínum. Hans fór hvorki stíga
né götur, en þaut beint yfir
sléttar grundir. Hermennirnir
þustu frá báðum hliðum til
að hand'sama hann og von-
uðust til að ná honum og
neyða hann til að snúa aft-
ur.
Gonzales kallaði fyrirskip-
anir hárri röddtt og hann
sendi nokkra menn til torgs-
ins, svo þeir væru viðbúnir
ef stigamaðurinn skyldi snúa
við og reyna að sleppa í vest-
ur.
Hann kom til þjóðvegarins
og reið í suður. Hann hefði
helzt ekki viljað ríða í þá
átt, en hann hafði ekki um
neitt að velja. Hann þaut að
ibeygju á þjóðveginum. þar
sem nokkrir kofar skyggfíu á
útsýnið — og snögglega tók
hann svo fast í taumana' og
hann var því nær dottinn af
baki.
Því hér mætti hann nýrri
hættu. Beint gegn honum á
þjóðveginum þeysti hestur
með manni á og á eftirýhjm-
um komu nokkrir hermienn.
Senor Zorro snéri hesi. sín-
um. Hann gat ekki snúið til
.hægri, .því þar var steingirð-
ing. Hestur hans hefði getað
stokkið yfir, en hinum megin
var rnjúk nýplægð jörð" og
hann vissi að hann gat ekki
riðði hratt þar og að hermenn
irnir myndu skjóta á hann.
Hann gat c|fki heidur snúið
til vinstri, því þar var gil,
sem hann gat ekki riðið niður
í. Hann varð að snúa: - til
baka til Gonzales liðsforingja
og manna ihans og von| að
hann kæmist nokkur huharuð
metra og gæti farið þar nið-
ur áður en Gonzales og
menn hans kæmu.
Hann tók xun sverð sitt og
beið hins versta, því hann
vissi að þetta yrði mjög ferf-
itt. Hann leit við og a’nd-
varpaði af undrun.
Því það var SenÖrita Lo-
lita Pulido, sem reið hestin-
um og sem var elt af her-
mönnunum og hann hafði
haldið að h’’ 0 væri á öruggum
stað hjá bróður Felipa. Sítt
svart hár hennar Var laust og
streymdi niður bak hennar.
Litlir hælar hennar voru sem
límdir við síður heest.si ns.
Hún hallaði sér fram á við og
hélt taumunum lágt og Senor
Zorro gaf sér tíma til að dást
að reiðleikni hennar.
„Senor!“ heyrði hann að
hún kallaði.
Og svo var hún komin að
hlið hans og þau riðu saman
gegn Gonzales og liðsmönn-
um hans.
,„Þeir hafa elt mig — í
marga klukkutíma,11 stundf
hún. „Eg slapp — frá þeim
— frá bróður Felipe.“
„Ríddu nálægt! Ekki tála.“
kallaði hann.
„Hestur minn ■— hann er
að gefast upp — senor!“
Senor Zorro leit á dýrið og
eftir
Johnston McCulley
sá hve þreytt það var. Hann
sá það var enginn tími til
að hugleiða það. Hermenn-
irnir á eftir höfðu nálgast og
framundan var alvariég
hætta.
Þau flugu niður veginn
hlið við hlið beint til Gon-
zales og manna hans. Senor
Zorro sá að þeir voru með
byssur í hönd og hann efað-
ist ekki um að landsstjórinn
hafði skiniað að ná honum
lifandi eða dauðum, en ]áta
hann ekki sléppa aftur.
Hann fór nokkur skref
fram úr senoritunni og sagði
henni að ríða á eftir. Hann
setti taumana á makka hest-
inum og haíði sverðið tíl.
Hann hafði tvö vopn, sverð
sitt og hest.
Þá kom áreksturinn. Sen-
or Zorro beygði undan á
rétu augnabliki og senoritan
fylgdi honum. Hann stakk
hermanninn til vnistri, snéri
við og brá til hægri. Hestur
háns rakst á þriðja her-
manninn og þeytti honum á
hest liðsforingjans.
Hann heyrði óp umhverf-
is sig. Hann vissi að menn-
irnir, sem höfðu verið að elta
Senoritu Lolitu höfðu rekist
á hina hermennina og það
var mikill ruglingur og þeir
sátu gkki brugðið sverðum
af ótta við að stinga hvérn
annan.
Og svo var hann kominn í
gegnum þröngina og senorít-
an reið aftur við hlið hans.
Einu sinni enn var hann
kominn að torgiu. Héstur
hans var farinn að þreytast
og hann hafði ekkert unnið
á.
Því vegurinn til San Ga-
briel var lokaður, vegurinn
til Pala var ekki opinn og
hann gax ekki sloppið, ef
hann riði yfir mjúka jöi’ð og
hinum megin við torgið voru
hermenn og biðu hans. Það
var sama hvert hann fór.
„Við erum föst í gildr-
unni,“ kallaði hann. „En við
terum ekki dauð, senorita.“
„Hestur minn er farinn að
hrasa!“ kallaði hún.
Senor Zorro sá að það var
rétt. Hann vissi að dýrið gat
ekki komizt hundrað metra í
viðbót,
„Að kránni!“ kallaði ■
hann.
Þau riðu yfir torgið. Við
dyrnar á kránni hrasaði
hestur senoritunnar og féll.
Senor Zorro greip stúlkuna
í arma sína í tíma til að
bjarga Ihenni frá að detta
illa og hann þaut með hana
í fanginu inn í krána,
„Út!“ kallaði hann til krá-
areigandans og þjónsins. —•
„Út!“ kallaði hann til nokkra
slæpingja og sýndi byssu
sína. Þeir þutu út á torgið.
Stigamaðurinn skellti dyr-
unum og setti lokurnra fyr-
ir. Hann sá að allir glugg-
arnir voru lokaðir, nema sá,
sem snéri að torginu og
borðið og bekkirnir voru á
sínum stað. Hann gekk að
iborðinu og leit á senorituna.
„Þetta- eru endalokin,“
sagði hann.
„Senor! Dýrðlingarnii
munu miskunna okkur!“
„Við erum umkringd ó-
vinum, stenorita. Mér er
sama, því ég dey í bardaga
eins og caballero sæmir, En
þér senorita —“
„Þeir set.ja mig ekki aft-
ur í fangelsið, senór! Eg
sver það! Fremur vil ég
deyja með yður.“
Hún tók fláningarhnífinn
úr barmi sínum og hann sá
hann.
„Ekki þetta stenorita!“
kallaði hann.
„Eg hef gefið yður hjarta
mitt, senor. Annað hvort lif-
um við saman eða við deyj-
um saman.“
37.
Hann þaut að glugg'anum
og leit út. Hermennirnir
voru að umlu’ingja húsið.
Hann ’l sá, að landsstjónnn
var að ganga yfir tovgið
æpandi fyrirskipanir. Niður
San Gahriel veginn kom hinn
stolti Don Alejandro Vega
til að heimsækja landsstjór-
ann og hann nam staðar við
útjaðar torgþns til þð at-
huga um orsök uppnámsins.
„Allir leru við dauða minn,“
sagði Senoi’ Zorro hlæjandi.
„Hvra skyldu mínir hraustu
caballeros vera, þeir sem riðu
með mér?“
„Býstu við hjálpi þeirra,"
sagði hún.
„Nei, senorita. Þeir yrðu
að standa saman gegn lands-
stjóranum og segja honum
fyrirætlanii’ sínar. Þeir voru
aðeins að leika sér og ég efast
um, að þeir hafi tekið það
nægilega alvarlega til að
istanda með mér núna. E’g
býst ekki við því. Ég stendi
einn.“
„Ekki einn, fsenoír, ég
stend við hlið þína.“
Hann tók hana í fangið og
þrýsti henni að sér.
„Eg vildi að við hefðum
fengið okkar tækifæri,“ sagði
hann. „En það væri flónska
að láta örlög mín hafa áhrif
á líf þitt. Þú hefur ekki'
einu sinni séð andlit mitt,
senorita. Þú myndir gleyma
mér. Þú gætir gengið út og
gefist upp og sent Don Diego
Vega orð um að þú vildir
giftast honum og landsstjór-
inn neyddist til að sleppa
þér og hreinsa nafn for-
eldra ,þinna.“
„Ah, sienor —“
„Hugsaðu, senorita. Hugs-
aðu hvgð það hefur að
segja. Hans hágöfgi gæti
ekki staðið gegn Vega eitt
augnablik. Foreldrar þínip
fengju eigur sínar aftur. Þú
yrðir kona ríkasta manns
landsins. Þú fengið allt til að
verða hamingjusöm.“
„Allt nema ást, senor og án
ástar er allt hitt hismi eitt“«
„Hugsaðu, senorita og á-
kveddu þig í ei-tt skipti fyrir
öll. Þú hefur aðeins skamman
tíffla til stefnu!“
„Ég ákvað mxg fyrir föngu,
senor, Pulido e'lskar aðeins
einu sinni' og ég giftist ekki
manni, sem ég elska ekki“.
„Cara!“ kallaði hann og
þrýsti henni að sér.
'Nú var hamrað á dyrnar.
„Senor Zorro!“ kallaði Goa
zales liðsfr/.’ingi.
„Hvað senor?“ sagðd Senor
Zorro. 1
„Ég hef tiiboð t|l yðar frá
hans hágöfgí landsstjóranum“.
„Ég hlusta, háivaðaseggux“*
„Hans hágöfgi óskar ekki
dauða yðar eða meiðsla á
senoritunni, sem hjá yður eP.
Hann biður yður um að opná
dyrnar og ganga út“.
„Og til hvers?“ spurði Sen-
or Zorro. 1
„Þér verðið réttlátlega
dæmdui’ og senoritan einnig.
Þannig konnist þép 'hjá clauða
og fáið aðeins fangelsisVist".
„Ha! Ég hef séð réttlátíi
dóma hans hágöfgis í fram-
kvæmd“. sagði Senor Zorno.
„Haldið þér að ég sé fávití?"
tiRANNARMIð „Þú getur bara látið það vera að hlera,
þegar ég er að skamma sjálfa mig“.
Alþýðublaðið — 22. maí 1959