Alþýðublaðið - 27.05.1959, Blaðsíða 11

FSpgvéSarsrear:
Flugiélag íslands.
Millilandaflug: Millilaijda-
flugvélin Hrímfaxi fer til Os-
lóar, Kaupmannahafnar og
Hamborgar kl. 8.30 í dag,
Væntanleg aftur til Reykja-
víkur kí. 23.55 í kvQtd. Milli-
landaflugvélin Gullfaxi fer til
Glasgow og Kaupmannahafn-
ar kl 8 í fyrramálið. Innan-
landsflug: í dag er áætlað að
fljúga til Akureyrar (2 ferð-
ir), Hellu, Húsavíkur, ísa-
fjarðar, Siglufjarðar og Vest-
mannaeyja (2 ferðir). Á morg
un er áætlað að fljúga til Ak-
ureyrar (3 ferðir), Bildudals,
Egilsstaða, ísafjarðar, Kópa-
skers, Patreksfjarðar, Vest-
•mannaeyja (2 ferðír) og Þórs
haínar.
Loftleiðir.
Hekla er væntanleg frá
Hamtoorg, Kaupmannahöfn
og Gautaborg kl. 19 í kvöld.
Hún heldur áleiðis til Kew
York kl. 20.30. Edda er vænt-
anleg fi'á New York kl. 10.15
í: fyrramálið. Hún heldur á-
ieiðis til Glasgow og London
kl. 11.45.
Skipltig
Itíkisskip.
Hekla er £ Reykjavík, Esja
er á Austfjörðum á suðurleið.
Herðubreið er á Austf jörðum
á norðurleið. Skjaldbreið fór
frá Reykjavík í gær vestur
um land til Akureyrar Þyrill
fór frá .Reykjavík í gærkvöldi
til .Raufarhafnar og Akureyr
ar. Helgi Helgason fór frá
Reykjavík í gær til Vest-
mannaeyja.
Skipadeild SÍS.
Hvassafell fór 23. þ. m. frá
Leningrad áleiðis til Reyðar-
fjarðar Arnarfell fór 25, þ.
m. frá /I otterdam áleiðis til
Reykjavíkur. Jökulfell er
væntanlegt til R.ostoek í dag,
fer þaðan til Rotterdam og
Hull. Dísarfell er í Lysekii.
Litlafell losar á Austfjörðum.
Helgafell fer frá Leningrad
29. þ. m. áleiðis til Reykja-
yíkur. Hamrafell fór 21. þ. m.
frá Reykjavík áleiðis til Bat-
um. Peter. Sweden fór frá
Kotka 22. þ. á'fcjðis. til ís-
lands.
Eimskip.
Dettifoss kom til Gauta-
borgar 25/5, fr þaðan í gær til
Helsingborg, Ystad, Riga,
Ko.tka og Leningrad. Fjall-
foss kom til Hamborgar 25/5,
fer þaðan til Rostock, Vent-
spils, Ilelsii-gfors og Gdynia.
Goðafoss fór frá New York
21/5 til Reykjavíkur. Gull-
foss frór frá Leith í gær til
Kaupmannahafnar._Lagarfoss
fer író New York' 2/6 til
Reykjavíkur. Reykjafoss fór
frá Dublin í gær til Avon-
mouth, Londion og Hamborg-
ar. Selfoss kom til Gr/\atoorg.
ar 23/5> fór þaðan í flar til
Hamborgar og lyíykjavikur.
Tröllafoss fór fifá Hulí 25/5
til Reykjavíkur. Tungufoss
fór frá Reykjavík 25/5 til ísa
fjarðar, Sauðárkróks, Siglu-
fjarðar, Dalvíkur, Svalbarðs-
eyrar, Akureyrar, Húsavíkur
og Raufariiafnar.
& Félagslíf
Sunddeild KR.
Munið æainguna í Sund-
laugunum í kyöld kl. 8,30.
Stjórnin.
Lyn var örvæntingarfull.
Hún sagði í tíunda sinn: „En
það getur ekki átt sér stað.
Er virkilega ekki hægt að fá
far með flugvélinni? Ég verð
að komast til Sidney!“
Svö neyddi hún sjálfa sig
til að brosa. Hún hafði kom
ist að því að það var betra að
bi’osa, jafnvel þó mann lang
aði ekki i.il þsss,
Ungi maíurinn hinumeg-
inn yið afgreiðsluborðið
brosti aftúr og sýndi töluvert
meiri þolinmæði en hann ,-var
vanur. Hann hafði svo oft
svarað því að ekki væri til
far með flugvélinni Hawai-
Fiji-Ástralía að honum fannst
það hljóma eins og margslit-
in grammófónplata. En £ þetta
skipti fannst honum leiðin-
legt að segja það.
„Auminginn litli“, „Það er
ái'feiðanlega maður ,sem hún
þarf að hitta, hún er sæt“,.
En hann var vanur falleg-
um og glæsilegum stúlkum.
Á ferðaskrifstofuna í Beverly
Wilshire hóteli í Hollywood
komu margar fagrar stúlkui'.
Það var stanslaust sti’aumur
fýrir framan ski’ifborðið
hans.. Hann hafði séð' svo
svo margar glæsilegar stúlk-
ur síðan hann kom, að hajin
var orðinn ruglaður.
Hyernig stóð á því að þegsi
unga stúlka hafði vakið á-
huga . bans? Fögu.’? Já, en
hann hafði séð margar feg-
urri. Munnur hennar Var
mjúkur og Vellagaður, en
alltof . sfór, Raflituð augan
voru ágæt, en lágu of langt
hvort frá öðru. Nei, hugsaði
hann, þa;ð hlýtur að v.era a£
því að hún er svo lífsgloð.
Það er eins og hún njóti
hverrar einustu mínútu —
kannske um of.
,.En mér var sagf í New
York, þegar ég keypti farmið
ann hingað, a5 hér væri mjög
auðvelt að fá far“, sagði Lyn
döpur.
„Það var fyxir tíu dögum“,
sagði hann. „Þá var ekkert
verkfall. Nú er það vonlaust.
Það er að:eins hægt að útvega
far fyrir fólk, sem hefur
brýnt ei’indi‘þangað“.
„En ég hef brýnt erindi
þangað“, sagði Lyn ákyeðin.
„Ég á að leika aðalhlutverk
í leikriti ,sem frumsýnt vérð
ur í Syndney í lok mánaðar-
ins“.
„Ég skal bera það undir
skrifstofustjórann í Los Ang
eles“, svaraði hann. „En . .
Hann lauk ekki við setn-
inguna. Lyn skyldi að þet.ta
var vonlaust.
„Fljúga engin önnur ilug-.
félög þessa Ieið?“
„Stanvays gierðu það, en
flugmennirnir þeirra eru í
verkfalli sem stendur. Tókuð.,
þér ekki eftir verkfallsvörð-
unum, þegar þér komuð í
morgun?“
„Jú“ kinkaði hún kolli.
Hún hafði staðið fyrir utan
flugvöllinn og beðið eftir
leigubíl. Ungur maður í flug
mannaeinkennisbúningi hafði
staðið fyrir framan hana. Fas
hans var svo hrokafullt,, a.ð_
hún hafði veitt honum nána
eftirtekt. Hann hélt á stóru
skilti: „Fljúgið með Star-
ways, ef þér eruð á hraðri
leið til himna“.
Hann brosti til hennar, þeg
ar hún staðnæmdist til að
líta á skiltið. Hún tók sérstak
lega feftir augum hans. Blá,
ertnisleg aug.u, sem virtust
ekki eiga heirna í þessu and
liti. Um munninn voru harð
ir, bitrir drættir. Það var eitt
hvað, sem vakti athygli henn
ar á honum. Hann hafði lyft
hendinni í kveðjuskyni, þeg
ar hún stieig inn í leigubíí-
inn.
,;,Steá'kskrattaiTfi(ir, það er
ekki annað hægt en að vor-
ikenna þeim,“ hélt ungi mað
urinn á.fram. „Sumar flugvél
anna, sem þeir eru látnir
fljúga hefðu löngu átt að vera
komnar á öskuhaugana. Af-
sakið augnablik“, síminn
hringdi.
Lynn stóð kyrr. Kæmist
hún ekki til Sydney f tæka
tíð fengi hún ekki hlutverk-
ið. Leikstjórar gátu ekki beð
ið. Sýningin varð að hefjast.
iie Oreig:
otar
Og þetta var fyrsta stórhlut-
verkið hennar. Loks kom tæki
færið til að vera efst á leik-
endaskránni. Af tilviljun
hafði ástralski umboðsmaður
inn komið á sýninguna, þar
sem hún lék fyrir Gloriu
Ford, sem var veik og hann
1. dagur
sem lék aðalkvenhlutverkið,
hafði andúð á Lyn og hótaði
henni að láta reka hana. Hún
hélt því fram að Lym hefði
viljandi sagt sínar. setningar
alltof snemma, svo enginn
hefðj haft tíma til að hlægja.
Lyn hafði reynt að hafa taum
hald á sér eftir sýninguna unz
hún hélt að allir væru farn-
ir. Þá brast hún í grát í litla
ibúningsklefanum. Hún hélt
að leikferill hennar, sem rétt
var að hefjast yæri á enda.
„Hvað á þetta eiginlega að
þýða?“ hafði hún heyrt að
einhver sagði. Og það varð
ekki hjá því komist að hún
þekkti röddina. Don Myron
var ekki jafn frægur þá og
nú, en hann var nægilega vel
þekktur til þess. Og rödd,
sem olli svo mörgum konum
hjartslætti. Þeirri, sem hann
var að tala við fannst alltaf
Ihafði heimsótt hana á eítir
og spurt hana, hvort hún
kærði sig um að leika hlut-
verkið í Sidney. Kærði sig
um!
Ungi maðurinn talaði í
símann. Rödd hans hafði
breytzt. Iiún var bæði afsak
andi og full iotningar.
,,Já, herra Myron, ég skil
það. Ég hef borið þetta undir
skr-ifstofustjórann í Los Ang
eles, en því miður getið þér
ekki fengið far með næstu
flugvél. Það er ekki hægt.
Vitanlega fáið þér far, ef ein
hver hættir við .að fara —“
Lyn lagði eyrun við, þegar
hún heyrði nafnið. Gat það
verið að þetta væri Don Myr
on? En hann hlaut að fá far?
Feng’/ frægir kvikmyndaleik
arar lekki, hvað sem þeir báðu
um? Don Myron — það var
heimskulegt að fá hjartslátt
bara við að heyra nafn hans.
„Þetta var Don Myron,
enski kvikmyndaleikarinn.
Hann er jafn illa staddiir og
þér. Hann á að leika í kvik-
mynd í Sirney, en bað ekki
um far í tíma. Fyrir viku síð
an var tengum erfiðleikum
bundið að fá far —“ hann
hélt áfram að tala, en Lyn
hlustaði - ekki á hann.
Hugsa sér, að hann skyldi
vera að tala í símann. Henni
fannst hann vera svo nálæg-
ur, þó hann hefði ekki talað
við hana. Voru virkilega fjög
ur ár síðan?
Hann mundi áreiðanlega
ekkj lengur eftir henni. Hún
var aðeins sautján ára þá og
lék þjónustustúlku. Hann lék
aðalhlutverkið við leikhúsið
í Brigthon. Clara Renshaw,
að hann hugsaði aðeins um
,hana eina. Hann var ekki
mjög hár, hann hafði brúnt
hár og ósköp venjulegt and-
lit. Fr/egðina átti hann að
þakka ptersónutöfrum sínum
og tÖfrandi framkomu. Það
fannst öllum, að hann væri
indæll, heiðarlegur og góður.
Hann var fyrirmynd góðs
elskhuga ungra kvenna og íyr
irmynd góðs sonar hjá þeim
eldxi,
Hún strauk brúnt hárið aft
ur frá heitu enninu og rétti
hendina ósjálfrátt eftir púðr
inu.
„Ó, heri’a Myron, ég hélt
að allir væru farnir“.
Hann brosti til hennar. „Ég
gleymdi sígarettuhylkinu
mínu. Hvað ier að? Hafa ver-
ið óeirðir og afbrýðisemi bak
við sviðið? Takið það ekki
nærri yður. Mig langaði líka
oft til að setjast niður og
gráta, þegar ég var á yðar
aldri. Eldri leikarar láta skap
ið oft bitna á þeim yngri.
Hver var svona vondur við
yður?“
Já, þannig hafði hann tal
að við hana og allt í einu
(itreymdu oirðin fram. Hún
sagði honum alla sína dauma,
alla örvæntingu sína og
hræðslu um að hún yrði ald
rei leikkona.
Hann hlustaði fullur, eftir-
tektar og þegar hún hætti að
tala, sagði hann: „Gamla tæf
an! Að hugsa sér hvernig
kvenfólk hagar sér“. Svo
lagði hann hendina á öxl
hennar. „Upp með höfuðið!
Þetta er ekki eina leikhús
heimsins. Ég skal hjálpa yð-
ur, ef þér vierðði rekin. Hún
er gömul tæfa, finnst • yður
það ekki líka?“
Hún hafði hlegið og ör-
væntingin hvarf eins og dögg
fyrir sólu. Það var ekkert sem
máli skipti lengur, nema það
eitt að hann sat þarna og tal
aði og hló með henni.
„Þetta vpr btetra, Púðrið
þér nú gljáandi nefið og svo
skulum við fara saman í
mat.“
„Við?“ - ......
„Því ekki það? Bíllinn
er hér fyrir utan.“
Þetta var óskiljanlegt. Hún
leit í spegilinn og fór að
púðra sig. En hendur hennar
skulfu og hún hugsaði aðeins'
eitt: „Ég imá fara með hon-
um. Hann tók eftir mér. Hon-
um lízt vtel á mig.“
Hann hló hátt. „Þér eruð
aðeins hræddur, lítill trúð-
ur. Eruð þér ekki lagnari en
þetta viö að mála yður? Kom
ið, ég skal hjálpa yður.“
Hann tók upp silkivasaklút
og strauk mesta púðrið af
henni. „Þér verðið að læra að
máia yður áður en þér verðið
stjarna“.
„Áður en ég verð stjarna,
já. Þetta er nú í fyrsta sinn,
sem ég kem fram á leiksviði/6
! En — kannske hún yrði ein
hverntímann stjarna. Það var
allt mögulegt í kvöld,
Hann tók um hendi henn-
ar. „Komið nú. Nóttin, tungl
ið og stjörnurnar bíða okk-
ar!“
Þau gengu um tómt leik-
húsið. Henni fannst hún
svífa. Sumarnóttin var töfr-
andi. Hún vissi ekki hvert
þau óku, það skipti engu
máli. Hún sagði honum allt
um sig. Um óhamingjusama
bernsku sína óg æsku, For-
eldralaust barn, sem ólst upp
hjá afa sínum og ömmu, sem
þótti ekkert vænt um hana,
þvf hún var lík föður sínum,
bannað dóttur sinni að eiga.
Hún sagði honum frá föðurn
um, sem var miðlungsleikari,
sem aðeins hafði lekið aðal-
hlutverk einu sinni allt sitt
líf, á vígvellinum í Frakk-
landi. Og það hlutverk hafði
manninum, sem þau höfðu
6RAHNARNIR „Eg tek bara með mér dálítíið brauð.
Maður veit aldrei nema maour
mæti hesti.“
Alþýðublaðið — 27. maí 1959 ^