Alþýðublaðið - 24.06.1959, Blaðsíða 6

HJÓNABANDSAUGLÝS-
INGAR birtast ekki einung-
is hér í menningunni fyrir
vestan. Þær eru líka til í
þeirri svörtu Afríku.
í vikublaðinu Echo du
Cameroun auglýsir fyrir
skemmstu negrahöfðing-
inn Opono Nga af Opalaætt-
flokknum eftir konu.
Og hún verður að uppfylla
eftirfarandi skilyrði:
Hún verður að vera af
Nkodassa-ættflokknum og
hafa smáa fætur. Stóru tærn
ar verða að vera fallegar og
vel uppbrettar. Auk þess
verður hún að hafa sterkar
og veglegar tennur. Sérstak
lega er æskilegt, að fram-
tennurnar séu hvassar og
bitgóðar_ Hún þarf helzt að
vera skrautlega tattóveruð'
milli augnanna og sömuleið
is í munnvikjunum. Hárið
skal vera þykkt og rækilega
Simenon og
gullkúlan
AFKASTAMESTI rithöf-
undur veraldar er tvímæla-
laust sakamálahöfundurinn
George Simenon. Hann skrif
ar fyrsta flokks sakamála-
sögu á li dögum.
Hann var spurður að því
í blaðaviðtali fyrir nokkru,
hvernig í ósköpunum hann
færi að þessu.
Hann yppti öxlu og svar-
aði:
— Það er ósköp auðvelt.
Ég fæ hugmyndir og starfs-
orku með því að kíkja í kúlu
— ekki kristalskúlu, heldur
kúlu úr ósviknu gulli. Þessi
kúla er það dýrmætasta sem
ég á. Ég hef hana með mér
— /hvert stm ég fer — og
læt hana alltaf standa á
skrifborðinu rnínu, þegar
ég er að vinna. Ef ég stranda
— tek ég hana ofan af borð-
inu og rýni i hana stundai'-
korn. — Hún bregst mér
aldrei: Eftir örskamma
stund er vélin farin af stað
aftur!
tlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllt’
upplitað. Hún má ekki undir
neinum kringumstæðum
klæðast evrópskum klæðn-
aði.
Höfðinginn heitir að sjálf-
sögðu fullri þagmælsku öll-
um þeim, sem gera tilboð.
FYRIR fimm árum vildu
Bretar fá að sjá Paul Ro-
beson í hlutverki Othello
í Shakespeare-leikhúsinu, -
en hann gat ekki komið því
við. Hann átti ekki heiman-
gengt frá Ameríku, vegna
stjórnmálaskoðana sinna.
Eftir átta ár fékk hann
leyfi til þess að ferðast til
útlanda, og einn daginn stóð
hann á fjölum Shakespeare-
leikhússins í hlutverki Oth-
eiio. Eftir frumsýninguna
voru allir sammála um eitt;
að Paul Robinson, hinn til
árs gamli söngvari, væri
Ustamaður af guðs náð.
Paul Robeson lék Oth-
ello í þessu sama leikhúsí
fyrir 30 árum og það var
hans stærsti sigur á lista-
brautinni. Hann hlaut al-
rnenna viðurkenningu bæði
áhorfenda og gagnrýnenda.
Að þessu isnni lék Mary
Ura, ung, ljóshærð og falleg
leikkona, Desdemonu, —»og
ef dæma má eftir umsögn-
um gagnrýnenda, var leik-
ur hennar fölur eins og Des-
tíemona sjálf á dauðastund-
mni.
Leik hennar skorti hátið-
leik, sögðu gagnrýnendur,
og kannski er ekki við öðru
að búast. Leikkonan er nefni
lega í.jft hinum umdeilda
brezka rithöfundi, John Os-
borne — og hvað er það svo
sem, sem honum er heilagt?
Vísindaleg ná-
kvæmni!
í KOKKABÓK, sem
nýlega kom út í Banda
ríkjunum, er meðal
annars sagt frá því,
hvernig elda skuli
vatn. — Húsmæðrum
leikur að sjálfsögðu
forvitni á að vita, —
hvernig farið er að
því, og hér kemur
klausan orðrétt:
„Hellið blávatni í
pott, setjið hann á ein-
hverja af plötum elda-
vélarinnar og kveikið
á henni. Það er ekki
nauðsynlegt, að hræra
í pottinum á meðan. -
Þegar litlar bólur fara
að myndast á yfirborði
vatnsins, — þá er það
fullsoðið!“
Utilegumenn
irnir í París
ÚTIDEGUME-NNIRNIR í
París, sem í áraraðir hafa
verið meðal þess, sem mest
dregur að sér ferðamenn,
munu hverfa úr sögunni, ef
þingmaðurinn Frederic Dú-
pont fær vilja sínum fram-
gengt. Útilegumennirnir,' —
sem á frönsku kallast ,,cloc-
hard“ eru það fyrirbrigði í
París, sem mest hefur verið
ljósmyndað. Þeir sofa venju
lega á nóttinni á hinum
heitu loftristum, sem eru yf-
ir neðanjarðar-brautinni eða
undir stóru brúnum við
Signu — og mörgum finnst
þeir tákn rómantíkur og á-
hyggjuleysis.
Dupont sér hins vegar ekk
ert jákvætt við þá. Að hans
áliti eru þeir ömurleg sjón,
sem eyðileggi gjörasmlega
útlit hinnar veglegu höfuð-
borgar Frakklands, og auk
þess hafi þéir spillandi áhrif
á ungdóminn. Duporit segir
ennii emur, að það sé alls
ekki af fátækt sem þessir
náungar sofi undir berum
himni. Þvert á móti hafi lög
reglan oft komizt að raun
um, að þeir eigi álitlegar
fúlgur í fórum sínum. Og
þeir vilji ekki húsaskjól, —
þótt þeim sé boðið það!
Útilegumennirnir eru ekki
flakkarar í venjulegum
skilningi, þar sem þeir halda
sig alltaf á sömu slóðum. —
Dupont bendir á, að glæpa-
menn noti sér oft hina frið-
helgu aðstöðu þeirra til þess
að fremja glæpi sína. Þess
vegna leggur hann til, að
allir þeir, sem finnist sof-
andi undir beru lofti, skuii
fá þriggja mánaða fangelsi.
-— Ef allir íbúar Parísar
mundu nú einhverja nótt á-
kveða að sofa úti á götu, þá
eru engin lög til, sem banna
þeim það, segir Dupont.
Mál þetta hefur vakið
mikla athygli í París og
langar greinar verið skrif-
aðar um það, auðvitað bæði
með og móti, og enn er erf-
itt að spá, hvort tillaga Du-
ponts nær fram að ganga
eða ekki.
☆
Lifði á vand-
virkni málar-
ans
EFTIRFARANDI skop-
saga gengur í París um þess
ar mund:r:
Dag nokkurn fékk hirin
frægi, japanski málari, —
Foujita, Loð um að koma á
ákveðinn stað til þess að
skera úr um það, hvort mál-
verk væri eftir hann eða
ekki. Það átti að vera ertt
af æskuv/ i kum hans. Foui-
ita lék foivitni á þessu og
fór með það sama. Strax og
hann sá myndina, brosti
hann og kvaðst muna eftir
henni. — Um leið spurði
hann seljaudann, hvernig
hann hefði komizt yfir hana.
Seljandinn kvaðst ekki hafa
búizt við, að listmálarinn
þekkti sig aftur eftir öll
þessi ár.
— Ég bjó í sama húsi og
þér, sagði hann, þegar þér
voruð ungur og óþekktur
málari hér í París.
Nú rann skyndilega upp
Ijós fyrir Foujita.
— En hvernig fenguð þér
myndina, spurði hann.
— Munið þér ekki eftir
því, að þér voruð vanir að
fleygja m-yndum út urn
gluggann, ef þér voruð ekki
ánægður með þær. Ég fylgd
ist vel með þessu og hirti
allar myndirnar og geymdi
þær. Og ég get sagt yður í
trúnaði: Ég hef ekki gert
handták síðustu tíu árin. Ég
hef lifað á andvirði þessara
gömlu mynda.
☆
• •

NÝLEGA var 28 ára gam
all listamaður frá Marokkó
sýknaður í London.
■A, Ákæran: Hann átti að
hafa haft í frammi
frekju og ruddaskap —
gagnvart konu.
Máisatvik: Það gerðisi í
fegurðarsamkeppni. - Í7
ungar og föngulegar feg-
urðardísir klæddar baðföt-
um stóðu uppi á palli og
múgur og margmenni mældi
iþær út með augunum. -----
Skyndilega tók lisamaður-
inn frá Marokkó, sem var
meðal áhorfenda, kipp og
ruddi sér braut gegnum
mannþröngina með olnboga
skotum og hrindingum. -—
Hann linnti ekk-i^látum fyrr
en hann kömst upp að pall-
inum, vatt sér upp á hann,
þreif í handlegg einnar feg-
urðardísarinnar og ætlaði að
hafa hana á brott með sér.
Lögreglan kom á vettvang
og skakkaði leikinn.
Fyrir réttinum sagði
listmálarinh: — Hún er
konan mín og enginn hef-
ur leyfi til þess að sjá hana
í sundfötum nema ég!
FRANZ
TÝNÐI
GIMSTEINNINN
OG auðvitað endaði það
með skelfingu. Bílstjórinn
missti alla stjórn á bílnum
og eftir nokkrar sveigjur og
hringi — valt hann ofan í
Thames-fljótið. Frans heppn
ast að opna dyrnar og eftir
andartak er hann á bólakafi
í vatninu. Til allrar ham-
mgju er vatnið í
og auk þess teksl
krækja sér í bát,
þarna skammt fr;
aðeins nokkrar m
ur hann holdvoti
0 24. júní 1959 — Alþýðublaðið