Alþýðublaðið - 19.07.1959, Blaðsíða 11

Reneé Shann:
10. dagur
DÓTTffi PORITJÓRANf

var heppf-nn að fá vinnu hj á
honum.“ Þetta var á meðan
við vorum trúlofuð og Steve
hafði góða framt(ðarmögu-
leika hjá verksmiðjunni. Eg
velti því fyrir mér, hvað
skec^ næst. Myndu draumar
hans um frægð og frama
rætast? Fengi hann kannske
enn betra starf? Kit Hark-
er þurfti aðeins að segja
eitt orð. —
Klukkan sló íu, hálf ell-
efu. Eg fór að hugsa um hitt
skipilið, sem ég hafði beðið'
eftir Steye. þegar hann yar
með Kit Harker og lenti í
árekstrinirm. Það sem hann
bar mest fyrir brjósti þá, var
að herra Harker fengl ekki
að vita mteð hverjum hann
var. Nú þurfti hann ekki
lengur að taka tillit f-1
hans. Nú gat hún verið með
hverjum, sem hún vildi!
Eg hallaði mér fram og
hlustaði ákaft. Jú, það var
híjóð.ð í Angelinu. Eg heyrði
að Steve setti hana inn, lok-
aði dyrunum og stakk lykl-
inum í skrána.
Hann kom inn { dagstof-
una og ég sat kyrr við arin-
í nn. Eg gat ekki staðið upp
til að taka á móti honum.
Eg leit á hann með með-
aumkvun, þegar hann sett-
ist.
„Steve, ástin mín, en
hvað þetta var sorglegt. Eg
kunni svo vel við hann.
„Já, ég vett það. Hann
kunni líka vel við þig.“ —
Hann strauk hendinni
þreytul'ega gegnum hárið.
„Guð minn góður, hvílíkur
dagur!“
„Hvenær frétí'r þú að
hann væri veikur?“
„Þegar ég kom til verk-^
smiðjunnar í morgun. Kit
hringdi í m:g.“
„Eg skil.“
„Þau höfðu bara hvort
annað, eins og þú veizt. Hún
tekur þetta mjög nærri sér.“
Eg reyndi að gleyma m:nni
smámunasemi og hugsa að-
ieins um hana. Eg hugsaði um
pabba minn, sem mér þótti
svo vænt um. Ef ieitthvað
kæm\ fyrir hann. — Eg
stóð upp og gekk til Steve
og kyssti hann.
„Eg' skil vel að henni líði
illa núna. Steve, viltu fá eitt-
hvað að drekka. Það er eitt-
hvað eftir af viskíinu, sem
pabbi gaf þér.“
„Takfc, ég þyrft| þess
mteð.“
„Viltu eitthvað að borða?“
„Eg er búinn að borða. Eg
borðaði með Kit. Eg varð að
reyna að koma einhverju
ofan í hana. Hún hefur ekk-
ert borðað í allan dag.“
Hvernig v'ssi hann það,
hugsaði ég. Af því að hann
var þar. Eða af því að hún
sagði honum það? Ó, nei,
það gat ekki verið að hann
hefði Verfð þar allan daginn.
Hvers vegna hefði hann átt
að gera það. Hann var ekki
ættingi þeirra! Ekki einu
sinni vinur þdirra! Eg reyndi
að leyna tilfinningum mín-
um eins vel og ég gat. í
þetta sínn varð ég að rteyna
að vera vingjarnleg og skiln-
ingsgóð. Kit Harker hafði
misst föður sfnn og í sorg
sinni þurfti hún á samúð
iSteves að halda, þau voru
vinir. Eg mátti ekkj; taka
þetta hátíðlega, ég varð að
reyna að gera Steve ekki erf-
itt fyrir núna.
„Hún er svo einmana, .—•
Jenny. E'nu ættingjar henn-
ar eru tvær gamlar frænkur
í Ameríku.“
Eg vildi óska að hún hefði
átt fullt af bræðrum og
og systrum. Eg vildi að þau
hefðu verið hér, hugsað um
allt og hana með og Stevie
hefði aðeSns verið kunningi
hennar.
„En hún hlýtur að eiga
marga vini Steve. Á hún
ekki vinkonu, sem gæti bú-
ið hjá henni meðan hún er
að ná sér.“
„Eg held að hún eigi eng-
ar vinkonur.11
Eg hugsaði biturt að því
tryði ég vel. Stúlka eins og
K!t Harker eignaðist ekki
vini meðal veikara kynsins.
Vinir hennar voru allir karl-
menn og Steve var númer
eitt á listanum. Það var
greinilegt. Ekki bara fyrir
rmig, heldur alla í verk-
smiðjunni. Og hefðu menn
ekkt skilið það, gerðu þéir
það bráðlega. Hann hafði
hafði verið meirihluta dags-
ins í „The Towers.“ Skildu
þau vorkenna mér, skildu
þau tala um Steve og Kit og
segja: „Auminginn litli, já,
konan er alltaf sá aðilinn,
sem síðast frétfllr það.“
Eg sótti viskíið og setti
það á borð við hlið hans. —
Viskí. sóda og é'tt glas.
„Vjiltu ekki fá þér liika,
Jenny?“
„Nei, takk. Eg ætla að fara
að hátta.“
Hann starði á eftir mér,
þegar ég gekk til dyra.
. „Þú ætlar þó ekki að fara
að rífast? Djöfullinn sjálfur,
þegar svona kemur fyrir.“
„Eg er ekki. að rífast,“ —
sagði ég. „Eg er bara þreytt.“
Eg gekk hægt u]pp stig-
ann. Það var alls ekki satt.
Eg ætlað) ekki að rífast, en
ég kunni ekki við þetta. Eg
háttaði mig og lagðist niður.
Það var svo óeðtlega kyrrt.
Frú Connor var áreiðanlega
búin að sofa lengi. Eg ósk-
aði að Nicky vaknaði og kall
aði á mlig. Eg vildi að ein-
hvter þarfnaðist mín. Eg
hafði aldrei “fyrr verið
svona einmana eða skelfd
vegna framtíðarinnar. Eg
heyríj að klukkan sló tólf.
Hvers vegna kom Steve
ekki að hátta? Hvað var
hann að hugsa um niðri í
stofu?
6.
Eg geri ráð fyrir að við
herra Hassiel hefðurn ekki
Htzt, ef Caroline hefði ekki
slegið niður. En móðir henn-
ar hringdi næsta morgun. —•
Caroline hafði klætt rfg og
ætlað á skrifstofiina, en svo
hafði hún verið svo lasin að
hún varð að hátta aftur.
„Collins læknir kemur í
dag og ég hef miklar áhyggj-
ur af henni, Jenny. Hún hefði
átt að vera heima í gær. Hún
er ekki vön vetrarveðrinu
hérna lengur“.
Ég svaraði að þetta væri
leiðinlegt, en að Caroline
ætti bara að vera róleg. Ég
gæti séð um þetta allt ein og
ef hún kæmist ekki fyrir
helgi kæmi ég og gæfi skýrslu.
Ég hafði mikið að gera um
morguninn, því Susy var líka
veik. Hinar tvær kvörtuðu yf-
ir því, hvað mikið væri að
gera og ég reiddist. Þær
hefðu vel getað tekið þessu
betur. Venjulega höfðu þær
það gott og þær höfðu gott
kaup, en sannleikurinn var sá,
að þær höfðu engan áhuga á
vinnunni. Það eina sem þær
höfðu áhuga fyrir var að
sækja kaupið sitt á fö»studög-
um.
Eftir matinn hringdi herra
Hassell aftur.
„Frú Blane? Ég veit að ég
hefði átt að hringja fyrr, en
ég gat það ekki. Getið þér
komið klukkan sex í dag líka?
Það verður klukkutíma
vinna“.
„Já, það get ég, herra
Hassell“.
Og þannig stóð á því að ég
barði að dyrum á íbúð nr.
507. Herra Hassell heilsaði
mér hjartanlega og við unn-
um samfleytt í klukkutíma.
Svo hætti hann og horfði ó-
viss á mig:
„Þér hafið víst mikið að
gera?“
„Eruð þér búinn?“
„Satt að segja er ég það
ekki. En ég vil ekki tefja yð-
ur“.
En ég svaraði og sagðist
geta verið eins lengi og hann
þyrfti mín með. Mér lá ekk-
ert á. Við morgunverðarborð-
ið hafði Steve sagt: „Það get-
ur verið að ég komi seint
heim í kvöld, Jenny. Ég veit
ekki hvernig allt verður í
verksmiðjunni, það er bezt að
þú bíðir ekki eftir mér“.
Klukkan hálf-níu leit herra
Hassell sorgmæddur á mig:
„Ég vissi ekki að klukkan
væri svona margt. Hvers
vegna sögðuð þér mér það
ekki?“
Ég brosti. „Ég vissi það ekki
sjálf. Þetta var svo skemmti-
legt“.
„Svo fræðilegt efni? Einka-
ritarinn minn verður rugluð
þegar ég les svoa fyrir“.
„Þá hlýtur henni að leiðast
vinnan!“
„Já, það býst ég við“.
Ég hallaði mé'r aftur í
stólnum og slappaði af og
fann að ég var dauðþreytt.
Ég svaf lítið nóttina áður og
ég hafði meira að gera en
venjulega. Ég var ekkert bú-
in að borða og nú hefndi það
sín. Ég leit í spegil og varð
hrædd við að sjá náfölt andlit
mitt og dökka bauga undir
augunum. En ég vissi að það
var ekki líkamleg þreyta held
ur hræðsla, óvissa og kvíði,
sem hafði gert mig þannig.
Ég veltj því fyrir mér, hvað
Steve væri nú að gera og hvað
skeði.
Herra Hassell lagði olnbog-
ana á borðið.
„Liggur yður ekki á að
fara heim í kvöld?“
„Nei“.
„Bíður ekki óþolinmóður
eiginmaður eftir yður í kvöld
eins og í gærkvöldi?“
„Nei, Hann var sjálfur að
vinna í kvöld“.
„Gott. Þá förum við strax
niður í matsalinn og fáum
ojíkur að borða og ekki sízt
að drekka. Ég finn að ég þarfn
ast þess og þér lítið út fyrir
að hafa gott af því líka“.
„Ég hef haft mikið að gera
í dag“.
„Sama máli gegnir með
mig. Borðuðuð þér hádegis-
mat?“
„Nei“.
„Ekki ég heldur“.
Ég mótmælti ekki. Ég var
viss um að góð máltíð gæti
aðeins gert mér gott.
Herra Hassell var greini-
iega vel kynntur í matsalnum.
Yfirþjónninn vísaði okkur
sjálfur á lítið borð á góðum
stað og kom með vínkort.
„Tvo Martini“, sagði herra
Hassell. „Við pöntum matinn
þegar þér komið með þá“.
Ég hresstist mikið við að
borða og drekka og þegar röð-
in kom að kaffinu vissi ég
heilmikið um gestgjafa minn.
Og það sem hann þagði yfir
gizkaði ég á. Ég hafði haft á
réttu að standa daginn áður,
þegar ég' hélt að hann væri
kvæntur. Frú Hassell var til
en hún var erlendis og að því
er mér skildist hafði hún ver-
ið það lengi og hann vissi
ekki hvenær hún kæmi heim.
Þó hann segði ekkert, skildi
ég, að það var alls ekki víst
að hún kæmi heim.. Það, sem
ég fékk ekki að vita, var hvort
hann vildi að hún kæmi eða
ekki. Hjónaband þeirra var
greinilega af „ég fer mína leið
— far þú þína“ gerðinni. Svo
leiðis hjónabönd hafði ég allt-
af fyrirlitið.
Ég sagði honum meira um
Steve og Nicky. Um hjóna-
band okkar, sem væri svo
hamingjusamt, en minntist
ekkert á hvað ég væri örvingl
uð og óhamingjusöm núna.
Ég hélt að minnsta kosti að
ég hefði ekki ljóstrað því upp
fyrr en hann sagði: „Af
hverju eruð bér svona á-
hyggjufull í dag? Eða er frekt
af mér að spyrja um það?“
Mér fannst það ekki frekt,
en ég kunni ekki við það.
„Hvers vegna finnst yður ég
áhyggjufull?"
Hann brosti.
„Ég er ekki læknir til einsk
is. Ég vissi að eitthvað var að
um leið og ég sá yður. Jafn-
vel fyrr. í símanum fannst
mér rödd yðar þreytuleg og
kraftlaus, allt öðru vísi en í
gær“.
„Ég er þreytt og slöpp í
dag, annað er ekki að“.
Ég var viss um að hann
trúði mér ekki, en ég virti
hann fyrir að láta sem.hann
gerði það. Þegar við vorum
búin að drekka kaffið stóð ég
upp og sagðist verða að fara
heim.
„Ég keyri yður heim“.
„Þúsund þakkir, en það
leyfi ég ekki. Það er alltof
langt. Það kemur alls ekki til
mála“, sagði ég þegar_ hann
ætlaði að mótmæla. „Ég fer
með lestinni“.
„Haldið þér að þér getið
komið eftir hádegi á morgun
líka?“ spurði hann meðan ég
færði mig í hanzkana.
flugvélarnar?
Flugfélag íslands h.f.:
Millilandaflug: Hrímfaxi
fer til Glasgow og Kaupm,-
hafnar kl. 08.00 í dag. Vænt-
anleg aftur til Rvk kl. 22.40.
Flugvélin fer til London kl.
10.00 í fyrramálið. Gullfaxi
er væntanlegur til Rvk kl.
16.50 í dag frá Hamborg, —
Kaupm.h. og Oslo. Flugvélin
fer til Oslo, Kaupm.h. og
Hamborgar kl. 08.30 í fyrra-
málið. — Innanlandsflug: í
dag er áætlað að fljúga til
Akureyrar :(2 ferðir), Egils-
staða, Kópaskers, Vestm.-
eyja og Þórshafnar.-----Á
morgun er áætlað að fljúga
til Akureyrar (2 ferðir), Fag
urhólsmýrar, Hornafjarðar
og Vestmannaeyja.
Loftleiffir h.f.:
Edria er væntanleg frá
A.fnsterdam og Luxemburg
kl. 19 í dag. Fer til New
Vork kl. 20.30. Saga er vænt-
anleg frá New York kl. 10.15
í fyrramálið. Fer til Glasgow
Dg London kl. 11.45.
Sklpln:
Skipadeild S.I.S*:
Hvasafell er í Ventspils. —
Arnarfell fer í dag frá Ro-
stock áleiðis til Kalmar, —
Norrköýping, Ventspils og
Leningrad. Jökulfell fór 16.
júlí frá Þórshöfn áleiðis til
Hamborgar. Dísarfell átti að
fara frá Flekkefjord í gær
áleiðis til íslands. Litlafell er
í olíuflutningum í Faxaflóa.
Helgafell átti að fara ’frá
Umba í gær áleiðis til Boston
í Bretlandi. Hamrafell er í
Hvalfirði.
„Júlíana! Ætlarðu aff láta mig fá
þennan gólfklút?“
„ú:;.
Alþýðublaðið — 19. júlí 1959 |j[