Alþýðublaðið - 25.08.1959, Síða 6

i ferðamanna
TÖLUVERT hefur slæSzt af
erlendum ferðamönnum
hingað í sumar eins og
endranær, þótt lítið sé gert
m
þekkja hverrar þjóðár menn
eru. Skilgreiningin er tekin
saman af frönskum blaða-
manni og er eingöngu mið-
uð við karlmenn.
Þegar karlmaður er kynnt-
ur fyrir konu:
til þess að hæna þá að land-
ínu. í þessum efnum stendur
þó væntanlega allt til bóta
og þess vegna skulum við í
eftirfarandi línum fræðast
um það, hvernig unnt er að
ONÁSSIS, CHURCHILL OG ...
SKIPAKÓNGURINN Onassis var um tíma í
sumar á sgemmtisiglingu á snekkju sinni og
kom víða við, — fór til dæmis til örikklands.
Gestir hans í þessari för voru Sir Winston
Churchill og fiú, söngkonan Maria Callas og
fleira stórmenni. Myndin er tekin af Chur-
chill gamla, þar sem Onassis er að hjálpa
honum að komast í land. Á milli þeirra má
greina lífvörð Churchills, en það er þaulæfð-
ur leynilögreglumaður frá Scotland Yard.
Churchill virðist vera orðinn dálítið lasburða
eftir myndinni að dæma — enda vart við
öðru að búast. Hann er nú orðinn 85 ára.
verið annað en Amerík-
ani.
Þegar þeim eru kynntir sið-
ir og venjur þjóðar:
'A' Sá, sem lagar sig eftir
þeim athugasemdalaust,
er Englendingur.
'ic Sá, sem ryður úr sér at-
hugasemdum og aðfinnsl
um, en lagar sig síðan
eftir þeim, er ítali.
■Jr Sá, sem lagar sig eftir
þeim sjálfkrafa og hælir
þeim á hvert reipi, er
Þjóðverji.
TÁ" Sá, sem möglar lítilshátt
ar en fitjar síðan upp á
áköfum umræðum um
málið, er Frakki
tAt Sá, sem ekkert segir, en
gerir það, sem honum
sýnist, er Ameríkani.
I samræðum:
-ifc- Sá, sem segir eins lítið
og hann kemst af með,
en hlustar með mikilli
+■ Sá, sem hneigir sig lítil-
lega, er Englendingur.
Sá, sem hneigir sig mjög
djúpt, er ítali.
Sá, sem hneigir sig og
brosir með augunum,
hallar höfðinu eilítið
undir flatt og hreyfir all-
an líkaman, er Frakki.
+ Sá, sem slær snöggt sam-
an líkamann, er Frakki.
verji.
■fc Sá, sem brosir tann-
burstabrosi og segir —
,,Hallo, baby“ getur ekki
athygli, er Englending-
ur.
Sá, sem talar mjög hægt
og skýrt og hugsar sig
vel um, er Þjóðverji.
Sá, sem talar mikið og
hátt og hugsar auðsjáan-
lega ekki, en patar þess
meira með höndunum,
er ítali.
•Jr Sá, /jm talar mjög hratt
og mikið og hlustar alls
ekki á það, sem hinir
segja, er Frakki.
'if Sá, sem heyrir allt og
talar við alla, en ævin-
lega um allt annað en
það, sem verið er að
ræða um, og tyggur
tyggigúmmí í ákafa, —
getur ekki verið anna.ð
en Ameríkani.
☆
@ Átta ára gamall
• snáði, Alan Robin
son að nafni, var
leiddur sem vitni fyr-
ir rétt í Huddersfeild
í Englandi nýlega.
Hann var spurður að
því, hvort hann vissi
hvað það væri að
sverja eið fyrir rétti.
Jú, hann vissi það sá
litli og svar hans hljóð
aði svo:
— Að sverja eið er
það, þegar rnaður
skrökvar, — en allir
trúa manni!
^ I CHICAGO eru þeir
farnir að hressa dálítið
upp á siðferði almúgans.
Elskendur, sem kyssast á
bekk í opinberum garði í
borginni, verða að greiða
háar sektir.
Peningarnir eru notaðir
til viðhalds á bekkjunum.
□
$$ EFTIRFARANDI setn-
ing er höfð eftir dyra-
verði á Hotel de Paris í
Monte Carlo:
— Þér megið ómögulega
halda, að allir hérna inni
séu milljónamæringar. En
ég get sannfært yður um, að
sumir eru það ■—■ þegar þeir
koma.
fl Farþegafiugvél á
c leið frá Chieago
til Miami varð að
hafa 23 mínútna við-
stöðu í Atlanta, með-
an læknir rannsakaði
hefðarfrú eina, er var
meðal farþega.
Hún engdist sundur
og saman af kvölum
og læknirinn hélt í
fyrstu, að hún væri
með botnlangakast.
Við nánari rann-
sókn kom í ljós, að
lífstykki frúarinnar
var of þröngt!
LAXVEIÐIMAÐUR kom
þreyttur heim úr veiðiferð,
en var síður en svo í leiðu
skapi. Hann hafði veitt ald-
eilis prýðilega og þakkaði
einni flugu, sem hann hafði
beitt, hversu ferðin var vel
heppnuð. Þegar hann hafði
fengið sér ríkulega máltíð
(lax auðvitað) — fór hann
inn í svefnherbergið og
lagði veiðistöngina með flug
unni á út um gluggannn og
gleymdi henni þar, þegar
hann tók á sig náðir.
Um miðja nótt vaknaði
hann við ámátlegt hljóð og
þaut fram úr rúminu. Þá
blasti við honum undarleg
sjón. Skjór hafði bitið á öng
ulinn og barðist ákaft um.
Maðurinn tók fuglinn af
önglinum og fór með hann
fram í eldhús og setti hann
beint í ísskápinn. Þótt syfj-
aður væri gat hann ekki að
sér gert að lofa og prísa
þessa undursamlegu flugu.
— Það er ég viss um, sð
HINN VINSÆLI gáman
leikari, Fernandel, kóm
ekki alls fyrdr löngu til Par-
ísar frá Bandaríkjunum, en
þar hafði hann verið að
leika í nýrri mypd. Að sjálf-
sögðu létu heimsblöðin sig
ekkj vahta á flugvellinum,-
þegar Fernandel’ sté á land:
— Hvað hafði nú mest
áhrif á yður, herra Fernan-
del?
gagm
UNGUR SÆNSKUR sjómað
ur, Áke Viking, fékk dag
nokkurn árið 1956 snjalla
hugmynd. Hann skrifaði
bréf, tróð því niður í flösku
og kastaði 'henni fyrir borð.
í bréfinu bað hann hina
fögru, stúlku, sem fyndi
flöskuna, að senda sér
kveðju.
í fyrra fann fiskimaður
á Sikiley flöskuna og hafði
hún rekið þar á land. Að
gamni sínu sýndi hann hinni
fögru dóttur sinni, Paolina,
bréfið og tók hún það í sín-
ar vörzlur. Hún skrifaði
Viking, — bara að gamni
sínu. Og Viking svaraðj aft-
ur og svo koll af kolli í
langan tíma, þar til Áke fór
í heimsókn til Sikileyjar.
Fyrir tæpu ári síðan gift-
ist hann Paolinu.
Þessi aburður er einstæð-
ur í sögu flöskuskeytisins,
sem oft hefur orðið mörg-
um manni til bjargar.
Enda þótt flöskur séu svo
sem ekkert sérstaklega álit-
legar, þola þær sjógang
betur en nokkur annar hlut-
ur. í slæmum sjó fljóta þær
óskaddaðar efst á öldu-
hryggjunum. Og þær virð-
ast geta enzt til eilífðarnóns.
Árið 1954 fundust á Kents-
ströndinni í Englandi um
tuttugu flöskur úr skipi, er
hafði sökkið fyrir 250 árum.
Þetta voru ölflöskur og
ölið var hræðilega vont, en
flöskurnar sem nýjar.
í aldaraðir hafa flösku-
skeytin flutt með sér alls
konar boð og upplýsingar
og verið til hins mesta
gangs.
Og kannski að þú, lesandi
góður, eigir eftir að finna
flöskuskeyti frá „flösku-
prestinum“ svonefnda. Hann
heitir George Phillips frá
Tacoma í Washingtonfylki.
Hann var forfallinn drykkju
FANGAR
FRUMSKOGARINS
— Því er auðvelt að
svara, sagði hann og brosti
sínu breiða brosi. Fyrir utan
stórt kvikmyndahús sá ég
risastórt skilti, sem á var
letrað: Helvíti Dantes!
iiiiiiiiiiiiiiiimiiiiuiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiimiii
MAÐURINN. er í miðju
samtali sínu, þegar dyrna
opnast.og tveir menn koma
inn. Annar þeirra, lítill ná-
ungi með lítið og uppbrett
nef og gáfuleg og glettin
augu bak við gleraugun, —
ljómar af gleði. ,,Aha, herra
Loran,“ segj/ hann. „Þér
eruð stöðugt uppteknir af
samverkamönnum yðar? Og
ég gæti veitt kverxmann á
hana, sagði hann og brosti
af hugdettu sinni.
Fyrst við erum farnir að
tala um heppna veiðimenn
skulum við láta eftirfarandi
fljóta með:
Sjö ára gamall snáði í Nor
egi var í sumar kjörinn
veiðikóngur þar í landi. —
Hann fékk fimm kg. geddu
á óbeittan öngul sinn og
með hjálp foreldra sinna
tókst honum að koma skeprx
unni á land.

FEGl
SÚ var
hér á landi
af heilagri
Þeir mundi
rækilega p
gripasýninj
og bæri vo
að hafa sýr
ur!). — Þa
hvort fegui
sem komið
Gömlu hne
ar og fegui
lífi okkar.
maður í mörg ái
hverju sinni, er \
afvötnun, hóf har
til prests og sagð
skilið við Bakkus
Hann varð áka
aður og vildi boi
trú um allan him
heim. En það var
vik. Þetta var í h
öldinni síðari og
að fara að leggja
leiðangur eins og
greip hann til þe
senda^flöskuskeý
aði til þess all
whiskyflöskurnar

. i ... !. 1
,.. megum við
þessum háu herr
bráðina á ég við'
urinn við símtók
við. „Já,“ segir I
eru góðar fréttir,
§ 25. ágúst 1959 — Alþýðublaðið