Alþýðublaðið - 02.09.1959, Blaðsíða 6

Hann gat ekki staðizt
hana.. Hún var svo falleg,
að allar reglur sem hann
hafði sett í viðskiptum sin-
um, foru út í veður og vincl.
Hann bað um nafn og
heimilisfang og það kom i
ljós, að hún var dansmey og
gekk undir listamannsnafn-
inu Lulu.
Þegar hún var farin bros-
andi út að eyrum og gagn-
tekin af barnslegri hrifni,
fékk Voisard bakþanka.
Hvað hafði hann gert? Hvar
voru nú allir hans rniklu
hæfileikar á ■ sviði gim-
steinasölunnar? En hann
herti sig upp:
— Ég fæ hringinn aftur
á miðnætti, tautaði hann.
Að því búnu fór hann aftur
að hugsa um, hversu falleg
hún var og töfrándi og aug-
un hvernig þau Ijómuðu,
eins og rúbíiistéiön. Ja, hún
var vissulega meíra virði en
allir gimsteinarnir hans.
HRINGURINN
HVERFUR.
Það var nótt í Casablanca
en Voisard svaf ekki. Hvern
ig gat honum dottið í hug
að lána bláókunnugri dans-
mey svo verðmætan liring?
— Hann leit á klukkuna.
Fimm mínútur í tólf. Ef
hún ætlaði að halda loforð
sitt, hlaut hún að koma á
hverri stundu.
Hann stóð upp, kastaði
kápu yfir axlirnar og gekk
niður stigann. Hann ætlaði
að ganga til móts við hana
og tala við hana, — spyrja
hana, hvernig það hafi ver-
ið að l|era hri^ginn í tóif
klukkustundir. Hann^var í
miðjum stiganum, þegar
hann heyrði skot. Samtímis
heyrði hann óp og andártaki
síðar skauzt einhver yfir
götuna. Hann hafði aðeins
gengið fáein skref, þegar
hann sá Lulu liggjandi í
blóði sínu á götunni. Hann
brá skjótt við í örvæntingu
sinni, hringdi á lögregiuna,
sem kom að vörmu spori og
sagði henni þegar í stað alla
söguna, eins og hún gekk
fyrir sig. Lögreglumennirn-
ir litu grunsamlegum aug-
um á Voisard. Þeir trúðu
auðsjáanlega ekki sögunni.
Þegar líkið var rannsak-
að kom í ljós, að hringinn
vantaði.

hann strax við fyrs
* „RÚBÍNINN VAR
•^- SVIKINN".
Daginn eftir birtu blöðin
feitletraðar frásagnir af at-
burðinum. í þeim stóð með-
al annars þetta: Morðið hef-
ur auðsjáanlega verið fram-
ið í þeim tilgangi að stela
forkunnarfögrum rúbín-
hring, sem stúlkan var með.
En morðinginn hefur vissu-
lega flaskað að þessu sinni:
Hringurinn var svikinn . . .
Þegar Voisard las blöðin,
greip hann símtólið og
hringdi til lögreglunnar.
— Steinninn var ósvik-
inn, sagði hann. Það er ég
reiðubúinn að sverja hvar
og hvenær sem er.
Þeir sögðust ekki efast
um það, en báðu hann að
halda því leyndu, ef hann
vildi fá rúbíninn sinn aftur.
Voisard skildi hvorki upp
rié niður í neinu, en lofaði
að þegja. Hann gat ekki fest
hugann við annað en vesa-
lings Lulu og herinar
grimmilegu örlög. Ef hann
hefði ekki fundið upp á að
tala við hana? Hann gat
vissulega kennt sjálfum sér
um bróðurpartinri af þessu
herfilega óhappi.
•fc MORÐINGINN GEFUR
SIG FRAM.
Sextán klukkustundum
eftir að morðið var framið,
kom lögreglumaður með
dökkhærða stúlku á lög-
reglustöðina.
— Hún hefur heilmikið
að segja, þessi, sagði hann
og glotti.
•— Ég er spönsk og myrti
Lulu, sagði hún.
Eftir grát og gnístran
tanna, hóf hún að segja sögu
sína:
— Ég dáðist líka af þess-
um fagra hring með rauða
rúbínsteininum. Oftar en
einu sinni og oftar en tvisv-
ar fór ég irin 1 búðina til
þess að skoða hann og máta.
FANGAR
FRUMSKÓGARINS
VIKU síðar er Pelikan-
inn í annað sinn lagður af
stað til hinnar afskekktu.
eyju í Kyrraháfiriu, þaðan
sem Duval pró-fessör ætlar
að gera sínar miklu tilraun-
ir í loftbelg. Þeir hafa inn-
anborðs dýrmæt tæki, sem
eru vandlega innpökkuð í
París, af því að þau mega
ekki með nokkru móti Iask-

færi. En þegar ég
Lulu dansa í gær
hringinn á hönd
hélt ég, að hann v;
að eilífu glataður. É
aldrei geta eignazt i
nema ég tæki han
valdi. Stenm af þess
er gjörsamlega óm
legur. Ég hefði viljí
tvöfalt verð fyrir 1
ég sá það á augunun
að hún muncli ald
hann. Hún var yfir
in og Ijómaði af ánæ
En ég vildi ekk
upp. Ég hlýi að ha
orðin brjáiiO. Ég j
hótelherbexgis míns
að sækja byss’J, sen
alltaf með mér á f
um mínum. Ég baið
Lulu hafð: Iokið '
dansa og skemmta <
henni eftii’för. Fyi
gimsteinaverzluninc
= SOKNARPRES'
| í Sögne, Olaf Gí
| varð skyndilega
| aður maður í s
4IIIIIIIIIIIIII1IIIIIIIIIII1IIIIIIIIIHIII
ast á leiðinni. Fili
þegar kominn í e
við eyna. Úti við sj
arhringinn sér Fra
entsbrautina, þar s

staldrað góða stund, en síð-
an gengið burt.
Voisard hló af tilhugsun-
unni um að á hverjum degi
að undanförnu hefur hann
getað virt þessa stúlku fyrir
sér, án þess hún yrði vör
við það. Hún hafði ekki haft
augun af hringnum með
rúbíninum. Hún vissi senni-
lega ekki, að sjálf var hún
í fegurð sinni og yndisþokka
— eins og rúbínsteinn.
Hvað skyldi hafa orðið
af henni? Voisard leit ó-
þolinmóður á klukkuna.
MARGAR sagnir eru til
um það, hvernig perlur og
gimsteinar urðu eigendum
sínum til ógæfu í gamla
daga. En einnig á okkar dög
um gerast harmleikir vegna
gimsteina og í eftirfarandi
línum verður sagt frá ein-
um slíkum.
HÚN KOM ÞRETTÁN
SINNUM.
Gimsteinasalinn Mareel
Voisard bjó í Casablanea
og hafði þar litla verzlun,
þar sem hann seldi hinn
dýrmæta varning sinn.
Dag nokkurn var heitt í
veðri og hitinn gerði hon-
um gramt í geði. Hann gekk
um gólf fram og aftur.
— Skelfing verð ég íeg-
inn, þegar ég get farið langt
í burtu úr þessum hroða-
lega hita, þó ekki væri
nema nokkrar vikur, taut-
aði hann við sjálfan sig og
stundi þungan. Þetta dé-
skotans loftslag gerir mig
brjálaðan.
Klukkan sló tólf og Voi-
sard gleymdi vanlíðan sinni
andartak. IJann gekk nær
búðarglugganum sínum og
glápti út.
— Klukkan er tólf, hugs-
aði hann. Og þá er húu vön
að koma. Það er undarlegt
að hún skuli aldrei koma
inn í búðina. í tólf daga
hefur alltaf þetta sama
gerzt: Stundvíslega klukkan
tólf hefur hún birzt fyrir
framan gluggann og starað
á stóra hringinn með rauða
rúbíninum. Hún hefur
Milljónamæringur í New York hélt einhverju sinni jóla-
veizlu og bauð til hennar 800 gestum. íhurður var allur
slíkur, að annað eins hafði aldrei sést. Það sem mesta
athygli vakti var jólatréð, sem eingöngu var skreytt með
dýrmætum demöntum og gimsteinum.
Ein mínúta yfir tólf. Og þá
birtist hún. Hún starði í
gegnum rúðuna á rúbíninn
og virtist vera dáleidd af
fegurð hringsins. Hvers
vegna skyldi hún ævinlega
horfa á þennan sama stein?
Það voru þó fleiri girnileg-
ir hringar í glugganum. í
nokkra daga hafði Voisard
gælt ví5 hugsunina um að
fara út og tala við þessa
fögru stúlku. Á þessari
stundu tók hann ákvörðun:
Hann ætlaði að gera það.
— En hann átti síðar eftir
að iðrast þess sáran.
Hún varð skelkuð, þegar
hann kom út og fór að tala
við haní/
— Dangar yður ekki til
þess að prófa hringinn?
Hún kinkaði kolli án þess
að segja orð. Það kom henni
sjáanlega á óvart, að hann
skyldi hafa veitt henni at-
hygli. Hún fór á eftir hon-
um inn í búðina ósjálfrátt.
Þegar Voisard tók hring-
inn með rauða rúbíninum
út úr glugganum og dró
hann varlega á hönd stúlk-
unnar, hélt hann að hún ætl
aði að falla í yfirlið. Hún
horfði dreymandi á hring-
mn langa hríð, en síðan á
Voisard og augu hennar
ljómuðu — eins og rúbín-
steinn.
Skyndilega tók hún til
máls og sagði:
— Má ég fá hann lánað-
an í tólf tíma?
Voisard varð undrandi.
Þetta hafði aldrei fyrr kom-
ið fyrir hann á hans löngu
starfsævi. Hann hniklaði
brúnirnar.
Hún tók aftur til máls og
talaði mjög hratt:
— Bara frá hádegi til
miðnættis. Ég get því miður
ekki keypt hann. En ég veit
að þér hljótið að skilja,
hversu mikils virði það er
fyrir unga stúlku eins og
mig að bera slíkan stein, þó
ekki sé nema í tólf tíma.
Þéssir tólf tímar verða allt
mitt líf.
Gimsteínar hafa löngum
ið ógæfu, - og gera
það enn í dag
vald-
Hárgreiðsla þessarar
hefðarmeyjar er fólg
in í demöntum og
gimsteinum. Von-
andi er enginn rauð-
ur rúbínsteinn á
ferðinni þarna.
g 2. sept. 1959
AJþýðublaðið