Alþýðublaðið - 18.09.1959, Blaðsíða 6
í LOK síðustu aldar bjó
grænmetissali í Krakau, —
sem hét Jakob Rubinstein.
Hann var vel gefinn og ið-
inn maður, en hversu mikið
sem hann þrælaði og spar-
aði, þá gat hann aldrei séð
fyrir sinni stóru fjölskyldu.
Elzt í barnahópnum var dótt
irin Helena, ung og fögur
stúlka með stór, brún augu
og hrafnsvart hár.
til menntunar og auðæva. —
Það sem Helenu féll verst
var sitt eigið menntunar-
leysi. Allar dyr virtust
henni lokaðar.
Fjölskyldan Rubinstein í
Krakau átti frænku, sem
var gift hinum megin á
hnettinum — í Melbourne í
Ástralíu.
Helena, sem með miklum
erfiðismunum hafði lært að
lesa og skrifa, settist niður
og páraði bréf til frænkunn
ar og að því búnu fékk hún
lánaða nokkra skildinga hjá
pabba sínum til þess að
kaupa frímerki. Á sínum
tíma kom svarið: — Frænk-
an vildi gjarnan taka á móti
Helenu og hún kvað það
gleðja sig að fá hana yfir
til hinnar fjarlægu Ástra-
líu.
Himinlífandi fór He'iena
litla til föður síns og sýndi
honum bréfið, en hann brást
reiður við.
■■■■■■■■■^■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■H
Jakob hafði áhyggjur af
frumburðinum sínum. Hon-
um fannst' alltaf einhver
uppreisnarandi í stelpunni
Hún unni að vísu foreldr-
um sínum og systkinum og
reyndi að vera góð dóttir,
en hún vildi gera uppreisn
gegn fátæktinni í 'hinum
pólska b,æ. — Hún hataði
stéttaskiptinguna og tilraun
ir stjórnarvaldanna til þess
að halda fátæklingunum
stöðugt niðri í vanþekkingu
og andlegu myrkri. Augu
hennar skutu gneistum, þeg
ar hún hugsaði um ranglæt-
ið, sem hvarvetna varð á
vegi fátæklingsins. En þeg-
ar hún hugsaði um stóru
löndin í vestrinu, varð hún
dreymandi á svipinn. Þar
höfðu allir sömu möguleika
— Þú verður kyrr hér í
Krakau og giftir þig ein-
hverjum góðum manni, þeg-
ar þú hefur aldur' til, sagði
hann. Þar með var það búið.
En Helena gafst ekki upp.
Hvað eftir annað minntist
hún á þetta og notaði hvert
tækifæri til þess að sann-
færa föður sinn. Loks var
svo komið, að hann gat ekki
lengur neitað henni og borið
við féleysi. Hún var sjálf
búin að útvega sér peninga
fyrir farseðlinum. Hún hafði
fengið þá lánaða.
Á nýárskvöld árið 1900,
þegar ekki aðeins nýtt gr
gekk í garð, heldur ný öld,
gerði Helena síðustu tilraun
ina. Og þá loksnis lét Jakob
undan. Helena var þá ný-
lega fimmtán ára gömul.
Nokkrum mánuðum síðar
sté hún á land í Ástralíu
eftir hræðilega ferð ásamt
nokkrum hundruðum af inn
flytjendum. Erfið vinna
beið hennar strax frá fyrstu
stundu í nýja landinu, fyrst
sem vinnukona hjá fr.ænk-
unni^ á_meðan hún lærði
enskuna. en síðan sem verk-
smiðjustúlka og afgreiðslu-
stúlka í búð. Þrátt fyrir
vinnuna, fannst Helenu eins
og hún væri komin til Para-
dísar. Þarna leit enginn nið-
ur á fátæku, pólsku stúlk-
una, og nú þénaði hún á
einum mánuði meira en fað-
ir hennar á heilu ári! Henni
fannst hún vera orðin mill-
jónamæringur í hvert skipti
sem hún setti sína eigin pen
inga í bankann. Hún eign-
aðist góðar vinkonur, en lét
félagsskapinn við þær samt
ekki eyða öllum frístundum
sínum. Hún las hvenær, sem
tóm gafst til, því að djúpt
í skapgerð Helenar Ribin-
stein leyndist járnvilji og
voldugt takmark, sem hún
ætlaði sér að ná. Hún ætlaði
að framkvæma eitthavð og
verða fræg. Hvernig hún
átti að fara að því vissi hún
ekki, en samt var hún sann-
færð um, að óskir hennar
myndu rætast.
Það var eitt, sem Helena
var óánægð með í Mel-
bourne — loftslagið. Það
var ekki gott, hvorki fyrir
FANGAR
FRUMSKÓGARINS
GIPSON hefur ekki tek-
izt það, sem hann ætlaði sér.
Hann ætlaði að gera fall-
skerminn óvirkan, en í stað
inn var hann laus og or-
sakaði skyndilega stöðvun.
Allir hentust aftur fyrir sig
og að því búnu steyptist eld
flaugin með ofsahraða til
jarðar. Hún lendir með
miklu brauki og bramli. —
„Bölvaður skúrkurinn,“ —
hrópar prófessor Duval upp
|p§i
I
*
wkyr- f/j
yfir sig, „Hundinginn sá
arna. Nú má ég gjöra svo
vel að byrja aftur á byrj-
uninni.“ — „Koma dagar
og koma ráð, herra prófess-
or“, segir Frans. „Við skul-
- -jsO
um heldur vera glaðir yfir
því, að við höfum sloppið
lifandi út úr þessu æviatýri.
En meðal annarra orða: Það
væri gama’n að vita hvar á
hnettinum við höfum lent“.
. ---------
— Að því búnu skríður
hann út úr eldflauginni og
fer að litast um. Eldflaugin
hefur lent á hæðardragi. —
Landslagið er mjög kulda-
legt, en hvar skyldu þeir
vera niður komnir? Hvert
sem litið er sjást engiu
merki um mannabyggð. —
„Ég er mjög hræddur um,
að við séum komnir langt
að heiman“, segir harm.
húðina í andlitinu
urnar. Steikjandi s
saltur vindur fr;
brenndu húðina
hana þurra. Einn g>
urdag mundi Heh
einu eftir því, ac
hennar heima í Ki
vön að búa til ;
smyrsl úr feiti oj
Þessi smyrsli héldi
mjúkri. Strax un
skrifaði hún bréf
bað um uppskrifti
uppskrift hafði mc
ar á sínum tíma f
móður sinni og þag
einfalt að fara ef
Helena lagaði þej
eina krukku, sem
aði bara að nota f;
sig. En brátt koi
konur hennar að
hún bjó líka til f
Smátt og smátt fré
og Helena hafði el
taka á móti pönti
þessi undrasmyrsl
tímar hennar fóru
til smyrsl, sem hi
glerkrukkur og sli
an á með stórum í
HELENA RUBINS
Eftirspurnin jól
lokum sagði hún 1
sinni og setti á fót
ismiðju. Átta ári
stofnaði hún fyrsl
stofu í heimi —
bourne.
Þegar Flelena P
var tuttugu ára,
20.000 pund í b
hún vildi meira.
aði hana til þess ai
starfsemi síná til
landa. Hún tók s
hendur til Londo:
nokkurrá máiiaða
setti hún á stófn s
sem blómstrað|i
fyrsta degi. Upp
var hún ekki í ne
um lífsstarf sitt.
aði að reisa stó:
vöruverksmiðju.
á fund fjármála:
þess að fá þá í lii
en þeir hristu all
og höfðu ekki tr
tækinu.
Þá lagði hún le
Ameríku og kræl
í samverkamann
Titus, og giftis
meira að segja. I
stofn snyrtivörm
í New York og
snyrtistofur víða
ríkjunum. Fyrr
Voru Helena :
snyrtivörur orðn;
um allan heim. H
ríkari og ríkari,
hún hefði eigna:
keppinaut, Elisal
en, sem einnig ■
grænmetissala.
Arden var gift d
f j ár málarpanni,
Lewis, og ráku
tækið saman með
angri, þar til þ
einn góðan veð
sá Helena sér le
og bauð herrá Le
■skap. Hún gat ek
um að gera þet1
því að keppinau
— Elisabeth Ar
hlut. Hann þáði
þá móðgaðist Ed
og skildi við'Hi
var samt ekki
Hún krækti sér í
„prins“, sem hi
stofn snyrtistofu
menn. En þar gi
asnaspark. Snyr
ir karlmenn mis
gjörsamlega og ;
í aðra hönd. Hú
við ,prinsinn“ í
1930, þegar k
í þann veginn :
var Helena svo
selja verksmiðji
ir gífurlegt ver
inn gekk hræf
nýju eigendunui
0 18. sept. 1959 — Alþýðublaðið