Alþýðublaðið - 22.09.1959, Blaðsíða 11

inmnfnmHmiiBiimnftatifíÉtiiiiiiMi
27. dugur
aiiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiimiiumaiiiiiiiiiiiiiiimiiRUw
,.Takk Hans“. Svo hætti
hún við: „Þú ert svo góður
við mig”.
Hann kom til hennar og
tók um axlir hennar. „Ég
verð alltaf góðnr við þið
Linda. Éig ©r hættulegur and
stæðingur en góður vinur. Og
góður elskhugi ástin mín“.
Hann kyssti hana ástríðu
þruhgið.
„Ekki þetta, Hans,“ bað
hún. „Ég er svo þreytt.
Leyfðu mér að fara að sofa“.
„Þá, það“. sagði hann treg
legá. „Góða nó-tt els'kan mín
litla og sofðu vel.“
Hann kyssti hana aftur en
blíðlega og ástúðlega. Þáð
var eins og hann tæki því
sem sjálfsogðum hlut að hún
yrði hans. En það var ekki
nema eðlilegt því hún hafði
komist að því að hann var
ekki aðeins sjálfselskur og
Ihrokafullur, hann yar lilka
með mikið sjálfsálit.
En um leið og' hún var
komin upp til sín hringdi hún
á stúlkuna. Það var kannske
heimskulegt að treysta litlu
pólsku stúlkunrii. en hún
varð að koma skiíaboðum til
Davíðs.
Það var barið að dyrum.
„Kom inn“, kallaði Lin.da
hátt. „Vilduð þér ekki hjálpa
mér? Rennilásinn festist í
kjólnum mínum og ég kemst
ekki úr honum“.
,.Með ánægju Fráulein“.
Helga lokaði hurðinni cg kom
inn.
„Það er slæmt að rennilás-
inn er fastur Fráulein“.
„Það er ekki xennilásinn
Helga“, hvíslaði Linda lágt.
.,Þér buðust til að hjálpa mér
og nú þarf ég á hjálp yðar
að halda. Gætuð þér eða Karl
komiið skilaboðum til gamla
veiðimannsins sem býr [ kof
anum við garðinn“.
Helga hugsaði sig um.
„Kannske Karl. Ég má ekki
fara- úr höllinni. En Karl
kæmist kannske út án þess
að nokkur sæi hann. En það
er bezt áð skrifa ekki skila-
boðin. því ef Karl er hand-
samaður fer illa fyrir okkur“.
„Já“, viöurkenndi Linda.
.,En ef hann kemst til Da-
víðs“, hún beit á vör. hún
hafði talað af sér. „Ég á við
gamla veiðimanninn, þá gæti
hann sagt honum að dr. Erik
Reiohmann vilji ekki koma
hingað en að Herr Kommand
anten fari á moi’gun til að ná
í hann. Það segir hann a.m.
k. sjálfur en ég held að hann
fari ekki þess vegna. Fay
Montague hringdi til hans.
Hún segir að lögreglan hafi
yfirheyrt hana heilan dag.
Hún var greinilega hrædd. Af
tilviljun hlustaði ég á sam-
talið“.
Linda leit á litlu þjónustu
stúlkuna. ,.En kannske bið ég
um of mikið?“
„Við skulum sjá svo um að
þetta komist til skila, ef
mögulegt er“, sagði litla
stúlkan látleysislega.
„Takk, þúsund þakkir“. Ó-
sjálfrátt rétti Linda fram
aðra hendina og Helga tók
í hana. „Það ier svo dásam-
legt að vita að maður á vini
hér“.
„Takk Fráulein. Má ég
fara?“
Linda háttaði sig hægt.
Hún var þreytt en alltof
einn af frammámönnum
kommúnistaflökksins. En
hvað hún hafði látið gabbast.
Hún sló kreptum hnefan-
um á ennið. Hvílíkt fífl —
hvílíkt heimskt fífl hafði
hún verið.
Hún lagðist niður á kodd-
ann. Davíð, já, Davíð var
söguhetjan sjálf. Þegar hún
hugsaði um það sem skeð
íhafði sikildi hún að hann
hæfði hlutverkinn betur en
Hans Sell hafði gert. Og hún
'hafði hætt hann. Hún hafði
svívirt hann fyrir yfirborðs
hátt og leikarahátt — þegar
hann hafði ýtt hattinum aftur
í hnakkann og leikið leik-
stjóra. Hún breiddi sængina
yfir sig sjúk af blygðun. Hugs
unin var svo nýstárleg og
ruglandi. En samt það pass
aði allt. Það var sem hún
sæi tindrandi blá augu Da-
víðs fyrir sér, hún róaðist og
sofnaði.
taugaæst og sþennt til að
sofna. Hún lá kyrr og hugs-
aði um allt það sem fyrir
hana hafði komjð þennán
dag. Um hugrekki Davíðs og
móðgunina sem hann hafði
orðið fyrir. Hvílíkur listamað
ur var hann í að dulbúast.
Hans hafði ekki grunað hann.
Hafði hann lært listina sem
leikflokkstjóri eða var sú
staða aðeins skálkaskjól? Og
hann gat ekki aðeins breytt
andliti sínu svo að það væri
óþekkjanleigt, i allur hans
innri maður bréyttist og
hann varð maðurinn sém
hann var að reyna að sýna.
Var staða hans sem ungs yf
irborðskennds leikflokkstjóra ;
aðeins dulargerfi? Ef það var
rétt þá hafði hún svo sann-
arlega látið gabbast. En hver x
var hann eiginlega? Hvers-
vegna kom hann fram í dul-
argerfi?
Snögglega settist hún upþ
í rúminu. Hún vöðlaði lakið
í höndum sem voru votar af
svita. Gat það — gat það ver-
ið.að Davíð vseri „Riddar-
inn“? Einu sirini hafði hún
komizt að því að hann var
fRAMláS
„Sjáðu mamma, þessi kostar helmingi
minna“.
18.
Hún vaknaði við að sólar-
geislarnir gægðust fram und-
an gluggatjaldinu. Hún fór
á fætur hvíld feftir svefninn.
Hún vissi að henni bar að
vera hrædd og áhyggjufull, en
í stað þess var hún alveg
róleg. Davíð var nálægur.
Honum gat hún treyst.
Hún flýtti sér að klæða sig
það var engu líka|a en hún
væri æst að vita hvort Davíð
ihefði fengið 'skilajboðin- frá
henni. Hún hringdi og þegar
Helga kom inn sá hún að hún
var einnig óróleg. En hún
hafði stjórn á rödd sinni.
„Hringdi Fráulein?11
„Já, ég fór snemma á fæt-
ur. Mig langar [ morgunverð
inn“.
„Ég skal sækja hann Fráu-
lein. Herr Kommandanten er
búinn að borða, hann er far-
in frá höllinni“.
Linda hikaði lítið eitt svo
sagði hún. „Og urriðinn sem
gamli veiðimaðurinn gaf mér,
fékk pabbi hann að borða?“
Helga kinkaði kolli og
brosti. „Já, Karl Lintz, aðstoð
armatsveinninn bar honum
ihann sjálfur“.
Helga brosti á ný. „Það
skal ég gera Fráuléin“.
Svo beið Linda óþolinmóð
unz Helga kom með morgun
verðinn. í þetta sinn lokaði
hún hurðinni og sagði: „Á
ég að leggja á borðið við
gluggann, Fráulein?“
„Já, takk“. sagði Linda
sem skildi að Helga var að
verða sér úti um ástæðu til
að hirikra við. Hún gekk til
hlennar og hvíslaði: „Hvernig
gekk? Eruð þér með skilaboð
til mín?‘
„Já,“ Helga lagði á borðið
meðan hún svaraði. „Karl
komst til kofans í nótt. Hann
fór út yfir hyldýpið.“
„Hyldýpið“, sagði Linda.
„Hvernig gat hann það?“
„Þar er silla. Karl þekkir
hana. Hann hefur fyrr kom
izt frá höllinni þannig.“
„En er það ekki hættu-
legt?“
„Það er það Fráulein. Eitt
skref og Karl flellur í hyl-
dýpið. En við sem viljum
hjálpa öðrum verðum að
hætta á það“.
„Hverriig gét ég þakkað
yður?“ sagði Linda með titr-
andi röddu.
„Við eigum okkar hugsjón
. ir Fráuléin“. svaraði Helga
virðulega. „En Karl sagði
mér að áhættan hefði verið
þess virði. Hann hitti mann
sem hann þekkti”
„Eruð þér að tala um gamla
veiðimanninn?"
Helga leit undarjlega á
hana. Mann sem líkíst mjög
mikið gömlum veiðimanni
Fráulein. Mann sem bjargaði
gamla kennaranum hans
Karls frá því að verða háls-
höggvinn af .kommúnistun-
um“.
Rödd Lindu skalf. „Var
þessi maður Riddarinn?“
„Kannske, kannsbe aðteins
vinur. Hver veit hver „Ridd-
arinn“ er? Og þeir sem vita
það vildu heldur deyja en
segja það“.
„Já“, hvíslaði Linda. „Þeir
vildu heldur deyja en segja
frá“.
Helga lagði granna hend-
ina á arm Lindu. „Karl er
með skilaboð til yðar. Þér eig
ið ekki að missa kjarkinn
Flráuliein.í Það vierðdr eitt-
hvað hægt að gera fyrir föð-
ur yðar. Gamli veiðimaður-
inn var mjög ánægður með
skilaboðin. Hann sa,gði að
þetta flýtti fyrir öllu.“
„Takk, þúsund þakkir“,
sagði Linda með brostinni
röddu. Húri leit út um glugg
ann tárin stóðu í augum henn
ar. Hún gat ekkert nema beð
ið og það var það erfiðasta.
Hún þorði ekki að biðja um.
að fara út að ganga, hún var
hrædd um að það eyðilegði
allt og skilaboð kæmu til
hennar á meðan. Það eina
sem hún huggaði sig við var
að nú vissi hún fyrir víst að
Davíð var ævintýrariddarinn
sem allt Þýzkaland talaði um.
Maðu-rinn sem framkvæmdi
það ógjörlega, manninum
sem bjargaði fólki frá dauða
og ríki kommúnistanna.
„Riddaranri1.
Klukkan var rúmlega ell-
efu þegar barið var harka-
lega að dyrum. Hún var svo
spfennt að við lá að hún æpti
en hún náði valdi á sér og
fór og opnaði. Fyrir utan
stóð einkaritari Hans, Herr
Weildmann.
„Skilaboð frá Herr Komm
andanten“, sagði hann. „Dr.
. Reiehmann e-r farinn frá
Aiustur-Berlín. Hann kemur
hingað fyrir mat. Hann hefur
méð sér aðstoðarmann og' ek
il. Herr Kommandanten hef
ur skipað svo fýrir að hann
rannsaki föður yðar og geri
það sem hann telji réttast við
víkjandi honum“.
„Takk Herr Weildmanri1,
sagði hún* hægt. „Yiljið þér
skila þakklæti- ti-1 Herr
Kommandantens ef þér talið
aftur við hann?“
„Ég geri ekki ráð fyrir að
ég tali við Herr Kommand-
■■■■■■■■■
......épaxið yður hlaup
á raíUi rmrgra verzknal
OÓkUOöL
fl ÖILUM
LISTASAFN Einars Jónsson-
ar, Hnitbjörgum, er opið á
sunnudögum og miðviku-
dögum frá kl. 1,30—3,30.
* J
Prentarar
Svartiistankemmfunin
hin árlega stórskemmti-
lega og vinsæla verður
í Framsóknarhúsinu
laugardagskvöldið
26. september
og munið að ráðstafa
ykkur ekki annað það
kvöld, því þar verður
fjörið m. a. Karl Guð-
mundsson, Steinunn
Bjarnadóttir o. fl. Dansað
fram eftir nóttu.
■■■■■■■■■■■■■■■■■
-Austurstxseti
í>. %.
w*—M
Flugfélag
íslands h.f.:
:|;|i Millilandaflug:
ifo:
m h- kl- os.oo í
•?"v" dag. Væntanleg
aftur til Rvk kl.
22.40 í kvöld. —
Gullfaxi fer til
llfSlltlSf Glasgow og K-
•»>»:5:::S*%:>Í> m.h. kl. 08.00 í
fyrramálið. — Innanlands-
flug: í dag er áætlað að fljúga
til Akureyrar (2 ferðir), —
Blönduóss, Egilsstaða, Flat-
eyrar, ísafjarðar, Sauðárkr.,
Vestm.eyja, (2 ferðir) og
Þingeyrar. — Á morgun er
áætlað að fljúga til Akureyr-
ar (2 ferðir), Héllu, Húsavík-
ur, ísafjarðar, og Vestmanna-
eyja (2 íerðir).
Loftleiðir h.f.:
Leiguflugvélin er væntan-
leg frá Stafangri og Oslo kl.
19 í dag. Fer til New York
kl. 20.30. Saga er væntanleg
frá London og Glasgow kl.
21 í dag. Hekla er væntanleg
frá New York kl. 8.15 í fyrra
málið. Fer til Oslo og Stafang
urs kl. 9.45.
Pan-American
flugvél kom til Keflavíkur
í morgun frá New York og
hélt áleiðis til Norðurland-
anna. Flugvélin er væntan-
leg annað kvöld aftur og fer
þá til New York.
Skipaútgerð
ríkisins:
Hekla er á Vest-
fjörðum á norð-
urleið. Esja er á
Vestfjörðum á
suðurleið. Herðu-
breið ér á Vestfjörðum á suð-
urleið. Skjaldbreið fer frá
Rvk í dag til Breiðafjarðar-
hafna. Þyrill er á leið frá
Austfjörðum til Rvk. Skaft-
fellingur fer frá Rvk í dag
til Vestm.eyja.
ICeflavíkurprestakalI: Séra
Rögnvaldur Jónsson er til
viðtals að Klapparstíg 7 í
Keflavík (sími 10) mið-
vikudaga og laugardaga kl.
17.—19. Aðra virka daga I
síma 3-2249 í Rvk kl. 19—
20.30.
BEÚÐKAUP: — S. 1.^
laugardag voru gefin sam- "
an í hjónaband í Selfoss-
kirkju ungfrú María Frið-
þjófsdóttir, Self., og Helgi
Helgason, skrifstofumaður
hjá K.Á. — Einnig ungfrú
Kristín Frímannsdóttir, Sel
fossi, og Atli Elíasson, iðn-
nemi Vestm.eyjum. Magnúa
Guðjónsson, Eyrarbakka,
gaf brúðhjónin saman.
Alþýðublaðið — 22. sept. 1959