Alþýðublaðið - 26.09.1959, Blaðsíða 6

máli. Þá verða áhorfendur
hreinlega óðir. Þeir hrópa
og skrækja og klappa og
gott ef þeir hrinda ekki
hvorum öðrum út í laugina
af hrifningu! Met, met,
met! Þetta var ægilega flott
hjá henni! Þetta var stór-
kostlegt!
OKKAR tímum, þegar
ú og undur vísinda ber
hæst, skyldi maður
að því væri lítill gaum
ur gefinn, þótt hlaupari ein
staðar í veröldinni
nlypi 100 metrana broti úr
sekúndu skemur en áður
hefur verið gert. En svo er
ekki. Aldrei fyrr í sögunni
hefur verið eins mikill á-
hugi fyrir metum, hverju
nafni sem þau nefnast. Það
er í rauninni hægt að tala
um metasýki og jafnvel ró-
lyndir og dagfarsprúðir
menn geta sýkst af henni.
Ef sex ungar stúlkur ösla
yfir sundlaug og leggja alla
sína krafta í sundið frá upp
hafi til enda, yppta áhorf-
Það er
ig orð geta breytt um merk
ingu. í gamla daga var
Maraþon slétta í Attiku, þar
sem 10 000 Grikkir lögðu
að velli 50 000 manan Persa
her. Á tuttugustu öld þýðir
Maraþon venjulega tilraun
til þess að setja nýtt og ó-
venjulegt met.
Það er ekki mikið eftir af
hinum gríska anda hjá
manni, sem leggtir það á
sig að sitja í tunnu á stöng
í þrjátíu daga, eða þá þeim
manni, sem lætur grafa sig
lifandi og dvelst 42 daga í
gröfinni. Sá síðarnefndi
fékk loft og næringu í gegn
um þar til gert rör og þeg-
ar hann hafði sett met í því

endur öxlum, ef engin
þeirra hefur sett met. Þótt
þær séu ekki nema einn tí-
unda úr sekúndu frá heims-
metinu, nægir það ekki til
þess að hrífa hugi áhorf-
enda. En ef einhver þeirra
syndir hins vegar á einum
tíunda úr sekúndu betri
tíma en áður hefur verið
gert, — þá gegnir allt öðru
að liggja lifandi í gröf, var
honum hjálpað upp úr gröf-
inni af ungum stúlkum, sem
voru eins léttklæddar og
siðferði okkar tíma fær þol-
að.
Fyrir síðustu heimsstyrj-
öld voru Maraþon-hjólreið-
ar mikið í tízku í Berlín.
Þeim snjöllustu af keppend
unum tókst að hjóla sleitu-
laust í allt að sex sólar-
hringa. Margir fengu hins
vegar svima og féllu af hjól
um sínum og enn aðrir
sprengdu sig og duttu dauð-
ir niður.
Á sama tíma geisaðj í
Ameríku Maraþondans-far-
aldur, sem var fólginn í því,
að fjölmörg danspör hófu
danskeppni og dönsuðu og
dönsuðu, þar til allir höfðu
gefizt upp nema eitt par.
Auðvitað féllu sigurvegar-
arnir örmagnaðir á gólfið
að lokum — við mikil fagn-
aðarlæti áhorfenda.
Hugsandi menn, sem sáu
danskeppni af þessu tagi,
hafa lýst fyrirbrigðinu með
heldur ófögrum orðum.
Einn segir: „Það var ógeðs-
leg sjón að sjá þessa Mara-
þondansara, eftir að þeir
höfðu dansað dag og nótt
kannski í fleiri mánuði
með aðeins stuttum hvíld-
um fyrir hið nauðsynleg-
asta: svefn og mat.
Þegar aðeins voru eftir
fimm eða sex pör á gólfinu
kannski eftir 60 til 70 daga
dans, var aðeins gefið tíu
mínútna hvíldarhlé á hverj
um klukkutíma til þess ð
keppninni yrði' lokið sem
fyrst. Þessi síðustu pör
dönsuðu eins og hlekkjuð
saman til þess að detta
ekki hvort frá öðru og aug
un í þeim voru stjörf og
bláár og þrútnar æðar í and
litinu. Þetta voru ekki lif-
andi manneskjur. Þetta
voru svefngenglar. Sumir
geispuðu án afláts í þessu
reykmettaða lofti meðan ær
andi hátalaramúsík hljóm-
aði um salinn. Allt í einu
féll kannski ein daman á
gólfið. Sá, sem dansaði á
móti hennl, þreif hana þá
eldsnöggt upp aftur, gaf
henni bylmingshögg undir
hvorn vanga til þess að hún
kæmist aftur til meðvitund
ar og gæti haldið áfram þess
um meiningarlausa dansi.
Stór tafla á veggnum sýndi
á nokkurra mínútna fresti
hversu marga kílómetra
keppendur hefðu dansað og
hversu mörgum dansskóm
væri búið að slíta upp íil
agna í keppninni.
tunglskota, skyldi rrtaður ætla, að fáir legðu eyrun við svo fáfengilega hluti sem
met. En það er öðru nær. ^ 1 ■
Og áhorfendur skemmlu
sér: Hvenær skyldi þessi nú
detta niður? Eða þessi?
Guð, sjáðu, — hún er al-
veg að leka niður! Mikið
agalega er þetta spennandi!
Tækni, vísindum og menn
ingu okkar fer stöðugt fram
með hverju ári sem líður.
En örlar ekki einnig á þeim
sviðum á metasýkninni?
Svari hver fyrir sig.
Það er á vissan hátt skilj-
anlegt, þegar stórveldi
leggja allt kapp á að leggja
undir sig hnetti himingeims
ins. Þar kemur til sögunn-
ar valdagræðgi og landvinn
ingastríð, svo þokkalegt sem
það er nú, og kannski eiti-
hvað jákvætt líka. En þegar
kona fastar í glerkistu í 62
daga, eingöngu til þess að
verða kölluð „Mjallhvít tutt
ugustu aldarinnar“ — þá er
vart hægt annað en yppta
öxlum. Eða hvað er hægt
að segja um konuna, sem
lét byggja utan um sig
þriggja metra háa gler-
flösku og dvaldist í henni í
fleiri daga — auðvitað í
sundbol einum klæða?
Skyldi það vera hinn grai
hversdagsleiki og vana-
þrælkun hins daglega lífs,
sem fær fólk til þess að
framkvæma jafn fáránleg
uppátæki og lýst var hér að
framan? Hvað hefur fólkið
upp úr þessu? Jú, það koma
risastórar myndir af því 1
blöðunum, feitletraðar fyr-
irsagnir og langar frásagn-
ir.
Það er til fólk í London,
sem' stillir sér upp í biðröð
og stendur grafkyrrt og
samvizkusamt í þrjá sólar-
hringa fyrir frar/~ii.Covent
Garden til þess að fá að-
göngumiða að óperusýningu
með Maríu Callas. Eftir
þessa maraþon-bið er mjög
ósennilegt, að aumingja
fólkið hafi nokkurn skapað-
an hlut gaman af óperunni
og söng Mariu Callas. En
blöðin skrifa marga spalta
um biðraðirnar og Ijós-
myndararnir taka myndir
af bessu áhugasama fólki,
og hver veit nema einhver
sjái mynd af sér í blaðinu
sínu daginn eftir!
FANGAR
FRUMSKÓGARINS
ÞEIR finna sér felustað í
snatri og þaðan sjá þeir
villimennina þjóta hjá. Þeir
telja sig örugga, þegar þeir
eru farnir, og hafa ekki liug
mynd um, að þeir hafa ver-
ið eltir góða stund og einn
af hinum innfæddu hefur
auga með hverri hreyfingu
þeirra. Og það er einmitt sá,
Þeir eru
» >iVi »
ir vio sk
SKOTI kom.inn
lega virðulegt veit
London og í fylgd
um voru þrír sy:
Hann pantaði fjó
ar undirskálar o
glös af vatni. Þe;
hann hafði fengið '
hann upp matarj
fór að deila brauði
irskálarnar fyrir s
Veitingamaður
kom auga á þetta,
ar í stað til borðsin
hastarlega:
— Hvað í veröl
hér fram?
Skotinn lét sé
bregða, en spurði i
urinn væri.
— Ég rek þetta
Hann lét grafa si
klæddar meyjar 1:
sem ber truml
heyrist aftur tam
þetta skipti hærr
og auðheyranleg£
þeim. Þeir félaga
allir á fætur í
Hvar gat óvinu]
g 26. sept. 1959 — Alþýðublaðið