Alþýðublaðið - 09.10.1959, Blaðsíða 6
EINN þekktasti sjón-
hverfinamaður og dávaldur
Evrópu, Frisenette, er kom
inn hingað til landg í sjö-
unda sinn. Hann hefur um
fjörutíu ára skeið haldið
sýningar víða um heim, — í
Evrópu, Ameríku og víðar,
en nú er hann að kveðja
sviðið._ Hvers vegna?
— Ég er orðinn gamall,
sagði Frisenette, er við
ræddum við hann stundar-
korn á Hótel Borg. Þetta
er orðinn nokkuð langur
starfsferill og ég er búinn
„Hann þefaði himinlifandi af rósunum og gekk síðan til
stúlkunnar, féll á kné fyrir henni, færði henni blómin
og tók að biðja hennar ...“
að sjá það af heiminum,
sem mig langar til. Nú ætla
ég að njóta lífsins á heimili
mínu í Danmörku, — hjá
konu, dóttur og tveimur
hundum.
Frisenette tekur upp
veski sitt og sýnir okkur
myndir af húsi sínu og
hundunum tveimur.
— Þeir eru nauðalíkir.
— Já, eins og tveir vatns
dropar, segir Frisenette og
brosir.
— Hvenær byrjuðuð þér
að sýna?
— Þegar ég var um tví-
tugt gerði ég þetta að at-
tugt gerði ég dáleiðslu
og töfrabrögð að atvinnu-
grein minni, en það er
lengra síðan ég lærði þessar
listir. Þegar ég var 16 ára
hitti ég Indverja. uia leið
og hann sá mig, sagði hann
upp úr þurru: „Þú hefur
mikla hæfileika til þess að
verða dávaldur.“ — Þetta
kom mjög flatt upp á mig,
því að ég hafði aldrei feng-
izt við slíkt og þekkti lítið
til þess „Hvað gagnar það?“
svaraði ég. „Ég hef aldrei
lært dáleiðslu og velt varla
hvað hún er.“ „Ég skal
kenna þér hana,“ svaraði
Indverjinn, og síðan kenndi
hann mér öll undirstöðuat-
riði dáleiðslunnar og að því
loknu þjálfaði ég mig í
kúnstinni smátt og smátt.
— Indverjinn uppgötvaði
sem sagt þennan hæfileika
yðar.
— Já, en ég hafði þó veitt
einu atriði athygli, sem mig
'furðaði á. Ég var nýbyrjað-
ur að reykja á þessum tíma,
og þegar ég gaf fólki eld
með kveikjaranum mínum,
kom iðulega dálítið ein-
kennilegt fyrir. Eins og þið
vitið hefur sumt fólk það
fyrir sið, þegar því er gef-
inn eld.ur, að taka utan um
hönd manns og lyfta henni
upp að sígarettunni. Það
kom oft fyrir, að fólk kippti
strax að sér hendinni þegar
i, það snerti mig. Því fannst
a eins og það hefði fengið
li straum frá mér. Margir
á héldu, að ég væri að gera
r einhver töfrabrögð, því að
ég var þá nýbyrjaður að
p fást við slíkt.
r — Er ekki mjög misjafn-
g lega gott að dáleiða fólk?
— Jú, og það er allt kom-
ið undir einu atriði: að fólk
s vilji láta dáleiða sig. Það er
g vita gagnslaust að dáleiða
fólk, sem er fyrirfram á-
r kveðið í því að láta ekki
dáleiða sig og berjast gegn
dávaldinum af öllu afli. Það
þýðir ekki neitt. Það getur
a enginn dáleitt mann, sem
ekki vill láta dáleiða sig.
r — Hafa ekki margir van-
r trú á dáleiðslu?
a að segja ykkur dálitla sögu
ð — Jú, því er ekki að
a neita. Og mig langar til þess
r af manni, sem ekki trúði á
ð dáleiðslu. Hann var frægur
a kvikmyodastjóri, Rosen-
» berg hét hann, og hann
" kom til mín og sagðist ekki
3 trúa á dáleiðslu. Samt bað
hann mig að dáleiða sig og
;i sanna mál mitt. Ég neitaði
a því, en sagði honum hins
vegar að koma á einhvérja
jl sýningu hjá mér, og þá
li skyldi ég með ánægju dá-
leiða hann, það er að segja,
ri ef hann vildi. Satt að segja
1 hélt ég, að hér með væri
þetta mál úr sögunni. Eu
ii viti menn: Á næstu sýningu
a situr Rósenberg ásamt dótt-
ur sinni framarlega í saln-
;t um. Ég dáleiddi þau bæði
g og sömuleiðis ungan pilt.
i- Ég sagði stúlkunni, sem
i, aldrei á ævi sinni hafði
d reykt, að kveikja sér í síg-
í, arettu og það gerði hún, eins
i- og hún hefði reykt í.mörg
ð ár. Um leið fékk Rosenberg
ð verk í öklann og fór úr öðr-
E- um skónum og um leið
n hvarf sársaukinn. Ég fékk
íi piltinum vönd af hrísium
ð og sagði honum að þetta
ti væru rósir. Hann þeíaði
ir himinlifandi af rósunum og
gekk síðan til stúlkunnar,
féll á kné fyrir henni, færði
henni blómin og tók að
biðja hennar. Rosenberg
stóð álengdar, og á stól við
hliðina á honum lá ' tóm
skammbyssa. Það-var kostu
legt að sjá gráhærðan eldri
mann verða skyndilega af-
brýðisaman. Það leyndi sér
ekki á svipnum og fyrr en
varði tók hann skammbyss
una af stólnum og skaut pilt
inn.Stúlkan rak upp vein
og hljóðaði: „Morð! Morð!
Lögregla! Lögregla!“
Þegar hér var komið
va'kti ég Rosenberg til hálfs
og sagði við hann: „Hvað
hafið þér gert, maður? Þér
hafið myrt piltinn." — „É'g?
Nei! Guð almáttugur! Ég
ætlaði ekki að gera flugu
mein,“ svaraði vesalings
Rosenberg Og sneri sér að
áhorfendum í salnum og
sagði: „Getur það verið, að
ég hafi myrt piltinn?" —
Og áhorfendur svöruðu ját-
andi. Þessu næst vakti ég
Rosenberg tií fulls og spurði
hann: „Trúir þú nú á dá-
leiðslu?“ — „Nei,“ svaraði
Rosenberg. ,,Ég trúi ekki á
dáleiðslu.“ — Að því búnu
sagði ég honum alla sög-
una, — að hann hefði í af-
brýði sinni myrt pilt, sem
hafi verið að biðja dóttur
hans. Hann varð alveg ringl
aður eftir frásögnina, en
sagði síðan: „Jú, éj
dáleiðslu.“
— Er hægt að
menn að þeim f jarst
Frisenette brosti i
aði:
— Þið eigið kanr
að ef maður sjái
stúlku í glugga ;
liúsi, þá væri skrar
að geta dáleitt hana
ast og látið hane
svífandi inn um d>
manns og segja
mín“? En þetta er ]
ur ekki hægt. Það
hægt að dáleiða r.
honum fjarstöddun
hann hafi verið d
áður. Mér deitur í
lítil saga. í samba
þetta.
Ég átti eitt sinn £
sýningu í Odense, €
ið áður var brotiz
húsið þar, sem sýnii
að fara fram. Mig
dálítið til þess að
innbrotið, en til þe:
ég að fá einhvern a
mann, sem gott væi
leiða. Mér: datt þá í 1
vinur minn, sem
banka í ; Kaupmar
Ég hringdi þegar í !
bað hann að koma
kvöld. Hann neitaí
lega og kvaðst þá
hættu að verða ek!
inn tímanlega áftu
uninn eftir til þess
í vinnu , sína. Ai
kvaðst hann ekki e:
fargjaldinu. Mér þó
súrt í broti og saj
vegna við vin mii
kemur með lestinn:
an sjö! Þú verður £
og þú átt að fara
foreldra minna og
lánaða peninga fyri:
Þú getur sagt, að ar
sé dáin (það var húi
ar — bara mörgui
áður).“ Síðan lagði
á.
Ég beið spenntur
lestinni. Skyldi ham
Jú, fyrsti maðurinn,
út úr lestinni, var
vinur minn.
Það er af inubrc
segja, að við gáturr
gert að gagni til þes
lýsa það. Og vini
komst í tæka tíð :
Kaupmannahafnar
sína, svo að þetta
ist allt saman vel.
— Hafið þér not:
FRANZ
FANGAR
FRUMSKÓ G ARINS
FRANS tekur tilhlaup eins
fljótt og hann getur og
stekkur upp í tré. Hann hef
ur sig upp á grein og er um
stund kominn í örugga afli að velta trénu '
höfn. — Nashyrningurinn Frans finnur hver:
kemst nú að raun um, að svignar til og frá
bráðin er runnin honum úr skipti sem nashyrni
greipum og reynir af öllu hleypur á það. Nasl
g 9. okt. 1959 — AlþýðublaðiS