Alþýðublaðið - 29.10.1959, Page 7

höfn beníi einhver þéim á að
fara til hins fræga sérfræð-
ings dr. Jens Edmund. —
Hann gegnumlýsti augun í
Carmen, segir Peppi. — Og
hann sá strax að ástæðan
fyrir blindunni var ekki
kínínið heldur bólga í heil-
anum. Læknirinn sagði, að
Carmen -yfði þegar í stað
að ganga undir uppskurð,
mundi hún deyia
■' i- : ::
annars
Lú KCMTlfiNSTKt
V«dux

fTALT
.UOL’ACCi
ísmt MAMKíí

ÁNÖOa-lSA
PACsT
'Rome
Eitt sinn réðist að þeim
stór svartbjörn. Mundi saga
þeirra naumast hafa orðið
lengri, ef Ted hefði ekki hitt
hann í fyrsta skoti.
Byggðamenn vissu lítið um
ferðir þeirra, en flugmaður
nokkur, sem vinnur hjálpar-
störf þarna nyrðra, hafði uppi
á þeim og lét vistir falla nið-
ur til þeirra. Það var fyrsta
hjálpin, Þá gátu þeir komizt
til eskimóakonu, se mbýr ein
grennd við heimskautsbaug-:
inn. Hún flutti þá svo á:
hundasleða niður Selawikána,;
sem er á helligaddi þegar'.
snemma á haustin. •
EKKI verða allar ferðir til ■■
fjár, ekki heldur gulleitar-;
leiðangrar. Maður nokkuí :
var í sumar að leita að gulli ;
í Alaska ásamt syni sínum:
ungum. Maðurinn heitir Ted
Davis, 36 ára, en sonur hans,
Jimmy, er tólf ára.
Þeir voru í gulleit í norð-
urhéruðum Alaska uppi í
fjöllum, þar sem ærið er örð-
ugt að bjarga sér fyrir óvana,
urðu uppiskroppa með mat
fjarri mannabyggðum og
börðust við kulda og matar-
leysi vikum saman. í átta
daga lifðu þeir á berjum
einum á leið sinni til byggða
og einni önd, sem Ted gat
skotið.
ÞAÐ versta, sem Orson
Welles veit er að sminka sig
og breyta andlitsdráttunum
eftir því hv’aða hlutverk hann
fer með. Hann hatar allt .
smink og annan útbúnað því
skyldan, fölsk nef, falskar
kinnar og hökur og þolir það
aðeins af því að ekkert getur
verið ljótara en hans eigið
andlit að þvf er 'hann sjálfur
segir.
Orson Welles lauk nýlega
við ensku stórmyndina Ferja
til Ilong Kong, en þar leikur
hann uppblásinn og skopvirðu
legan skipstjóra. Welles eyddi
hálfum öðxum tíma á degi
hverjum til þess að gera á sig
nýtt andlit, m, a. setja á sig
nýtt nef og stakk upp í sig
gúmmístykki til þess að
breyta munnsvipnum.
Eitt sinn tafðist myndatak-
an um marga klukkutíma
vegna þess að gervinefið kom
ekki í póstinum. Welles þurfti
eitt nef fyrir hverja mynda-
töku og hafði pantað fimm-
tíu stykki.
Orson Welles er l’enfant
terrible í bandarískum kvik-
myndum og hefur náð góðum
árangri bæði sem leikstjóri,
höfundur og leikari. Fyrsta
mynd hans kom 1941 og vakti
gífurlega athygli. Hann kom
henni á markaðinn þrátt fyr-
ir andstöðu hins volduga blaða
útgefanda Hearst, sem vann
á móti myndinni. Frægustu
myndir hans eru Citizen
Cane, Þriðji maðurinn og
Moby Dick og leikur hann
stór hlutverk í öllum þessum
myndum.
„Fólk heldur að ég hafi ekk
ert fyrir að leika,“ segir Or-
son 'Welles. „Þetta er hinn
mesti misskilningur. Ég vinn
eins og hestur að því að skapa
persónur þær, sem ég leik.
Það er ekki nóg að setja á sig
falskt nef þegar maður leikur
þennan skipstjóra. Hann talar
líka cockney-ensku og hann
er dálítið virðulegur og hálf-
VIÐ sögðum frá því í
haust, að spænsk listakona
hefði hlotið sjónina eftir
uppskurð í Kaupmanna-
höfn. Hér fer á eftir frásögn
um hvernig þetta bar til.
Fyrir rúmu ári missti
Carmen Sanchez sjónina
skömmu eftir að hafa alið
réttskapaðan son. Lækn-
arnir í Barcelona sögðu
henni og hinum heimsfræga
manni hennar, sirkusfíflinu
Peppi, að fyrir mistök hefði
henni verið gefið kínín í
staðinn fyrir deyfilyf. Þess
vegna hefði hún orðið blind
á báðum augum.
í sumar er leið fóru þau
hjónin ásamt litla syninum
til Kaupmannahafnar en
þar átti Peppi að sýna í
Schuman-sirkusnum. Car-
men var ekki aðeins blind,
heldur gat hún ekki heldur
gengið beint áfram og oft
leið yfir hana. í Kaupmanna
■ ni?
innan- fárra daga. Carmen
var lögð inn á sjúkrahús í
Kaupmannahöfn og Edvard
Busch annaðist aðgerðina.
— Ég gleymi aldrei þessu
kvöldi. Ég beið bak við
rauða tjaldið í sirkusnum og
gat ekki farið inn á sviðið,
ég gat ekki hreyft fæturna,
þeir vildu hlaupa beint á
sjúkrahúsið þar sem Car-
men lá á skurðarborðinu og
var kannski að deyja. — En
ég sagði vi sjálfan mig: Nú
gengur það illa hjá þér. Ég
heyrði í hljómsveitinni í
fjarska. Þú átt að láta alla
hlæja, þeir hlæja að Peppi
þegar allt gengur á aftur-
fótunum fyrir honum. Nú
er ástæða til að hlæja, aldrei
hefur Peppi gengið neitt
eins illa og í kvöld. Ég man
ekki hvað ég gerði, allt gekk
af sjálfu sér og þegar ég
kom út af sviðinu var mér
sagt að allt gengi vel, upp-
skurðurinn hefði heppnast
og Carmen yrði aftur frísk
og fengi sjónina. Það var
satt, henni fór fram með
hverjum deginum sem leið.
Hún varð að gera ýmsar æf-
ingar til þess að jafna taug-
arnar, hún stóð á höfði tím-
um saman og gerði leikfimis
æfingar. Hjúkrunarkonurn-
ar voru dauðhræddar en
Busch sagði að þetta væri
allt í lagi. Hann er furðu-
legur og eitt get ég ekki
skilið. Þegar ég spurði hann
hvað þetta allt kostaði, sagði
hann: — Kæri Peppi, þetta
kostar miklu meira en þú
getur nokkurn tíma borgað,
þess vegna færðu það fyrir
ekki neitt. Þetta skil ég
ekki, við vorum búin að
borga stórfé til margra
lækna á Spáni og þeir gátu
ekkert gert en svo læknar
þessi danski maður Car-
men og hann vill ekkert
taka fyrir það, —
Peppi er tilbúinn að fara
inn á sv.iðið, hann kyssir
Carmen og litla snáðann,
fer með Ave Maria fyrir
framan krossmarkið í bún-
ingsherberginu og setur svo
á sig fíflsnefið. Og eins og
vant er gengur allt á aftur-
fótunum fyrir Peppi og á-
horfendur æpa af kæti.
Og Carmen syngur: — Á
hverjum degi sé ég meira og'
meira, ég sé barnið mitt.

r r " r
i k t'-
ÞAÐ er oft talað um hina
fjóru stóru. En hinir fjórir
litlu eru gleymdir. Ríki
þeirra eru hin fjögur gleymdu
ríki, Þessi ríki eru smáríkin
í Evrópu. Þau eru minni en
ísland og gleymast í alþjóða-
viðskiptum, að því er í þeim
er sagt. Þessi ríki eru: And-
orra í Pyreneaf jöllum á landa
mærum Frakklands og Spán-
ar, Monaco, sem er frægast
fyrir Grace Kelly og börnin
hennar og furstans, svo og
fyrir spilavítið, San Marino,
sem er eins og smá eyja inni
í miðri Ítalíu, og Liechten-
stein, sem er við landamæri
Sviss og Austurríkis.
Stjórnendur þessara fjög-
urra smáríkja héldu nýlega
ráðstefnu í Liechtenstein.
Þeir ræddu mál sinna litlu
þjóða, og höfuðáhugamálið er
að auka ferðamannastraum-
inn, og svo auðvitað að selja
frímerki.
Alþýðublaðið — 29. okt. 1953 J
L