Alþýðublaðið - 24.11.1959, Blaðsíða 6

urn. tíman getað hugsað
mér neinn annan. — En
sannleikurinn er sá, að mér
þykir vænt um þig af mörg-
um ástæðum. Fyrst og
fremst af því, að þú veitir
mér vernd. Ekki einastameð
því, sem þú segir og ger-
ir, heldur einfaldlega með
því að vera til. Þú átt svo
einfalda og örugga tilveru, 1
þú stendur með báða fætur
á jörðunni og þannig minn-
ir þú mig á, að jörðin er ein
mitt til að standa á, þegar
ir heldur í hönd barnsins,
svo að það er ekki lengur
hrætt, þótt ógnir myrkurs-
ins umlyki það . . .
Hann segir: — Þú segir
stundum við mig: „Segðu að
þú elskir mig“. Það er allt
í lagi, þótt þú biðjir mig
um þetta, því að ég get vel
svarað þessu á ýmsan hátt,
alveg eftir því, hvernig ligg-
ur á mér. Ég get t.d. sagt, að
þu sért ljót og leiðinleg - en
þú tekur það alveg eins og
ég hefði sagt, það sem þú
NÝLEGA gat að líta í er-
lendu blaði grein, sem hét
Já . . . ég elska þig. Þar
sagði gift kona og giftur
maður. frá ástinni — hvert
frá sínum bæjardyrum, —
ástæðuna fýrir þv hvers
vegna þau væru hamingju-
söm hvort með annað. —
Grein þessi fer hér á eftir
í styttri þýðingu:
Hún segir: Það kemur
fyrir að þú segir: „Hvers
vegna vildurðu mig? Hvað
sérðu við mig“. Þá svara ég
einhverju til, en vænzt þyk-
ir þér um, þegar ég segi,
að ég hreinlega elski þig og
geti ekki nú, né hafi nokk-
draumórar mínir fljúga með
mig ut í buskann.
Það skiptir engu máli, —
þótt þú skiijir mig ekki. —
Nei; því'að það gerir þú aldr
ei, þótt þú reynir. Til þess
eru hugsanir þínar of skyn-
rsamlegar og rökréttar, en
þú útskúfar angistinni burt
úr hjarta mér — angistinni,
sem ég veit í rauninni ekki,
hvar á upptök sín, en sem
pínir mig og kvelur oft á tíð
um. — Og á kvöldin, þegar
ég hvíli á handlegg þínum,
finn þig í nálægð minni, þá
er ég alsæl vegna öryggisins
— sem þú veitir mér, sem
er því skylt og þegar móð-
baðst um, ef ég aðeins strýk
þé um vangann um leið. Ég
get sagt „það veiztu þó“,
með áherzlu og það lætur
þú þér einnig vel líka. —
Stundum kemur það fyrirað
ég segi það, sem þú biður
um. Ef þú af'tur á móti spyrð
ir: Elskarðu mig?“ Það væri
verra. Þá færi ég kannski
með tímanum að velta því
'fyrir mér, hvort ég gerði
það í raun og veru. — En
þú spyrð aldrei að þessu —
og það er gott. — Ég elska
þig, kannski ekki eins og þú
vildir — ekki eins og á
fyrstu dögum tilhugalífs-
ins eða hjónabandsins, —
en það finnst mér líka á-
gætt. Mér finnst slíkt að-
eins eins og hvert annað
millibilsástand, sem maður
yerður að ganga í gegnum
Ég er miklu ánægðari með
það eins og við höfum það
nú, að geta talað við þig
skynsamlega um skatta, —
einkunnir, húsaleigu og
aðra daglega hluti. — Já —-
ég elska þig. Ekki kannski
endilega af því að þú ert
þú, heldur af því að þú ert
konan mín, sem lætur mér
finnast að ég sé einhvers
virði, gerirmig aldrei hlægi
legan í samkvæmu
treystir mér í blin
stolt af mér — og
ekki, hvað ég er í i
einfaldur . . .
imilUIIIIIIIIIIIIIIIIIII||HIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIII|||||||||||||||||ll|l|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||m||||||||||||n|im|n|||||||f||||m|m|.|
A eintali við kalda marmarastyttu
af konunni.
a
I BORGESHGLLINNI
í Róm er leikkonan
Schiaffino á þöglu ein-
tali við marmarastyttu.
Úr hinum kalda stein
reynir hún að finna per
sónueiginleika konunn-
ar, sem hún ætlar sér
að túlka í næstu mynd
sinni.
Myndin á að fjalla
um hina léttlyndu syst-
ur Napoleons, Paulinu,
sem unni lífinu og ást-
inni framar öllu öðru.
Þetta var textinn
með myndinni, en hann
vakti forvitni okkar um
líf þessarar konu og
með eftirgrennslan í
alfræðiorðabókum kom
umst við að nokkru
meira um ævi hennar.
— Marie Pauline var
glaðasti og fegursti með
limur Bonaparti-fjöl-
skyldunnar, fædd í Aj-
aceio 20. okt. 1780. •—
Sautján ára að aldri
giftist hún Leclerc hers
höfðingja í her Napole-
ons og fylgdi honum til
3t. Domingo, þar sem
hann lézt úr gulu árið
1802. Marie Pauline
sneri þá aftur til París-
ar, þar sem hún giftist
23. ágúst 1803 Camillo
Borgese þrins og fór
hún með honum til
Rómar. Marie Pauline
varð brátt þreytt áprins
inum og sneri aftur til
París, „þar sem hún gaf
duttlungum sínum laus
an taumin svo hneyksl-
an vakti'. Árið 1806 var
hún samt sæmd titlin-
um hertogaynjan af
Guastalla. Framkoma
hennar við hina nýju
keisaraynju Marie Lou
ise varð til þess, að
henni var vikið frá hirð
inni árið 1810. — Engu
að síður fór hún með
,Madame Mére‘ til Elbu
og sagt er, að hún hafi
óskað þess að deila með
Napoleon útlegðinni á
St. Helena. Hún dó
1825 úr krabbameini.
Venusarstytta Can-
ova’s af Marie Pauline,
þar sem hún hallast út
af á legubekk er við-
fræg.
Það er einmitt við
þessa styttu, sem Ross-
ana Schiaffino talar
þessa dagana, og reyrj-
ir að særa út úr henni
leyndarmáli
EINU sinni var fátækur,
gamall lærdómsmaður, sem
óskaði einskis fremur en
þess, að fólk héldi að hann
væri ríkur. Einn daginn
laumaðist þjófur inn í kof-
ann hans, en kofinn var svo
tómur og fátæklegur, að
þjófurinn fann ekkert, sem
hann hirti um að hafa á
brott með sér.
Spekingurinn varð var
við þjófinn og vissi að hann
mundi engu geta stolið. Þá
dró hann síðasta koparskild
inginn sinn upp úr vasa eín-
um rétti innbrotsþjófinum
um rétti innbrotsþjófnum
að þú skyldir koma hingað
í erindisleysu. Taktu þetta
lítilræði og segðu engum, ég
grátbæni þig,----— að hús
mitt sé.svo fátæklegt."
★
EINU SINNI var maður,
sem mjög þótti gott í staup-
inu. Eina nóttina dreymdi
UNDRA-
HVOLFIÐ
Hi
limimimiiimimimiiiiimiiiiiiiimmiimiiimiimiiiiiiimiiiiiiiimiiiiiiifiiHimiiiimimiimiiiiiiiiiii imiiiiimmmiiimmmiiiiiiiiiiimiiimmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmmiiiiiiiiiiiimiiiiimimmimiiiiimiiiiiiH
hann, að hann ætti:
ámu. Honum þót
vilja velgja vínið
því ámuna yfir eld.
bíður nú með til
góða stund, að því
um fannst —- — -
vaknaði hann skynd
„Bansettur asninn11
aði hann og reif h
ofsa reiði. „Hvers v
ég ekki drukkið þa
★
EINU SINNI :
fræga skáld, Su 1
með vini sínum á
Þeir pöntuðu fjóra
spörva á diski með
Vinurinn borðaði !
í snatri, en skyndil
honum í hug að vi<
legt væri að bjóða í
Po að smakka. — E
ið bandaði við því rr
inni og sagði: „B<
hann. Tvístraðu eki
um“!
GRUNUR lögregluþjóns-
ins er staðfestur, þegar hálf
niðurbæld stuna heyrist frá
dagstofunni. Lögregluþjónn
inn dregur upp skamm-
byssu. „Fylgið mér“, segir
hann við Frans og Philip,
„en gætið ykkar í guðanna
bænum.“ Hann þrífur dyrn-
ar að borðstofunni opnar
--------það liggur
endilangur á gólfin
hlýtur að vera vísi
urinn. Er hann dái:
ttann hreyfir sig
imtmm
g 24. nóv. 1959
Alþýðublaðið
í