Alþýðublaðið - 28.11.1959, Qupperneq 6

Pétur var með brossvip í
kringum munninn og blíð-
legur til augna, svo að ekk-
ert varð úr flótta, en tíð-
indamaður spurði hann, —
hvað um væri að vera:
— Ja, það er nú saga að
segja frá því, sagði Pétur,
og síðan hóf hann frásögn-
ina.
— Ég var staddur niður í
bæ í gær og frétti ég þá, að
komið hefði verið með
mann á lögreglustöðina, —
sem sakaður var um a'ð
hræða mann tii óbóta. Ég
komst fljótt að því, hver
þessi ógnvaldur var og kann
aðist ég þá við kauða, þar
eð hann hefur margsinnis
sýnt mér banatilræði. —
Hann kalla ég jafnan Surt
— eða Durt. — Þetta er öld-
ungur, oft með spennur um
buxnaskálmar að riddara-
sið, hann hefur oftast skinn
hufu á höfði og stendur und-
við árás, sem og að vanda,
því að ég er manninum ekki
ókunnugur. Hann hefur áð-
ur sýnt mér tilræði og það
tvisvar heldur en einu sinni.
í fyrra skiptið ætlaði hann
að stinga mig með byssu-
sting í náttmyrkri úti á
ströndinni, en þann byssu-
sting tók ég af honum og
hef ég haft þann hinn sama
byssusting á sýningum úti
um allt land. Hefur liann
komið fyrir augu margra.
Ég vil ekki með ákvcðni
eigna honum síðari glæpinn,
en samt býst ég við því, að
hann hafi verið valdur að
banatilræðinu, sem niér var
sýnt fyrir tveim vetrúm úti
á strönd, þegar stól var kast
að að mér. Það gerðist 19.
desember 1957, en óþarft er
að tala um það frekar núna.
Ég skrifaði um það i blöðin
á sínum tíma.
Jæja, þarna sé ég undir

I FRÉTTUM blaðsins í
gær gat að líta frásögn af
vitskertum manni, sem ógn-
að hafði vegfaranda.
Rétt eftir,að tíðindamanni
Opnunnar hafði borizt þessi
frétt til eyrna á fimmtudag
mætti hann Pétri Salomons
syni Hoffmann á götu. Var
Viðfal við Péfur Hoffmann
Saiomonsson, kappa aldarinnar

N ■■ s
kappinn heldur en ekki víga
legur með stærðar lurk í
hendi.
ir húsveggjum. Þegar hann
horfir á fólk gneistar af aug
um hans, og skera þau gegn-
um merg og bein. Það er
líkt með það augnatillit eins
og segir í sögu Hálfdánar
brönufóstra, þegar þeir fé-
lagar fóru með hund sinn í
helli skessunnar, en þegar
trölíkonan horfði á h/undinn
— var augnarráðið svo ógu-
legt og magnað að hundur-
inn grotnaði sundur. — —
Augnaráð Surts er ekki al-
veg svona magnað. Fyrr má
nú rota en dauðrota, þó
menn láti sér nægja að fá
sjokk en sleppi þvi að
grotna í sundur.
Ég hafði sem sé lieyrt
þessa sögu á miðvikudags-
kvöld. Á fimmtudaginn er
ég svo á rjátli í Bankastræti
— þegar ég mæti Surt og sé
ég að hann hefur mikið bar-
efli í héndi. Bjóst ég þegar
eins á götunni, að Surtur
er viðbúinn til áhlaups. en
ég er ekki smeikur við hann
— og þess vegna gekk ég si
svona til hans og Sagði: —
„Leggðu þetta barefli af
hendi við mig, þegar i stað
eða . . . “ — Mér virðast
hnjáliðir hans verða þegar
að vatni, þegar hann sér mig
og fær hann mér bareflið
með þessum orðum: ,,Þú
mátt eiga það, — það er
norskur reynir.“ Og flýtti
hann sér svo í burtu þegar.
— Hvað er annað af þér
að frétta núná, Pétur?
— Nú ég er nú að þessu
voðalega veseni að hvíla
mig. Læknarnir sögðu við
mig: „Þú verður að hvílaþig
Pétur.“ Þetta sögðu þeir að
vísu líka fyrir 25 árum, en
þá var ég nú.ekki á því að
anza því — og er það raun-
ar ekki enn.

ekki allt ömmu
og flestir vita.
— Ég get sagt
gamni minu, að é;
ur hérna í Banki
daginn, þegar
Ófreskjuna. Ég ]
þetta manngarm
að hann hefur i
hverja kirtlaveik
an ferlega ljótur
Ég hef komizt að því, að
atgeirinn frægi hans Gunn-
ars á Hlíðarenda, mun lík-
lega finnast ofansjávar. —
Líklega er atgeirinn á safni
erlendis, en hann hefur aft-
ur verið gripinn úr greipum
Ægis, eftir að hann sökk
með Eggert Ólafssyni. Það
er ég sannfærður um. Ég
hef þegar allmikil gögn í
höndunum, sem sanna að
þetta, sem ég fer hér með
mun rétt reynast, og einnig
hef ég nokkra hugmynd um
— hvernig unnt mun að ná
atgeirnum aftur heim.
Um þetta vil ég ekkert
segja méira að svo stöddu,
en ég hef skrifað gagnmerka
ritgerð um þetta mál, sem
ég mun líklega gefa út, ann
ars hefi ég enn ekki ráðið
það fyllilega við sjálfan mig
— hvort ég geri aðeins ann-
að hvort eða hvoru tveggja,
gef út ritgerðina eða flyt
fyrirlestra um þetta efni.
— Þú hefur ekki lent í
neinu ævinýralegu upp á-
síðkastið?
— Nei, þú getur sagt það,
að hjá mér séu egnin meiri
ævintýri þessa dagana, —
vopnahlé um stund, — en
ég viti ekki, hvað lengi það
verður. — Þó ég lendi svo
í einhverjum skærum, þá
tel ég það ekki. Ég kalla nú
: . :
; ;■ >
trúlofun
11,11 " 7 ll UIUIUV/U Persakeisara verið tilkynnt
opinberlega. Það hefur einnig verið sagt frá því, að
keisaraynjuefnið var í París að kaupa sér sómasam-
legan klæðnað, svo að hún verði keisaranum ekki
til skammar. Hér sést hún (til vinstri) legg.ja af stað
í eina innkaupaferðina, en á neðri myndinni er
hún komin heim og farin að leika á flygel, en það
er ein hennar eftirlætisíþrótt.
NU HEFUR
UNDKA
HV O LFIÐ
FRANS finnst sem hann
muni sig ekki geta hrært,
svo skelfdur er hann. Hvers
konar skepna er þetta? —
Hér í Suður-Frakklandi eru
þó engir krókódílar á ferli?
Þetta er ekki heldur krókó-
díll. . . þetta er . .. ja, livað
er þetta eiginlega? Frans
stekkur á fætur
hratt sem fætur
eltir hann, ýlfrai
andi. Þrátt fyrir

LÖGREGLUÞJONS-
EFNI var í prófi. —
Ef þér væruð á gangi á að-
algötu og skyndilega kæmi
ung og falleg stúlka hlaup-
andi á móti yður og segði,
að það hefði ókunnugur
maður kysst hana á götunni.
Hvað munduð þér þá gera?
spurði yfirheyrandinn.
— Endurtaka glæpinn.
Piilll
g 28. nóv. 1959 — Alþýðublaðið
mm