Skírnir - 01.01.1834, Blaðsíða 112
112
nii brast þafi bjarg-trö snndr,
björg hvará margr byg6i sint
Manst’ eptir nokk’rum meiit,
mund sem plantaiíi {>ín,
— um allt Jjitt skapaskeið —
skárr er dillaöi syn,
á settum bjarka beíi,
enn þeim, nú lífbrjóts öx á hvín!
I ræktarlausum reit,
réttir }>ú plöntu staÖ,
sem tré brátt limar leit,
lypti sér skýum aö,
óvörum akurs prýöi,
nf sjálfs sins dáöum alblómgaö.
Hjálpvölur hendi brast,
harma sig opna ben,
návindi næöir fast
nein hvar ei skyla trén,
skeiövöll sinn skundaö hefr
Riddari Bjarni Sivertsen.
Sjaldgæft lífs sigrverk,
sem náttúran tilbjó
heilbrygöis hraustann serk,
i hinnsta sinni síó,
heims fyri hreldum sonum,
uppdregið verör aptr þó.
Af J>ess aðal Fmmsmiö,
og umbót svo hreina fær,
uppdragast ei þarf viö,
æ gengr rétt, og slær
tima, livar tími er enginn
helgum Ljósfööurs hástól nær.
Hönd gjöful horfin er
heilvana fáraöling,
Heilráö! hvar eru J>ér?
liulinhjálms orpin bíng;
lík trygð, eðallund, æra ?
undir sjóndeildar liöinn hring!