Alþýðublaðið - 10.12.1934, Blaðsíða 2

MÁNUDAGINN 10. DES. 1934.
ALPÝÐUBLAÐIÐ
2
Knaítspyrnukappleikurinn
■1111 Eaiieiiasð m Itaía.
F'Oriugi ©nska liðgins, Hapwjod (tll hægri), heilsar foringja It-
alHnma, Allamandi. I miðjunini stendur Otto OLsson, sænski dóm-
arinn.
Eniginm knattspyrmukapptieikur
og iafnvel engin íþróttakeppni
hefir á síðari árum vakið ©in:s
mjkla athygli og knattspyrnu-
kappJeikurinn miili Eraglendiinga
og Itala miðvikudaginn 14. nóv-
•mber.
Pesaa kappleiks var líka heðið
með mlkiJii óþreyju. Bæði liðiin
sem keptu eru heimsfræg fyrir
Jieikni, og var veðjað miMð
en lieikurinn hófst um það,
þejrra myndi bera sigur úr
EngJmdingar hafa aldrei tapað
neinum kappJeik, þegar þeir hafa
verjð sóttir heim, og einnig fór
á sðmu J'eið að þessu siinni. Kapp-
leikurinn fór fram' í London, og
v»r keipt um heimsimeistaratign-
iraa. Englendlngar uiraniu með
Tn«T,kum gegn 2.
far í upphafi Leiksins
ust kunnugir sjá, að
ar myndu vinna
sigur. Leikni þeírra og samleik-
ur var miklu meiri, en Italhnir
Jéku af mdri harðfylgi og löng-
um og hörðum spörkum.
fyrir frábæran Jeik og skæð upp-
framherji þeirra, Krake, skoraði
hið þriðja. Engiiendingum tókst
ekki að skora flieiri mörk, þnátt
íÞegar 15 mínútur voru iiðnar
af fyrr|i háJfleik, höfðu Englend-
ingar skorað 3 mörk, en ítaiir
ekkert. Vinstri kantmaður Eng-
lendjnga, Brook að nafni, skor-
aði tvö fyrstu mörkin, en mið-
CERESOLI, markmaður Itala.
hlaup, og e:r talið að það hafi að-
<ins verið að þakka listíengi og
árveiíini markmanns Italarna, Ce-
rœoli, en menn eru yfirleitt sam,-
rraála uim það, að hann Jiaíi faikiö
bezt í liði ítalarma.
Hálfldknum lauk með því, að
Engliendingar höfðu skorað 3
mörk, en italir ektoert. En þegar
í upphaíi síðari hálfleiks var au'ð-
séð, að Italhnir ætluðu sér að
láta Englendingiaraa komast að þvi
dýrkeyptu, og er talið, að nú hafi1
leikuriinn farið að verða Ijótur.
Miðframherji Italarana, Meazza,
skoraði tvö mörk hvort eftir ann-
að, en við það óx kappið um
allan belmrng og áhorfendur, senr
fóru að verðja í vafia um að Eng-
lendingar myndu sig-ra, létu eins
og óðir væru. petta þótti því
misiri hneysti af Itölum, þar sem
einn bezti maður þeirra, Monti,
varð að ganga úr leiknum þegar
í upphaíi hans vegna me'ðsla á
fæti. Ýmsir af keppendunum úr
báðum liðiiim meiddujst. Foringi
Englendinganma ' niefbrotnaði og
margir fengu gióðaraugu. — En
leiknum lauk án þess að Italirnirl
fengju sett fL>eiri en þessi tvö
mörk.
Dómari leiks.ins var sænskur,
og eru allir sammáia um að hann
hafi sýnt réttsýni og dugnað,
enda hafði hann nóg að gera.
FraHfcino verðnr
ekki feldur fyrst um sinn.
PARIS (FB.)
"JSTlÐ umræður um fjárlögin
* iýstá Fiandin því yfir,
að frakkneska ríkisstjórnhi ætl-
aði sér alls ekki að hverfa frá
gullinniausn seðla að svo stöddu,
en svo heíir ýmsuni þótt horfa í
smærri guillöndunulm, að í þá
átt stefndi, að gulliöndin öll
myndi hverfa af grundvelli gulls-
ins. „Pað getur ekki verið um
neina verðlækkun frarikans að
ræða,“ sagði hann, „mema Bnet-
land og Bandaríkin nái samkomu-
lagi um gengismálin.“
Enn frernur sagði hann, að í
Frakklandi yrði engin tilraun gerð
til þiess að fella gjaldmiðilinn í
verði, nema á grundvelli alþjóða-
samfcomuLags. (United Press.)
Ekki útsofin — jafnpreyttur Nu fáið pér fulla hvild — og
eins og pér háttuðuð. vaknið hress og glaður.
Drekkið Ovomaltine!
Atta stnnda svefu-og ekki afyrejrttor samt
Látið pennan hressandi
drykk veita yður væran
svefn.
Farið þér oft í rúinið hrmgginn
og ergilegur? Lagast það ekki
hversu lengi sem þérsofið? Vakn-
ið þér sam; sern áður þreyttur og
stúrinn?
Látið Ovomaltine bæta úr þessu!
Það hefir dæmalausa eiginleiki
til þess að eyða þeim orsökurn,
sem valda óreglulegum svefni.
í fyrsia lagi er jafnmikil næring í
eimm bolla af Ovomaltine eins
og i 4 bollum af kjötseyði með
eggjum. í öðru lagi er það sjálft
auðmelt og hefir bætandi áhrif á
meltingu annara efna.
Kaupið dós strax í dag. Fæst hjá
kaupmanni yðar eða í næstu
iyfjabúð.
Notkunarreglur: Blandið Ovo-
maltine i \mlga mjólk, eða
vatn og rjóma, en látið ekki
sjóða, því þá glatast fjörefnin
sem rnest er um vert. Bætið í
sykri eftir geðþótta.
Næringarríkur drykkur.
Hðalumboðsmaðar: Guðjón Jðnsson, Vatnsstíg 4, Reykjavík.
IJólafotín.
Blátt seviot og svart klaeði.
Sðumastofan Gefjon,
Laugavegi 10.
Frönsku fjárfögin
samþykt
LONDON (FO.)
Flandin, forsætisiáðherra Frakk
Jands tókst að fá fjárlögin sam-
þykt með 471 atkvæði gegn 22.
122.
(Þjriigið afgreiddi eiranig frum-
varp, sem gerir ráð fyrir 5°/o
skatti á tekjum allra erlendra
borgana í Frakklandi.
Hár.
H»fl alt af fyrirliggjandi
hár við íslenzkan bún-
ing. — Verð við allra
hæfi.
Verzloiiin Goðafoss,
Laugavegi 5. Sími 3436
SMAAUGLÝMNGAR
ALÞÝfiUBlAÐSINS
VIOSKIFTI IUGSINS^jjr.:
jÞessa viku er bezt að koma
rraeð jólaktippinguna í Rakara-
sfofuna í Eimskipafélagshúsinu.
Simi 3625.
Kjöt af fullorðnu fé, verð; lasri
50 aura V* kg. Súpukjöt 40 aura
V-s kg. íshúsið Herðubreið, Frí-
kirkjuvegi 7, sími 4565.
Epli,
Vínber, lækkað verð
1 kröna x/2 kg.
Niðursoðnir ávextir,
allar tegundir.
Sveskjur og aðrir
purkaðir ávextir.
TlRiraNDI
Laugavegi 63. Sími 2393.
Veggmyndir,
málverk og margs konar ramm-
ar. Fj ö 1 breytt úrval.
Freyjugötu 11.
Sími 21(©.
Nýreykt hangibjðt.
KLEIN,
Baldorssðtn 14. Sími 3073.
Málaflutningur. Samningagerðir
Stefán Jóh. Stefánsson,
hæstaréttarmálaflm.
Ásgeir Guðmundsson,
cand. jur.
Ansturstræti 1.
Innheimta. Fasteignasala.
HÖLL HÆTTUNNAR
smáði, þegar hann var heilJ hellisu, en sneri sér ti|l, þiegar hajran;
varð veikur.
Hann raknaði úr öngvitirau, þegar hún kom, og rétti henníí
hendina. Hún bar fingur hanis upp að vörum sér og kraup á
toné við rúmistoktoinn. SkurðlæMrir beygði sig yfjr toonung og
skar í sundur borðana og sikartið, sem huldi sárið.
Allir höfðu hugaran við koraurag og sár haras, svo að Destirae
liáraaðlst að komast út án þess raokkur yrði henjnar var,' þót-t
hún væri of æst til að gjæta raokkurrar varúðár. En enginin tók
leftir skeilinum, sem varð, þegar hurðira féU aftur á hæla henni.
23. kafli.
Hagsmunir rekast á.
Destine kiom að iiitlum stiga, sem hún að vísu vi&si ekki hvert
lá, iera fór þó. Hún rasaði öðru hvoru, þvx að hún flýtti sér
alt hvað af tók, en svo dirnt var í stiganum, að húra varð að
þrelfa fyrir sér.
Fyrir raeðan stfgann rakst húin á hurð. Rétt þegar hún var á
Jieíið að opna haraa, heyrði hún mararaamóJ hinum megin vijð
hana, og missti þá kjarMnm- Hún settist í s'igann og hugsaði
róð sitt, þvi að hún gat ektó feragið sig til að hítta alnraan hóp
ókunraugra manna, sem kararaeke færu að stara á hana, giotta
og spyrja. Nú vildi hún bejdur e.i gjarraan að hún' hefðt farið
að ráðum maddömu du Hausset, því það var alt anraað en
heppiiegt að tooma óboðinn til Viersala. Stoeilfingar bjárai var hún
að halda, að hún gæti fengiö konungiinn til þess að bneyta á-
kvörðunum sinum. En samt gat hún ómögulega sætt sig við
að de Vrie gneifi yrði siettur í Bastiilluna án þess hún gerðá sitt
til að bjarga honum frá þvi. Nej, hún hefði aldrei getað vei)i'3
róieg í Bellevuie og hafst ekki að. En ef hún hetfði bara reyní
eítthvað flnraað. Hefðd húra ekki verið hérraa raúna. ó, hvað hún
vtldi að maddama de Pompadour hefði verið hefma.
Svo varð henni hugsað til koraungsiras og bióðjbiiettanraa á
fötum hans. Kannske hanjn dæi raú» p,að hafði einhver reynt
að myrða hanra. Morðingi í höllihni! Ef til vill var hann ejn-
hvers staðar í feium eáras og húra, ef til vi!l var hann í þesisum
sama dirwma stiga, kalnihslke ekki laragt frá prepinu, sem húra
sat á.
,Þetta var voðaleg tilhugsun. En þá heyrði hún hljóð í gegnum
lokaðar dymar, sem gerði henni iéttara í þkapi. Það var máJrómur
maddömu de Poraipadiour. f>ar var ekkd um að viilast. Henni
heyrðist, að hún væri nýkomiin og væri iæisit. ,Þar var lika fle§j a
fólk, sem æpti og hljóðaði:
„Driottinn miran!“ „Koraiun|gurinn!“ „Myrtur!"
Destirae heið ekki Jengur, heldur bdrði eiinbfeitt á iitlu hurðina.
Markgr'eifafrúin lauk henni sjálf upp. Hún var steirahissa að
sjá Destine á þessum stað á þessiari sjtund, því að þetta var
gahgur, sem lá á milli herbergja konungsins og íbúðar maddöm-
unraar, og ektó ætlaður öðrmra ea k jnuraginum sjálfum.
Það var dauðaþögn í herbergi.ru meðara markgreifafrmn, var
að átta sig. Destirae gekk inin í jhlerbergiö, og þá kallaði maddaman
upp yfir sig:
„Hvaðan í ósköpunium kemur þú? Segðu mér það undir eins.
Geturðu efctó taldð?“
Destirae íqI! aflur ketili í eJ'd, þegar hún heyrði hve maddaman
var hörkuleg í röddjmnii. Húra gat að eins stunið því upp með
titrandi rómi, að hún kæmi úr herbergii korauhgsiras.
Maddama de Pompa'dour hefbi orðið heidur en ekki raið við
þ'etta svar, ef öðru viisi hefði á staðið, en moriðtiJraunin við koni-
ung hafði komið öllu í slítot uppnám, að nú fanm hún éktoert
til þess. Destirae var alveg Jússa á breytimgunni, sem á heinrai
varð, þvíj að nú spurði hún áköf, hvort hún hefði séð konuraginn,
þegar hann var borinn iinra,.
„Já, maddaima," sagði Dœtiýne.
„Dnottirara mirara og guð miirara! Var hann þá dái:n;n?“
„Nei, nei, maddama, hann var að taia.“
„Guði sé lof!“ æpti maddiaman og sló sér á brjóst í æsing-
unrai. „Hann talaði. Húin segir, að ha'nn hafi talað. IJann er þó
ektoi dáinra. Karanstoe hanin deyi ekkL En segðu mér, hvers vegna
segirðu mér ektoi, hvað haran sagðd? Hverjir voru hjá horauim?
Hvað var sagt þar? Var hokkuð minst á mig? Seztu hérna.
Hvað sögðu þeir?“
Desttne hélt að maddöimurani gengi hjartagæzka eáin til að
bera sig svoraa illa yfir tilræðiiinu við tooinung og óvissurarad urai
Iff haras. Hún yiissi ekki, að völdum heranar var iokið, ef kórar
unguTinn félíi frá. Diejstinie skildi ekki hvers vegna markgreifa-
frúim fór ekki sjálf til herbergja konuragsins eða sieradi einhvern
þangað, úr því að hana langaði svona mikið til að fá fréttir aí
líðan hans. Hún hafði ekki hugmynd um að ja'faskjótt og kou*-
ungurinn fatlaðist frá ríkisstjórn lantu æðstu völdira í höndunum
á andstæð.ingum maddöimuranar. ,Þeir króraprinziran og d’Argensoin
einír höfðu nú vald til þiess að tæma yfirfulia stofu konungs-
ins svo að markgreifafrúi|n kæmiist að. Hún tók því fegilns heindi
við Diest'inie og lét hana sieigja sér sem nákvæmast frá öllu, scan
húra hafði séð og heyrt í korauragsherberginu. Það leið langu'r
tími áður en maddaman var búi.n aö heyra nóg um það, svo að
hún gæti farið að spyrja um ástæðurnar fyrir því, að Destirae
vgr þarna komin.
■Þetta likaði Destirae miður, því að hún vildi ekkert raeJdur
en tala við hana um de Vriie greifa og siegja herani þá jafrafraimit
hvernig og til hvers hún hiefði kiomið: til að biðja konungiinn að
vægja honum.
Maddama de Poimpadour hlýdd'i þegjaradi á frásögn Desfjnie,
og spurði hana að eiins hverraig greifanum Jiði og livaða aölvlynning
horaum hefði verið sýnd. Svo sagði hún hienrai váfniragaiaust,
að það væri með öilu þýðiragarlaust fyrir haraa að biðja kon,-
ungiran að breyta ákvörðun sirami í þessu máli. Hans há'tign
væri svo reiður greifanum, að væri blátt áfram óviíturlegt að
nefna hann á raafn svo að haran hieyrði, því þab væri meira að
segja líklegt, að bænjr um lauso handa honum hefðu þau eira
áhrif, að komungur breyttii dómraum í dauðadóm. Henini þætti
sjálfri ákaflega leiöinlegt hvemig komið væri fyrir grciíanum,
e:i þar sem henni væri Ijóst, að hér væri ekkert hægt. að geira,
hefði hún roeð öllu slegið því úr huga sér. Saana væri DesFne,
bezt að gera, því að áhyggjur gerðu menn gamla fyrir tímaran.
„Ég skal hjálpa þér til þesis, væna mín,“ sagöi hún. „Þaö er
bezt að þú verðir hjá mér herj í Versöluíin,." Hún stTiauk Destine’
um vangann. „Ég ráölegg þér að gleyma de Vrie. Það er bezt
fyriir þig, og helzt sem fyrsit."
„pað sagði haran Jíka sjálfur við nxig,“ svairaði unga stúlkan;,
ian það var auðheyrt á röddihrai, að hún haföi alls ekki í huga a,ð
fylgja því ráði. Svo spurði hún inarkgreifafrúna jrajög alvarlega: