Alþýðublaðið - 11.12.1934, Blaðsíða 2

pRIÐJUDAGINN 11. DES. 1034.
ALÞÝÐUBLAÐIÖ
/
2
UnræðirBar I Genf
um deilumál Júgóslava og
Ungverja.
LONDON í gærkveldi. (FO.)
Á fumdi!nium( í ;Glt(a|f í dag taila&i
Laval máU Júgó-Slavíu, en full-
trúi ítala máli Unigverjalands, og
urðu umræður allheitar á stund-
um. f>að félil í hlut Anthoiny E-
den, fuHtrúa Bneta, að miðla mál-
um, og hanin gorði pað í ijæðy,
aem talin er með þeian snjöll-
uisitu, sem hann hefir irokkurn
tíma flutt, og er sagt að hún hafi
haft mikil áhrif á tilheyn&ndur.
I fyrri .ræðunum hafði verið
vikið að endurstooðun samninga,
og var það Eckhant, fulltrúi Ung-
verja, sem fyrstur varð til þess.
Lavai vék þá strax að þieim mál-
íumt í ræðu sinná, og endurtók þá
staðhæfimgu, sem hann hafði gert
fynir fáum dö.guim, að ef einutm
einasta merkjasteini. í landiamær-
um Evrópulandauna væri hagg-
að, myndi það grafa undan jafn-
vægi allrar Evrópu. Fulltrúi ít-
ala aftur á móti sgði skýrt og
skorinort, að það yrði að endur-
skoða ýmsa gamla sanminga, og
að alla samminga þyrfti að sami-
rýmia breyttum kringumstæðum,
annans myndu þeir fyr eða síða'r
leiða til ófriðar,
Þegar Anthony Eden byrjaði
ræðu síina, sagði ha;nn, að sér
þætti leitt, að verið væii að draga
’inin í umræðurinar má l, sem væru
óviðtoomandi aðalimálinu, sem
væni á dagskrá, og ekki sízt mál,
sem væni eitt hið miesta dei lu-
mál mclli þjóðanna. Hjá þessu
yrði að sneiða, en taka máJiln
skipulega, eins og þau lægju fyr-
iir. Hann sagði, að það hvíldi of
mikil ábyrgð á. þiessum fundá til
þiess að fundarmemn gæti átt það
á hættu, að ait færi út um þúfúr
á meðan þeir væru að skegg-
ræða. — pað er álitið, að hann
hafi þanna átt við þær viðsjár
miirlli Ungverjalainds og Júgó-Sla-
vfu, sem stafa af brottuekstri
Ungverja úr Júgó-Slavíú.
Bókarfregn.
Æfisaga iðnaðarmianins,
rituð af honum sjálfutn.
íslenzkað hefir Sigurður
Skúlason. Otgefandi Jón
Halildórsson húsgagna-
meistari.
Hér ier nýtoomin á bótoamarkað-
inn bók, sem áreiðamllega verður
mörgum kærkomin, ekki ein.göngu
okkur iðnaðarmönnunuim, heldur
eiinnig öllum þeim, sem kunna að
rneta stoemtiliegar aéfisögur. Þetta
er saga Hornungs hljóðfærasmiðs,
stoifn ainda h I j óðfæraverksmiðjunn-
ar Hornung & Möllier í Kaup-
manmahöfn. Han|n segir hér frá
þvi, hvernig hann fór að því að
brjótast gegnum örðuglieika lífs-
ins og komast alla leið upp í |Jöð
friemstu -og nýtustu sona þjóð-
félagsins. Við fylgjum honum úr
föðurgarðii, sveininum unga, sem
Pieggúr út í lífið, alla leið út í
ókunn lönd, með malinn sinn á
bakinu og bænir móður sinnar í
andliagit leiðarniesti. Leið hans
liggur langt suður í Þýzkaland
og alila þ'egsa leið þrammar hann
á tveámur jafnfljótum og ratar
i ýms æfintýri. Að loknu námi í
Þýzkalandi er hann fastlega að
hugisa um að fara tii Rússliánds,
og það er ekki anmað að sjá len
að foriögin ætli að leiða hann
þangað, en „römm er sú taug,
er íTekka dnegur föðurtúna t,H“.
Hiomunig fer heim og verður
brautnyðjandi hjá þjóð sinni.
Frá öHu þessu siegir þessi litla
bók oig það' á þamjn hátt:, að það
er iertfi.lt að hætta við hana hálf-
liesma. Ég byrjaði á henni um
kvö.kl og las hana í eirnum áfanga,
enda var þá komið langt fram á
nótt. pýðandinn hefir auðgað
bókmentir okkar um eina fagra
perlu, og séð um að frásögmim
er með' rammíBlenzkum, en þó
llprum blæ. En útgefandanum,
Aðnlfundíir
Vörubllastöðvas*rinnar 1 Reykjs vík
verður haldinn í Iðnó uppi fimludaginn 13
þ. m. kl. 8 síðdegis.
Dagskrá samkvæmt félagslögum.
STJÓRNIN

22
22
22
22
22
22
22
22
$3
22
22
22
22
22
22
22
22
22

Líftryggingar.
SJóvðtrfggingarfélítg íslands h.t„
Líftryggingardeild.
22
22
22
22
22
22
22
22
22
22
22
22
22
22
22
22
22
22
22222222222222222222222222222222222222222222222222
sem befiír staðið stnauim af kostin-
aðiinum við útgáfunia, vil ég færa
beztu þakkir. Svona bækur á al-
þýða manna að iesa. f>ær eiga
skillið að toomast inn á hvert einr
asta fsJienzkt heimili. Slíkar bæk-
ur enu tilvaldar vinagjafir.
Id\mð\ctrma%\i.in
Sögur
handa bömum og unglingulm
heitir nýútkomin bók, sem, séra
Friðrik HaUgrímsson hefir búið
undir pnentun. Otgefandi er Bóka-
verzlun Sigfúsar Eymundssionar.
Sögur frá ýmsum löndum.
III. bindi þiessamr útgáfu er ný-
toömið út. Otgefandi er Bókaverzl-
un Sigfúsair Eymundssonar. Bók-
arinnar verður nánar getið seiinnja.
Hansen ogforu-
nautur hans
hyltir i Kaupmannahðfn.
LONDÖN í gæikveldi. (FO.)
ASTRALIUFLUGMENNIRNIR,
Michael Hansen og Jiensen,
iworu í dag boðaðir á konungB-
fund og sæmdir silfurbeiðurspien-
ingi (Fiortjeins'tmedaiillen í Sölv)
með sérstakri áletrun.
ÍÞieir voru einnig hyltfe í dag
í, ráðjiúsd Kaup'mannahafnar, og
flutti HedeboJ borgafótjóri þar
ræðu itil þeiríra. Hansen sagði m,
a. í svarræðu sanni, að hann befði
séð margar borgir, en enga bietri
en Kaupmannahöfn.
Jaiðarför konu minnar, Guðrúnar Sigríðar Brynjúlfsdóttur, fer
fram frá dómkirkjunni miðvikudaginn 12. desember. Athöfnin byrjar
með húskveðju á heimili hennar, Laugavegi 79, kl. P/s e. h.
Árni Sveinsson.
íæst mí
t hverri verzlim.
Reyktnr fisknr
og fiskfars.
Verzlnnlii
Kjðt & Fisknr,
Símar 3828 og 4764.
Armhandsúr, Vasaúr,
Klukkur, fallegt úrval:
Hapaldna1 Hagara.
Simi 3890. — Austurstræti 3.
Eikarskrifborð.
Nokkur ný og vönduð
eikarskrifborð til sölu á
125 kr. oggóðum greiðslu-
skilmálum. Upplýsingar á
Njálsgötu 78, niðri.
Nýreykt hangikjöt.
KLEIN,
BalöorsoðÍQ 14. Sími 3073.
Beztu
rakblððin,
þunn, flugDíta.
Raka hina
skeggsáru t'.) -
finningarlaust.
Kosta að eins
25 aura. Fást
í nær öllum
verzlunum
bæjarins.
Lagersfmi 2628. Pósthólf 373.
s 15 stjkki géðar appelsfinur fyrir 1 krónu. Drfifandi, sfimi 2393, --
Alexandra hveiti komið, Pönt-
unarfélag verkamanna, Vallarstræti
4. Sími 2108.
Veitið athygli! Mánaðarfæði
kostar að eins 60 krónur, að með-
töldu morgun- og eftir-miðdags-
kaffi, 1 krcnu tveir heitir réttir og
kaffi. Morgunkaffi alt af til kl. 9.
Fljót afgreiðsla. Matstofan Tryggva-
götu 6.
Kjöt af fullorðnu fé, verð: Læri
50 aura V* kg. Súpukjöt 40 aura
V* kg. Kjötbúð Reykjavíkur Vestur-
götu 16. Sími 4769.
Barnavagn til sölu á Berg-
staðastíg 30, niðri. Vprð: kr. 25,00.
Hafnfirðiapr!
Munið að allar nýlendu-
0;)[ hreinlætisvörur er
bezt að kaupa í
verzlun minni.
Hinrik Auðunsson,
sfmi 9125.
Málaflutningur. Sanmingagerðir
Stefán Jóh. Stefánsson,
hæstaréttarmálaflm.
Ásgeir Guðmundsson,
cand. jur.
Austurstræti 1.
Innheimta. Fasteignasala.
HÖLL HÆTTUNNAR
I
„Seglð þér mér, maddama, er engimi möguleiki, lengin von til
að hann g>etí enn þá toomást undan dómi konungs ? Getur engi-
inn gert neitt tii þess að frelsai han)n?“
„Nei, nei,“ svanaði maddamajn. „Nernlaj vitaskuldi, ef' Jconungur-
i:n,n dæi. Guð almáttugur, qf það kæmi fyrir —!“
Maddama de Pompadour varð frá sér numin af harmi við
þá tilhugsun, em Destine litla gat ekki toomist hjá að óska þess í
hjaria sínu, að bráð,um færi fram, stórfengíeg jairðarför í Vetrí-
sölum.
24. kalll. i I
— - ' ■—T- rzggfsmzz-'jz-tzj,
Gœfuhjólið snýst.
k - ■
Æsingumni, siem miorðtilhaiumln; við konung olli, fylgdi hjá öil-
um stjórnmálam.önnunum alvarieg umhugsuin uim hvað væri í
vændum. Og allir létu þeár sér mjög ant urn að vita sem gerst
hvernág toonungáinum liði.
Ofsi almennings sefaðist mikið við1 það, að tilræðisimaðurinn
ríáðist undir ,eins. Hann hét Damiiens, og var þiegar dæmdur til
svo grimmiliegrar refsingar, að heiftúðugustu konungssirínar máttu
vel við una.
Að því 1)0 knu sineriist öll umhugsun manina um konunginv
sjáilfan og hejlsufar hans. Það korrí skjótt í Ijós, að sárið sjáHt
var ekki hættulegt, enda var það veitt með venjulagum válsahníf,
en þá voru menn hræddir um að eggin hefðí kannske veriði
ejtruð. Og vissulega var, toonuingurin-i veikburða, anda var æsingin
og gauragangurifnin í kriog um hajnn nógur til að lama sterkai'X
taugar en hans.
Fyigismenn rikisierfijngjans lögðu fast að konunginum að búa'st
við öllu og báðu hann sérsitaklega að láta þjónusta sig. Ekki
óskuðu þ*eir þ,ess svo mjög af þvi,- að þieir væru hræddir um>
að hann ætti- skamt ólifað1, eáins og af hinu, að þeir vildu að
maddömu die Pompadour væri vísað burtu, en það vissu þ*eir að
KLrkjan mundi heimta sem merki um eiríiæga iðrun af hálfu
komungs.
Konungurinn vis-si vel bvað þeir viídu, þvfi að hann hafði lent
í þessu sama áður, þiegar hann var veikur í Metz. Hann gat
etoki giieymt öllum bænunum*, siem þá voru Lesnar, tárunum,
hátíðliegu sierimoníunnm,, jáitningunum, undanhaldinu og brottsiend-
ingu vesaiings Chateaurioux, vildarkonu hans þáverandi, sem tók
sér sneypuna sva nærri, að hún var liðið líjk efitir nokkna mánuEli1.
Vesalings Chateauroux! Nú, og ekki fór han:n til himnairíikis í
það skifti', þrátt fyrir alt.
Nú raeitaði toorauragurinn þveriega að láta saninfærast jafn auð-
vddlega um ,að hann væri, tooiminn að dauða. Hann hafði ektosut
á móti því, að j,áta syradir sínar, iog ekki heldur að iðraJst
þeirra, en framkvæmd yfirbóíanraa þarfnaðist umhugsunar, ef
honum skyldi batna. Honum fanst hann hvergi nærri eins nálægt
grafarbarminuim og ráða hefði mátt af sorgarsvip prestanna
og tárum drnttmingarimnar.
Quesnay ilæknir too-m fná Bellievue og sagði, að ektoi sæist að
maín hætta væri á ferðum', en því var nú svarað til, að hann
væri vinur maddömu de Pompadour, og muradi því verða manna
síðastur til að játa, að kouumgur ætti skamt eftir. Allir viniir
beranar voru á sama miáli, því, að þeir þóttust sjá heranar dóm
iesinra og simn með, ef konungiurinn léti undam og gengi til skrifta.
Þeir gerðu ált, sem þeir gátu, til að fresta því. Með, öðru eyrainu
heyrði toonunguriinn huighreystandi orð, sem spáðu honum bráðum,
bata, en með hinu ummæli, siem ráðlögðiu honum eindregið að
játa syndir sínar og meðtaka, saikramientið, svo að sál hans femgi
friið.
En k'OnuragurÍRn vildi etoki um sál sína hugsa. Það var skaðj',
að iðrunin í Metz g,at ekiki duga/'ð í þetta skifti 1 íka; ekki hafði
hún þó verið svo Jítíl. Hann fainn til þægiiegrar guðhræðslur
kendar ímmra með sér, þegar hanin hugleiddi hve falslaust haran
hafði iðrast þá. En þá hafðá hanm verið liengur veikur og var
orðinn máttfamari en inú. Samt var ekki gott að. vdta fyri,r óiolrðina
hluti, og ef til vill var diauðinn mær en hanin grunaði. Hér var
úr vöndu að ráða. Haran gat ekki fengið' sig til að®segja nispíit
ákveðið. Ekki í dag. Hann gerði það kanmstoe á morgun, þvi
hátign sér á hægri hliðina og sofnaði.
alt af hlyti hann að iifa tiil morguns. Og þar með sneri lrans,
Um kvöldið og nóttina mátti glögglega sjá það á hirðfól'kinu,
að það vair í raikilli óvissiu hvað1 gera skyldi. Allir vildu heidur
hafa sinn hiut á þUrru og halla sér þar að, sejra öruggara væri..
Hefðu menm álímient álitið a,Ö' koraungurinn væri kominn að and-
láiti, ,e;r óhætt.að fullyrða að eriginra maður heflði hr.ieijgt sig fyrira
maddömu d,e PompadDur, þegar hún giekk frá herbergjum síraum
til kapellu konungsiras, þar sem priestar lásu messu og tónuðu
bænir fyrir 'heáJsu hanis. En þar sem það var ekki vist, að nún
misti vöild sín, vo*ru þeir fáit, sem, þorðu að sýna, henni óvirðlingu
opinbefliega, en hins vegar var það alt annað en hyggil*e‘gt að láta
sjá sig mjög auðlmjúkan fyrir henini, ef jmenn skyJdu þurfa að
tooma sér vel við flotok ríikiserfiingjans.
Bezta ráð'ið var að ver’ða etoki á vjegi hennaf. Væri ,ekiki hægt
að forðast það', lutu mann ofúriítið höfði fyrir henrai og tölúðu
sem minst. Einu sinrni sá hún Machault fyrjr meðan stigann og
ætiaði að' kallja í hann, þegar hanmi gekk burt dg'inn í sendiherfaf-
herbiefg'ið. „Hann hefir ektoi séð. mig,“ sagði húra við sjálfa sig.
Konungi varð ek’ki svefnsanit um nóttina. Honum fanst hver
sturadin ,lera,gi að líðia, og hugslanir háns urðu því daþurlegxi, sem
hamm l.á lemgur vakandi. Soxgleg rödd prestsiinis,, sem látlaust og
tdbreytingarJauist þuldi bænif sínar í hálfum hljóðum rétt lijá
rúminu, beragilampimn með dauf'u Ijósi, siem mirati á hálfliokað
auiga, er horfðá á hann og beið eftir dau'ðia haras, fótatak þjón-
ustufólksinis, sem læddist uim. á tárauim frammi á gangiinum,
hljóðið í haliarklukkunni, se,m heyrðist ekki raema lendrum og
eáns og var dræmf eins og vlð' Jikhringingu —. alt hjálpaðist
þettá að ti'l að skelfa siamvizku tooraunlgsiinis.
Konungur snéri sér .þrieyfuiliega við í rúmjniu. Aininar handlieggu'r
hans hékk fram af stakkrauim, og Matiz, víighundur harais, sem ekki
viildi vita af öðrum húsbórada ejtt; honum pg ],á jafnám undilr rumi
lians, var ekki sieiinn ,á sér a’ð' skríða fram undan. því og sJeilkja
hendina. Konnngurinn var alla jafna upp mieð sér af þessuini
hundi, siem ,gelfi og urraðii að öilum, mönnum, meiraa honum. Hanra
hafði oft haft -orð á þvi, að1 Marz þætti vænt um haUn vegna
hans sjáilfs, en lekki af því að hanra væri kioinnngur í Frjájkklandi.
Nú vökraaði hioinum u'm aiugu og liararí isagði hvað eftir aninað vifð
sjáJfan sig: : í ,j 1 ’ ; : í
„Eini vinuxilnn milnja í vie'riöildinni! Eimi viuuriinn minn!“
Ária um morguninn stefndi konungur ráðberrum síjnum gaman
við rekkjustokk sinn,
„Ég finn, að máttur minra befiir mi)nkað,“ isagði. hann,„ ,,og þótt
ég kunnii að vena í ekki mijki(l;li þættu, þá þykir mér þó ábyrgð-