Skírnir - 01.01.1902, Blaðsíða 8

10
Áttavísun.
blendni meiri, svo þeir eiga léttai-a með félagsskap og samkomur og
heyra því meiri umrœður um almenn mál og eiga kost. á að taka þátt
í þeim. Þar eru meiri hugsana-viðskifti.
Sagan sýnir oss og, að lýðfrelsið og viðurkcnning almennra mann-
réttinda á upptök sín í borgunum.
Nú hefir verið bent á ýmislegt það sem áhrif hefir á hugsunar-
hátt, atorku, velvegnun og stjórnarháttu þjóðanna. Þó er enn eitt
eftír á að minnast, en það eru eðlishœttir ólíkra kynflokka. Athygli
hefir mjög aukist inn síðasta mannsaldur á þeim mismun, sem hér á
sér stað, og það mál er síður en ekki fullrannsakað enn. Sumir
stórmerkir rithöfundar (svo sem Gervinus, Curtius, Freeman, Motley
og Taine) eigna þessum eðlismismun kynflokkanna mest af þvi sem
sérkennilegt er hjá þjóðunum í trúarbrögðum þeirra, stjórnháttum,
bókmentum og listum. Aðrir þeim jafnsnjallir (einkanlega John Stuart
Mill og Buckle) gefa þessu engan gaum. En þó að þetta mál sé
engan veginn fullransakað enn, þá má þó fullyrða, að fáir neita því nú,
að mismunur á oðliseinkunnum þjóðflokkanua eða mannkynsflokkanna
eigi ekki all-lítinn þátt í að skapa mismun á kjörum þeirra og högum.
Ég skal sem minst út í það fara, sem öll reynsla virðist þó að
staðfesta, að inir hvítu mannkynsflokkar (Aríar og Semítar) virðast
einir alhæfir til fullrar siðmenningar og mentunar, og má því telja
ina lituðu menn (Mongóla. Malaya, Indverja og Svertingja) óæðri
mannkynstegundir, þótt talsverður og enda mikill munur virðist vera
þeirra á milli, svo að inir gulu menn eða Mongólarnir standa þar
miklu fremstir, einkanlega Japaningar; en framsóknar-skeiðið af a;vi
þeirra er enn svo ungt, að sagan á eftir að skera úr því, hvort þeir
muni.að öllu reynast jafnsnjailir inum livítu kynflokkum.
Það sem oss liggur næst, er að líta á nokkrar höfuðþjóðir heims-
ins, og verður oss þá fyrst litið á Galla og Teutona. Þegar á Cæsars
dögum eru þessir kynflolckar harla ólíkir eftir því sem hann lýsir þeim.
Germanar (Teutonarnir) vóru in frjálsasta þjóð fornaldarinnar, og
stjórn þeirra og skipulag alt með mestum lýðvaldsbrag. Þeir kusu
sér sjálfir höfðingja og réðu með þcim úrslitum allsherjar mála á alls-
herjar fundum. eða þingum. Þeir höiðu og trúarbragðafrelsi og enga
presta. Hjá Göllum réðu tignarhöfðingjar og prestar öllu, en þjóðin
engu; þeir höfðu trúarbragðaófrelsi og mannblót.
Einkenni þessara fornaldarþjóðflokka má rekja í sögu afkomenda