Skírnir - 01.01.1902, Blaðsíða 12

14 Bretland ið mikla og írlancl.
Brctlaiul ift mikla og' írlaiul.
26. Júni átti að krýna Játvarð Bretakonung, en tveim dögum
áður varð að afiýsa öllu því hátiðahaldi, þvi að konungur, sem hafði
vcrið veikur all-longi undanfarið, en harkað af sér og verið á ferli, var
nú svo sjúkur orðinn, að læknar töldu honum eigi lífs von, nema hol-
skurður væri á lionum gcrður. Þctta voru mikil vonbrigði bæði fyrir
konunginn og þcgna lians, og cins fyrir alian þann urmul þjóðhöfð-
ingja og annars stórmcnnis er kominn var til Lundúna vfðsvegar að úr
heimi til að tjá konungi lotningu sina og taka þátt í hátíðahaldinu.
Því meir fólst mönnum um þctta, scm fiostir hugðu tvísýnu á að kon-
ungur mundi þola skurðinn, svo aldurhniginn maður, sem þar að auk
hafði ekki farið sem bezt mcð sig framan af ævinni. Það var ígerð
nálægt botnlanganum, sem að konungi gekk. Konungur var þegar i
stað skorinn upp og tókst skurðurínn vel. Þó var svo í nokkra daga,
að þjóðin öll sveif milli vonar og ótta, hvcrsu úr mundi rætast. Af
hátíðahaldinu varð því ekkert að sinni, en í þess stað var bænagcrð
mikil haldin í Pálskyrkju krýningardaginn, og var þar og miklu viðar
bcðið fyrir konungi að hann mætti aftur til heilsu komast. Ensk blöð
vóru mjög óánægð yfir því, að þcnnan dag hefði engum verið hleypt
inn í Pálskyrkju nema þjóðliöfðingjum, hirðfóJki, sendiherrum og tign-
asta fólki landsins, en embættislausir menn og alþýða hvergi fengið
þar nærri að koma; töldu tvísýnt, að drottinn heyrði nokkru siður
bænir þeirra heldur en inna sniðgyltu mannanna. En hvort sem það
var nú bænagjörðunum að þakka eða læknunum, þá batnaði þó kon-
ungi um síðir, og varð hann loks krýndur 9. Agúst, og hvíldi enn
meiri alvara yfir þeirri athöfn fyrir þá sök, að konungur hafði þá ný-
afstaðið sótt sína og lífsliáska. En auðvitað var þetta þó alt sem svip-
ur lijá sjón móti því som verið hefði, ef krýningin hefði getað fram
farið 20. Júní. Nú vóru allir hefðargestirnir heim farnir og dýrðin
því miklu minni.
Fresturinn á krýningunni bakaði fjölda manna i Lundúnum ákaf-
legt fjártjón, svo að fjölmargir monn urðu gjaldþrota. Þess má geta rétt
til dæmis um þann kostnað og fjáraustur, sem hafður er við slík tæki-
færi, að gluggar í húsum, er vissu út að strætum þeim er konungur
ætlaði að aka um krýningardaginn, vóru leigðir út auðugu fólki til að
sitja í, svo að það gæti' séð konung. Einstakir menn og félög tóku á
lcigu glugga í mörgum húsum, stundum heilum strætum, til að leigja