Skírnir - 01.01.1903, Blaðsíða 50

Frjettir frá útlöndum.
[Ná frá júní 1903 til júní 1904].
Eftir
Þorstcin Gíslason.
Siðmenningin.
Ef við látum hugann hvarfla fljótlega yfir lönd og álfur jarðarinn-
ar og spyrjum svo, hvert sje höfuðverkið, sem þar sje verið að vinna,
og, hvert áformið með því sem að er hafst, þá verður svarað, að það
sje efling og útbreiðsla siðmenníngarinnar; þetta sje takmarkið, sem að
er kept. Allar þjóðir reyna nú að rjettlæta verlc sin með því, að þau
miði að þessu marki. Tveir af kynflokkum mannkynsins hafa til að
bera það sem við köllum siðmenning á hærra stigi, hinn hvíti og hinn
guli. En siðmenníng hvíta flokksins nú á dögum er talin fullkomnust
og menningarstarfið þvi i því fólgið, að efla hana og útbreiða á jörðunni.
í öllum álfum heimsins, að Norðurálfunni undanskilinni, eru enn
stór svæði, sem ekki eru innlimuð í heimsmenninguna; löndin óræktuð
og lítt bygð, eða þá bygð af fólki, sem siðmenníngin hefur enn ekki
náð til. Aftur á móti fjölgar fólkinu svo í hinum siðmenntuðu löndum
flestum, að þau geta ekki framfleytt því, þótt jarðrækt og iðnaði fari
þar stöðugt fram Því eiga útttutningar sjer alltaf stað til hinna
óræktuðu svæða í öðrum heimsálfum og þannig breiðist siðmenningin
óðum út; jörðin er þar ræktuð, járnbrautir lagðar og frjettaþræðir;
samgöngur og viðskifti vaxa, svo að lönd og álfur eins og dragast
hvert nær öðru.
í þossu strfði verða hinir lægri og ófullkomnari mannflokkar oft
fyrir kúgun og rangsleitni af hinum fullkomuari. En þetta er óhjá-