Skírnir - 01.01.1906, Qupperneq 19

Sliirnir.
Skilnaður.
lí>
hætta fyrir hreppinn; nóg væru sveitarþyngslin, þó aö
ekki væri gerður leikur að því að bæta þeim Agli við og
væntanlegu hyski þeirra. En Þorlákur var góðkunningi
Egils — var ekki hreppstjóri, þó að Norðanfari titlaði
hann svo, til þess að hafa vaðið fyrir neðan sig — og var
ófáanlegur til að neita manninum um kotið.
Þeim Agli og Sigríði gekk í fyrstu framar öllum vonum.
Menn fóru jat'nvel að stinga saman nefjum um, að það
væri ekki áreiðanlegt, að þau mundu fara á sveitina. En
þegar frá leið, fór róðurinn að verða þyngri. Börnunum
fjölgaði. Ullin féll í verði. Einn veturinn varð óvenju-
harður. Eitt sumarið var grasbrestur og óþurkar. Efna-
hagnum fór hnignandi, hvernig sem Egil stritaði frá
morgni til kvölds. Hann sá vel, hvert þetta stefndi.
Honum hætti við að verða andvaka. út af því á nóttum,
þó að hann væri þreyttur. Sigríður vissi vel, hvað honum
leið. En hún vissi líka, að hann gat ekki fengið af sér
að tala um það. Svo hún þóttist sofa, þegar hann lá
vakandi í rúminu. Hann vissi vel, að hún vakti. Og
þrautin varð ekkí léttari fyrir það.
Þegar Þorlákur sagði Agli, að nú ætlaði hann til
Ameriku á næsta vori, varð honum tafarlaust að orði:
»Þá fer eg líka«.
Og þegar Egill sagði Sigriði frá þessari ráðbreytni,
sagði hún, eins og ekkert væri um að vera:
»Jæja, góði minn; það lízt mér vel á«.
Auðvitað gat henni hvorki litist vel eða illa á þetta,
því að hún hafði ails enga hugmynd um Ameríku, aðra
en þá, að hún væri land einhverstaðar langt úti í heimi.
Hitt leizt henni vel á, að Agli var nú sýnu léttara í
skapi.
Hann varð eins og allur annar maður. Hann var
skýr maður og skynsamur og var gefinn fyrir að lesa alt,
sem hann náði í. Hann gerði sér engar vitleysu-ímynd-
anir um auðlegð, sem hann ætti í vændum vestra, liugs-
aði i raun og veru alls ekkert um það, er þar mundi
fyrir sér liggja. Hann hugsaði um það eitt, að nú væri