Skírnir - 01.01.1906, Qupperneq 22

22
Skilnaður.
Skirnir.
Nú gat ekki annað verið, en að guð hlífði henni við
því að missa Egil til Vesturheims, versta staðarins í allri
tilverunni — næst aðsetursstað útskút'aðra manna — þar
sein alt var krökt af stórþjófum og ræningjum og mann-
drápurum.
»Hlifðu mér, guð minn góður! Vægðu mér, drottinn!
Taktu ekki frá mér það eina, sem eg á, eins og riki
maðurinn í dæmisögunni, sem tók eina lambið frá fátæka
manninum! Enginn getur verið fátækari en eg. Og eng-
inn er eins auðugur eins og þú«.
Og skininn og visinn líkaminn gekk upp og niður af
ekka undir ábreiðunni. ^
Hún hafði aldrei grátið út af syni sínuni jáfnbeisklega.
Ekki það skiftið, sem það tók hana sárast, að hún
var að missa af móður-tökunum a honum. Hún var þá
nýlega búin að missa manninn, var viðkvæm fyrir öllu
og baslaðist við fátækt í tvíbýli. Egill var þá eitthvað
10 ára og var öllum stundum, sem hann gat, með
dreng' á hinu búinu, sem þótti lakari en aðrir drengir í
sveitinni. , .. t
»Þykir þér svo mikið gaman að vera með honum
01a?« hafði hún sagt við hann, þegar þeir' voru nýbúnir
að sýna af sér einn strákskapinn.
Egill sat á rúminu, þverúðarfullur, lamdi hælunum í
rúmstokkinn og svaraði engu.
»Eg vildi, að guð gæfi, að þér þætti mpira gaman að
vera hjá mér«.
»Hjá þér‘?«
Hann sagði þetta í þeim róm, að hún fann,. að í hans
augum var það veraldarinnar mesta fjarstæða, að honum
gæti þótt gaman að vera hjá henni. . '
Og aftur sagði hami: .
»Hjá þér?«
Og þá lék röddin svq kuldalega fvrirjijjlega á siðara
orðinu, að Signýju fanst hún sjá inn í ti^fipQjnj^-myrkur
og r;cktarleysis-auðn inst inni í sál þess sonarins, sem hún
elskaði.