Skírnir - 01.01.1906, Qupperneq 23

Skirnir.
Skilnaður.
23
Þá grét hún beisklega. En hún fór að biðja fyrir
honum. Og þá vissi hún, að guð mundi bænheyra sig.
Og guð hafði bænheyrt hana — svo rækilega, að
henni fanst það synd af sér að láta sér koma þessa
ávirðing hans til hugar. Egill hafði orðið góður drengur
og góður maður.
Hún fór að hugsa um, live ljúfur hann hefði verið
lienni, hvað hann hefði verið þægur og lipur að snúast
kringum hana, sækja fyrir hana vatn og bera út ösku,
hvað hann hefði kyst ástúðlega á höndina á henni,
þegar hún strauk henni um andlitið á honum, og hvað
liann hefði oft lagt upp að henni ljósgulan • kollinn með
bjartleitu andliti og stórum,'-bláutn sakleysis-augum.
Hann hafði alt af verið éins og engill. En fegurstur
engill hafði hann verið, þegar hann lá fyrir dauðanum,
og hún sá það á öllu fólkinu, að það taldi víst, að hann
mundi deyja. Hvað hann hafði litið á hana átakanlega
þolinmóðlega og þakklátlega, þégar hún var að hagræða
honum. Og hvað hún hafði verið þreytt af að vera yfir
honum næstum því' í sífellu dag ög nótt. En hún vissi,
að þreyttari var hann. Og hún hafði enga eirð i sér
annarstaðar en hjá honum, nema þær fáu stundirnar, sem
svéfn sigraði hana. Aldrei hafði hún meiri fagnaðar-
stundir lifað, en þegar honum fór' áð batna, og hún sá
liann í fyrsta sinni staulast undurhægt innan um bað-
stofuna. -«
— — — Og nú átti húu að missa hann! Himneski
faðir — það gat ekki verið satt!
Jú, auðvitað var það satt. 'Hvað gat Nonna gengið
til þess að fara að skrökva þessu ? Og þegar hún hugsaði
sig um, mundi hún, að þögn hafði slegið á alt fólkið í
baðstofunni við fregnina. Enginn Iiáfði néitt mælt á móti
Nonna, nema hún. Það var svo sem- auðséð eftir á, að
allir trúðu þessúy néma hún. Allir vissu, að það var
satt, nema hún. Af1 þvi að öllunTstóð á sama um það,
nenia líenni.