Skírnir - 01.01.1906, Síða 24

24
Skilnaður.
Skirnir..
Og tárin runna ofan eftir skorpnum gamalrnenuis-
kinnunum og nudduðust út um alt andlitið, eins og á
börnum; og rekkjuvoðirnar urðu blautar; og grátt hár-
strýið flæktist framan í andlitinu og varð rennandi.
Nú varð guð að liðsinna henni. Hann varð að afstýra
þessu. Hún var aumingi, og það var sannarlega ekki
gustuk að leggja þetta á hana. Annaðhvort afstýra þessu,.
eða lofa henni að deyja áður. Það gat vel verið, að hún
gæti einhvern veginn vakað yflr honum í öðru lífi, þó að
liann væri í Ameríku. Hún gat þá talað við guð um
hann, þegar hún var komin liimnaríkis. En livað átti
hún að geta gert hér, nema sáknað og verið síhrædd'?
Hún ætlaði að talá vandlega við Egil, þegar hann
kæmi næst. Og alt af þafngað: til ætlaði hún að biðja guð
um að gefa orðum sínurn kraft. Þetta hlaut að lagást.
Og samt vafðist efaþokan utari um trúna eins og
dalalæða. Vissuna um bænheyrslu vantaði. Og þegar
liún gat loksins sofnað, vissi hún stöðugt af einhverju
sorgar-fargi á huga sínum.
Egill kom næsta sunnudag.
Jafnskjótt og Signý leit framan í son sinn, vissi liún,.
að það var satt. Hún vissi ekki, af hverju hún vissi það.
Hún vissi það eitt, að nú var ekki um að villast.
Hún lét hann setjast hjá sér á rúmið sitt. Fólkið-
flutti sig frá þeim, svo þau skyldu geta ta-lað sama'n í
einrúmi.
»Er það satt?« sagðr búri.
»Eg þykist vita, við h’vað þú áttr. — Já, þaö er alveg
satt«.
Þó að hún væri ekki i nokkurum vafa einu augna-
bliki áður, fanst henni einhver ókendur þungi koma yfir
sig.
»ÆtIarðu ekki að gera það fyrir mig að hætta við-
þetta?« sagði Signý gamla klökk.
»Nei, það get eg ekki — ekki með nokkuru móti«.
Og hann gerði henni grein fyrir ástæðum sínum,.
sýndi henni fram á, hve efnahagur sinn væri bágborinn,.