Skírnir - 01.01.1906, Qupperneq 74

74
Ritdómar.
Skírnir.
Þá ríSar Skírnir í Jötunheima til að reka erindi Frejs viS GerSi.
Hann bíður henni góSar gjafir, síSan beitir hann hótunum og,
þegar það dugir ekki, þá römmum særingum. YiS þær bregSur
•GerSi svo, aS hún lofar aS hitta Frey i' lundinum Barra »eftir
nætr níu.« Og loks lísir kvæðið ástarþrá Freys í þessum orðum:
»Löng er nótt!
langar eru tvær!
hvé of þreyjak þrjár!
Opt mér mánaSr
minni þótti
en sjá hálf hynótt.«
Vjer sjáum Þór róa á sjó með Hymi og draga MiSgarSsorminn
»eitrfáan upp at borði« og kníja höfuð hans meS Mjölni. Vjer
sjáum sama As, bundinn brúSarlíni, í skrúða Freyju, með Brís-
ingamen um háls sjer, aka í Jötunheima til að ná hamrinum, er
Þrymr jötun hafði stolið. Vjer sjáum jötuninn, sem heldur að Þór
sje Freyja, þegar hann
laut und línu,
lysti at kyssa,
en hann útan stökk
endlangan sal:
»Hví eru öndótt
augu Freyju?
Þykki mér ór augum
eldr of brenna.«
Vjer heirum, hvernig »Hlórriða hló hugr í brjósti«, þegar hamarinn
er lagSur í hnje honum. Vjer sjáum hann reiða hamarinn,
og drepa Þrym og »hina örmu jötna systur.« Vjer sjáum Völund
»hefjast hlæjandi at lofti,« en Böðvildi »ganga grátandi úr eyju.«
Vjer sjáum Sigrúnu frá Sefafjöllum ganga í hauginn til Helga og
kveða:
»Nú em ek svá fegin
fundi okkrum
sem átfrekir
Óðins haukar,
er val vitu,
varmar bráSir,
eSa dögglitir
dagsbrún sjá.«