Skírnir - 01.01.1906, Síða 76

76
Ritdómar.
Skírnir.
Og alt þetta hefur hingaS til verið eins og lokuð bók firir
þjóð vorri. Vjer höfum alt fram að þessum tíma ekki átt neina
í s 1 e n s k a útgáfu af Eddukvæöunum. Utlendar útgáfur eru að
vísu til, bæði margur og góðar, enu þær eru flestar dírar og hafa
lítt veriS hafðar á boðstólum hjer á landi. Því er von, að þeir
sjeu fáir hjer, sem eru vel kunnugir Eddukvæðunum. Og þó skilur
enginn til hlítar sögur vorar, og því síSur fornan kveðskap, nema
hann sje nokkurn veginn heima í þessum fornu ljóSum.
Því meiri þökk á Sigurður bóksali Kristjánsson skiliS firir það,
aS hann hefur nú bætt úr brínni þörf meS þessari níju útgáfu.
ÞaS má heita þjóðar minkun, að bók þessi skuli ekki firir löngu
hafa veriö gefin út meS ríflegum stirk úr landssjóði, þannig að
almenningi gæfist kostur á að eignast hana firir lágt verð'. Nú
hefur Sigurður tekið þetta að sjer án þess að fá nokkurn stirk,
og selur þó bókina firir lágt verð eftir stærð (2 kr. 50 a.). Enn
hún þirfti að vera talsvert ódírari, ef vel væri, því að hún ætti
aS vera til á hverju heimili. Eigi er það síður þakkar vert, að
kostnaðarmaðurinn hefur fengiS þann mann til að sjá um útgáfuna,.
sem telja má til þess færastan af samtíSarmönnum vorum íslensk-
um, prófessor Finn Jónsson. Nafn hans er trigging firir því, að
útgáfan sjó vönduð í alla staSi að efninu til. Svo er og letrið
ágætt, og annar frágangur, pappír og prent, lítalaust.
ÞaS þikir mjer helst að þessari útgáfu, aS hún er alt of
vísindaleg, ekki nærri nógu alþíðleg. Rithátturinn er svo forn, að
lítil von er til, að alþiðumenn geti haft full not bókarinnar nema
með miklum skíringum og talsverðri ifirlegu. Satt er þaS, að
hinar eldri mindir orSanna eru stundum nauðsinlegar, til þess að
kveðandi haldist. Enn slíkt gerir minna til. Mest er um það
vert, aS e f n i þessara kvæða geti orðiS sannkölluð eign hinnar
islensku þjóðar, og því marki veröur varla náð með öðru móti enn
því að færa ritháttinn sem næst nútíöar rithætti. Tökum eitt
dæmi. Yöluspá, 20. erindi, er þannig prentað í útgáfunni:
»Þat man hon folkvíg
fyrst í heimi,
es Gullveigu
geirum studdu
ok í höll Háars
hána brendu« o. s. frv.