Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 2

98
Pundið.
Hann leitar á víðavangi síns anda,
sem visnar í sumarandans blæ,
og sér að eins öræíi og eyðisæ,
þar aldini lífsins í blóma standa,
agndofa, þögull í heimsins hjörðu,
eitt helkalið fræ,
sem dó fyr en það fann jarðveg á jörðu.
Hann leitar, hann leitar í hljóðsins heimi
og hvelfing ljóssins, en alt er dautt,
hvert þankans rúm er svo örent og auttr
sem ísvatn í farvegum blóðsins streymi,
svo djúpt er himneska djásnið falið,
svo dáðlaust og snautt
er gjörvalt hans líf og til einkis alið.
Dauði og þögn. Þó til grafar hann græfi
í glitlausum brotum síns fölnaða prjáls.
Hann horfist í augu við svip sín sjálfs
og sér að eins skuggann af glataðri æfi.
Hans líf var sem helför með hrylling og feiknun>
til haugs eða báls
— en líkið sjálft hafði svikist úr leiknum.
Andvörpin líða frá orðlausum vörum,
aflstola skeyti er varpast á bug;
bænirnar lyftast af hálfum hug
sem hópviltir ungar, seinir í förum,
á óravegum, um víðáttu sanda,
með vænglamað flug,
er falla við sjónhring fjarlægra stranda.