Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 26

Síðustu minningarnar.
Undir sólaruppkomuna hafði gjört þéttan og vatns-
-mikinn skúr af suðri. En svo lýsti hann undir kápuna,
hyssaði henni upp og gekk hana út af sér, svo að nú
skein sólin í hlýju og kyrru heiði yflr dalinn og fjalls-
hlíðarnar, er luktu að honum, roðaði og gylti skýbólstrana,
sem á víð og dreif sátu enn eftir uppi yfir fjallabrúnun-
um, og jaðra þykkisbakkans, sem óðum var að ganga
niður i norðrinu.-----
Nyrzt og vestast í kirkjugarðinum á Strönd, vinstra
megin við sáluhliðið, er inn er gengið, eru fjórir menn
að taka gröf. Tveir þeirra eru uppi, að moka moldinni,
er upp kemur, í bing, en hinir tveir eru niðri. Eru þeir
hvortveggi unglegir menn; annar á að gizka um tvítugt.
Hann er í léttri dúktreyju, og losar mold og kastar upp;
en hinn er flmm eða sex árum eldri. Hann er snögg-
klæddur og krýpur niðri í gröfinni og er í óða önn að
skorða og koma fyrir kistubroti framan við beinahrúgu,
er þeir hafa varpað í skot, sem gjört heflr verið útundir
grafarbakkann. Þegar hann þykist hafa komið því í þær
stellingar, er hann vill vera láta, lítur hann um öxl sér
og segir:
— Hana nú, Gísli minn! Að þessum frágangi vona
eg þó að hvorki þú né aðrir hafi neitt að finna. Sjáðu!
Búinn að þilja alt í hólf og gólf og það bæði fallega og
sterklega, eftir atvikum. En hvað er nú? A hverjum
-----ertu nú strandaður?
— Það er svo lítill kistustokkur, sem við urðum ekki