Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 27
Siðustu minningarnar. 123
■varir við áðan, því að hann var ögn neðar, segir Gísli
heldur þurlega.
— Ja, hver--------! mikið-------! En það er ekki um
það að fást, segir hinn snöggklæddi. Svo stendur hann á
fætur og stingur rekunni niður með höfuðgafiinum.
— Svona, Grísli minn, stíktu svo þinni reku niður
með hinum gaflinum. Ætli það geti ekki verið, að hún
þoli það, að við tökum hana svona upp á milli okkar á
rekunum.
— Nei, ekki á eg von á því, segir Gísli og er heldur
stuttur í spuna; stingur þó rekunni niður með kistunni.
Þá er þeir ætla, að þeir hafi náð niður fyrir kistugafl-
ana, tóku þeir með mestu hægð og varasemi að vega kist-
una upp. En er þeir höfðu nokkurn veginn komið henni upp
á grafargólfið, þá hrundi hún sundur og saman. örsmáar
kjúkur, ofurlitlir liðir, leggir og rifbein komu í ljós, og
auk þess nokkurir næfurþunnir og veigalitlir hauskúpu-
hlutar. Beinin rugluðust og rótuðust saman hvert innan
um annað. Hrökluðust sum niður í holuna aftur, en sum
upp á grafargólfið.
Gísli rétti sig upp, stakk rekunni lauslega niður með
annari hendinni, hallaði sér á aðra öxlina upp að grafar-
veggnum og virti fyrir sér beinin. Ahuginn og ákafinn
var nú farinn að skína út úr snöggklædda manninum,
þótt hann i fyrstunni yrði dálítið vandræðalegur á svip-
inn og klóraði sér í höfðinu. Gísli segir við hann:
— Einhvern tíma hefir nú líklega verið grátið yfir
þessum beinum.
Snöggklæddi maðurinn tekur rekuna tveim hönd-
um og segir:
— Mjög líklegt, Gísli góður, nærri sjálfsagt. En hvað
er um það að tala? Burt með þau! Upp með þau!
Afram með þau? Upp undir bakkann! Inn undir grafar-
bakkann!
Og svo mokuðu þeir beinunum, ásamt mold og kistu-
brotum, inn í skotið, sem áður er getið um.