Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 28

124
Síðustu minningarnar.
Að því loknu grafa þeir gröfina lítið eitt dýpri; og
er þeir hafa varpað moldinni að mestu upp, vegur snögg-
klæddi maðurinn sig upp úr gröfinni, skimar sig um, lítur
suður fyrir túnið, segir svo við þá, sem fyrir voru:
— Nú ætla klárar okkar að taka á rás suður á daL
Langbezt, bræður, að taka þá strax, láta húsið geyma þá,
svo einn okkar eða fleiri þurfi ekki alt af að vera á þön-
um við þá. Búnir að rífa nóg af grasi í kviðinn á sér«.
Hinir féllust fljótlega á þetta og skunduðu suður
túnið.
Þá kemur maður innan úr bænum og út á hlaðið.
Hann signir sig, þegar hann kemur út á varinhelluna,
styður niður priki, setur hönd fyrir augu, skimar til veð-
urs og yfir sveitina. Honum verður litið til kirkjugarðs-
ins, og er hann sér mennina þar, þá heldur hann fram á
hlaðið í áttina til þeirra, fer höktandi og styðst við prikið.
Má sjá, að honum er áhugamál að hraða sér, en þarf þó
að fara varlega, því að bæði eru rigningarpollar á hlað-
inu, er sneiða þarf hjá, og svo verður að ætla fótunum
af, sem auðsælega eru bæði stirðir og þróttlitlir. Maður-
inn virðist vera mjög aldurhniginn og er hár hans og
skegg fannhvítt.
— Guð gefi ykkur góðan daginn, piltar mínir, segir
karlinn um leið og hann stumrar inn úr sáluhliðinu. Nú
haflð þið tekið af vkkur rekkjuvoðina dálítið á undan Jóni
gamla. Búnir að taka gröflna! og hafið tekið hana, —
tekið hana hérna!
— Já, búnir erum við að því, og þurftum þess líka,
því að bráðum fer að verða von á líkfylgd og liki. Þetta
er nú heldur ekki svo mikið verk fyrir fjóra unga menn,
röskva og hressa í huga: liðugar þrjár álnir á lengd og
tæpar tvær á breidd, og, eins og sér, dýptin hæð hans-
Gísla þarna. Jarðvegurinn eins og smjör. En settu þig
nú niður, Jón minn, og hvíldu þín gömul og lúin bein.
Þetta lét Jón gamli sér að kenningu verða, settist
niður á leiði eitt þar hjá, tók ofan, virti fyrir sér moldar-
binginn, nuddaði augun ofurlítið, virti hann svo aftur