Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 29
Síðustu minningarnar.
125
íyrir sér; tekur svo til orða og snýr máli sínu að manni
þeim hinum snöggklædda, er við hann hafði talað:
— 0 já, Björn minn, ekki ætti eg nú að vera orðinn
lúinn af dagsverkinu, sem eg hefi unnið í dag; en eg er
nú tekinn að gjörast gamall og rúmlatur og --------
— Já, Jón minn, orðinn gamall og rúmlatur, og það
sem verra er, eða þá betra, — annaðhvort, ríst nú bráð-
um hvorki fyr né seinna úr rekkju, eins og við allir,
segir Björn og var þá kropinn á kné milli leiða þar rétt
hjá, rakti þar í sundur vaðmálstreyju, tók innan úr henni
flösku og rétti Jóni gamla.
— Þetta gjörir þér að minsta kosti ekkert ilt, karl-
inn minn. — Já, orðinn gamall og grár. En — »Við
skulum ekki víla hót«.
— Raunar get eg nú ekki neitað því, að eg hefi haft
gaman af að dreypa í dropann um dagana, og svo er enn,
segir Jón gamli og saup á, og guðlaun fyrir, Björn góður.
Þó hefi eg aldrei verið talinn svæsinn drykkjumaður. En
hefði eg risið fyr úr rekkju í morgun og verið kominn á
fætur fyr en þið byrjuðuð, þá hefði eg fengið ykkur til
að taka gröfina annarstaðar en hárna.
— Hvað er að heyra til þín, Jón minn! Hér var gott
að grafa. Okkur mátti heita ganga, vel.
— Það getur nú verið, en þið hafið hlotið að koma hér
ofan á kistu og róta því til, sem eg vildi að hefði haft
frið, meðan eg náði til.
— Rótuðum svo sem ekkert, Jón minn, neinu. Þú
mátt óhætt vera rólegur þess vegna og bera þig að vera
glaður. Bezt að sjipa á aftur, Jón gamli, sagði Björn og
fekk karli aftur fiöskuna; og er hann hafði sopið á henni,
tók hann aftur við henni, saup á, hallaði sér að Jóni
gamla og sagði í lægra rómi um leið og hann þrýsti
tappanum i:
— Jú, eg skal ekki neita því, að við komum ofan á
kistu, auk stokksíns. Við hugsuðum okkur fyrst að færa
hana til, en þá datt hún öll i — — við sáum nefnilega
þá, að hún þoldi það ekki. Var það nokkur ættingi eða