Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 33
Síðustu minningarnar.
129
Svo hökti hann út um hliðið við prik sitt og norður
með garðinum. Björn lítur upp og til hans, þaðan, sem
hann var á hnjánum við treyjuna sína og segir:
— Hvað hét hún annars, kerlingin, sem þú varst að
minnast á ?
Jón gamli snerist við og hváði.
— Eg var að spyrja að, hvað hún hefði heitið, kerl-
ingin, hún--------hún hérna uppi og niðri.
— 0, það er ekki til neins; eg heyri það ekki.
— Svo sneri hann sér í áttina til bæjardyranna, nam
staðar á varinhellunni, strauk niður hárið í vanganum,
sem glóðvolgur sumarblærinn hafði flett upp, sneri sér
við aftur, horfði ofan eftir túninu og eftir sólargeisla-
stafnum, þar sem hann lá suðaustur dökkgrænt og dögg-
vott engið, þaðan á ská yfir vatnið smágárað af morgun-
andvaranum, síðan enn yfir engjarnar hinu megin, unz
fyrir hann tók af forsælu fjallshlíðarinnar að austanverðu.
— Jú, það vona eg að guð gefi okkur nú gott og
blessað grasár i sumar.
Að svo mæltu hvarf hann inn í bæinn.
JÓHANNES ÞOEKELSSON.