Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 38

134
Úr ferðasögu.
náttúran er þarna orðin ítölsk, og jafnvel ítalskari meðfram
Lago di Garda og öðrum þessum vötnum, en nokkuru
sunnar, á Pósléttunni; skjólið er svo mikið sunnan í fjall-
garðinum og sólarbrekkur.
Svipdimmir kirkjugarðsýpressar standa á víð og
dreif um héraðið, og aðrar trjátegundir með dökkgræn-
um, skinnkendum blöðum, eins og myrtusviður, og jafn-
vel olíutré, sjást hér og þar, þó að þeirra eiginlega heim-
kynni sé ekki fyr en sunnar. Tré með þunnu, ljósgrænu
laufi, eins og t. a. m. linditré og beykitré, þrífast ekki á
þessum stöðvum, því að þess konar blöð standast ekki
hina miklu sumarþurka, sem einkenna loftslagið í miðjarð-
arhaf slöndunum.
Vér leggjum á stað suður eftir Gardavatni, sem er
álíka langt og Eyjafjörður, á litlu gufuskipi, snemma
morguns, í ljómandi sólskini og bláiogni. Liturinn á vatn-
inu er frægur og ótrúlega fagur, langt fram yfir það sem
eg hafði búist við, einkennilega lýsandi blátær. Vatnið
út frá skipinu er að sjá eins og gimsteinsflötur, þess er
turkis heitir, og er á lit einna fegurstur steina. Líklega
kemur þessi fagri litur á vatnið af því að í það berst
ofurlítið af jökulleðju ofan úr háfjöllum.
Fjöllin að vatninu eru mjög brött og viða þver-
hnýpt, úr kalksteini, sem mjög er lagður í fellingar; lítið
er um vatnsrensli úr fjöllum þessum hjá því sem er úr
íslenzkum fjallahlíðum; en sumstaðar steypast þó niður
smáfossar og á einum stað mjög einkennilega, því að þar
spýtist fossinn út um gat á bergveggnum. Allsstaðar er
bygð fram með vatninu, þar sem henni er með nokkuru
móti hægt að fóta sig, og er það helzt þar sem lækir
hafa gert smáeyrar fram í vatnið. Er þar að sjá appel-
sínu- og sítrónulunda, og glóa ávextirnir innan um dökk-
grænt laufið, eins og segir í hinu fræga kvæði eftir Goethe,
þar sem einmitt er í fyrsta erindinu svo meistaralega lýst
Suðurevrópugróðrinum og þeim frábrugðna svip, sem hann
setur á héraðið, þvi sem gerist norðar í Evrópu. En
um appelsínulundana er annars líkt að segja og olíutrén,