Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 61

Mærin frá Orléans.
15T
frillur sínar með sér í ófriðnum og svifust einkis. Ollu
þessu gerbreytti Jeanne d’Arc. Hún heimtaði fyrst af
•öllu, að þeir létu lauslætiskonur allar fara burt; þær mátti
hún ekki sjá. Hún áminti þá um að skrifta og ncyta heil-
agrar kvöldmáltíðar. Margir munkar voru í förinni, og
fyrir því voru sett ölturu úti á víðavangi og messur lesn-
ar, ef ekki var unt að gera bæn sína i kirkjum. Svo
mikla virðingu báru þeir fyrir henni, að í viðurvist hennar
settu þeir sér að blóta ekki, og samt tóku þeir það svo
nærri sér, að Jeanne t. d. kendi í brjósti um gamla La
Hire og leyfði honum, hálft um hálft í gamni, að segja:
Par mon baton! (það veit stafurinn minn!) í stað þess að
ákalla guö og djöfulinn til skiftis.
Þrátt fyrir það, að hún lifði innanum þessi rudda-
menni, hélt hún virðingu sinni með öllu. Um skírlífi henn-
ar, góðgerðasemi og guðsótta er enginn efi; allir ljúka upp
einum munni um það, enda var hún mjög vör um mann-
orð sitt. Þegar hún gat, gisti hún hjá góðum og guð-
hræddum konum; ella lá hún í öllum herklæðum, þótt
óþægilegt væri.
Hún kom til Orleans að kveldi dags, 29. apríl. Borg-
arlýðurinn allur þyrptist á móti henni og keptist um að
snerta klæði hennar eða að minsta kosti hestinn, sem hún
reið á. En þótt aimenningur tilbæði hana og tryði því, að
hún væri send af guði til að frelsa borg þeirra, þá er
eins og höfuðsmaður borgarinnar, Dunois, hafi ekki verið
alveg öruggur um, að hún hefði vit á hermálum; að
minsta kosti vildi hann ekki fylgja ráðum hennar, vildi
jafnvel fara á bak við hana.
4. dag maímánaðar lagði hann til orustu við Englend-
inga, án þess að hún væri með. Hún svaf, þegar Dunois
reið út úr borginni með sveit manna. En alt í einu vakn-
aði hún, sagði að sig hefði dreymt, að hún ætti að fara
að berjast. Hún flýtti sér í herklæðin og fór á eftir lið-
inu, taldi kjark í það og hjálpaði því til að vinna eitt
virki Englendinga. í annað sinni sátu Dunois og menn
han8 á leyniráðstefnu og ákvörðuðu, þvert ofan í vilja