Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 66

162
Mærin frá Orléans.
ins, bæði til að hræða Jeanne og til að æsa lýðinn á mótí
henni.
Tveir pallar voru reistir á kirkjugarði nokkrum í
bænum; á öðrum sátu 2 yfirdómarar og 33 assessorar og
enski kardinálinn; á hinum var Jeanne, verðir hennar og
skrifarar, sem áttu að rita orð hennar, og enu fremur einn
klerkur, sem átti að áminna hana; en fyrir neðan pallinn
var böðullinn á kerru sinni til taks að grípa hana, þegar
hún væri dæmd.
Athöfnin byrjaði með prédikun, en ræðumaður var
svo óheppinn að byrja á því, að ráðast á Karl 7., og
segja að hann væri villutrúarmaður. Þá gleymdi Jeanne
sér og tók fram í fyrir honum og sagði, að með allri virð-
ingu fyrir honum, þá færi hann þarna með rangt mál;
konungur hennar væri göfugastur allra kristinna manna
og elskaði trúna og kirkjuna meir en nokkur annar.
Henni var skipað að þegja og nú átti að fara að lesa upp dórri-
inn, sem þegar var saminn; en þá lögðu allir, sem nærri
henni stóðu, svo ríkt að henni að taka aftur orð sin, að
hún varð hikandi. Þeir sögðu henni, að ef hún skrifaði
undir skjal það, er kardinálinn enski rétti henni, þá væri
hún sloppin úr klóm Englendinga og kirkjan ein ætti að
dæma hana; ella mundi hún verða brend tafarlaust. Þá
lét hún tilleiðast og gerði sem þeir sögðu.
Biskupinn af Beauvais las nú upp dóm kirkjunnar;
hún átti að vera í æfilöngu fangelsi til að iðrast syndanna.
En þrátt fyrir þetta var hún fengin Englendingum í hendur
aftur til varðhalds. Enskar hefðarkonar heimsóttu hana
þar og komu henni til að fara í kvenfötin aftur, því að
ein af aðalákærunum á móti henni var sú, að hún væri
svo ósvífin að vera í karlmannsbúningi. En undarlegt var
það, að Englendingar, sem tóku alt af henni, jafnvel blý-
hring, sem hún hafði haft á hendinni, síðan hún var barn,
létu karlmannsfötin vera inni hjá henni í klefanum, þau
föt, sem hún sjálf hafði óskað að vera i, meðan hún þyrfti
að vera innan um tóma karlmenn. Var það til að freista
hennar? Líklegast er það, enda urðu allir óvinir hennar