Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 74

170 Hitt og þetta um drauma.
betur instu slög lifæðar hennarj heldur en þeir menn,
sem lifa mestmegnis á yflrborði menningar-glaumsins.
Þessi skýring kemur mér í hug, þegar eg hugsa um
•orsakirnar til þess, að alþýða manna sér og heyrir, t. d.
i svefni, fyrirboða ókominna atburða. Eg bendi á þetta
að eins svo sem eins og vörðubrot á veginum. En hitt
veit eg vel, að þessar leiðir allar saman eru duldar í
fjarska mikillar móðu djúpra dala og liggja sumir þeirra
að baki þeirra fjalla, sem ritlistarmennirnir sjá ekki í
gegnum. Það skiftir litlu máli, þegar um drauma er að
ræða, hvort þeir boða stórtiðindi, eða þeir eru fyrir lítils-
háttar daglátum. Ef þeir boða ó o r ð n a atburði, eru
þeir merkilegir og óskiljanlegir, enda þótt atburðirnir,
sem þeir boða, séu lítilsháttar. Tökum t. d. þá tegund
drauma, sem er algengust: veðurspár-drauma. Þeir eru
ekki mikilsháttar að vísu, yfirleitt. En þó eru þeir fyrir-
boði, sem enginn veit hvaðan kemur, eða af hverjum
rótum er runninn.
Oftast dreymir ^almenninginn í landi voru fyrir veðr-
um og gestkomum. Þessir atburðir eru algengastir og er
eigi kynlegt, þó að þangað bregði draumunum, sem hug-
urinn hvarflar oftast. Og þó eru draumarnir ekki bein-
línis afleiðing hugsunarinnar í vökunni. Eg skal benda
á eitt sönnunargagn fyrir þeirri staðhæfingu minni: þegar
vér alþýðumennirnir göngum að heyskap á sumrin, eða
að fjárhirðing á veturna, höfum vér hugann rígbundinn
við þessi störf, af. eðlilegum orsökum. — Starflnn þessi,
hvor um sig, er svo vaxinn, einkum heyskapurinn, að
hann krefur þess, að gengið sé að honum af alhuga og
alefli. Ef svo væri, að draumarnir væru afleiðing og á-
framhald hugsunarinnar, sem maðurinn gengur mest með
í vökunni, þá mundi okkur heyskapar- og fjármennina
dreyma oftast og mestmegnis h e y og f é. En svo er
þó ekki. Okkur dreymir ekki hey og fé — nema fyrir
veðrum. Hey og fé í svefni er fyrir hreggi og hríð úr
þeirri átt, sem heyið er í svefninum, eða sauðféð, og er
von því meiri úrkomu, sem féð eða heyið er meira. Ef