Skírnir - 01.04.1909, Blaðsíða 79

Hitt og þetta um drauma.
175'
að eg gat verið að heiman, þó nokkurn tíma, án þess að
nokkuð mundi horfa til vandræða á heimili míuu. 0g var
eg því i góðu skapi og öruggum hug og undi mér vel.
En þegar eg var búinn að dvelja hjá Stefáni nokkur-
ar nætur, bregður svo kynlega við, að mig tekur að dreyma
illa og erflðlega — með þeim hætti fyrst og fremst, að
eg þóttist vera í ógöngum staddur og í hömrum nokkur-
um. Það vissi eg ekki, hvar í veröld hamrarnir voru,
því að eg þekti mig ekki í svefninum. En það eitt vissi
eg, að eg komst hvorki fram né aftur og ekki upp á við.
En sjór var undir hömrunum og fjörumál, og sá eg fram
á fjörð, og nú komst eg niður í fjöruna, »eins og í draumi«
og þá leystust vandræði mín í svefninum, með því móti
— að eg vaknaði. Þennan draum og því líkan hafði eg
tvær nætur. Og réð eg hann á þá leið, að eg mundi
hreppa hörð veður á heimleiðinni. Eg var gangandi, og
þetta var í bláasta skammdeginu og svartasta, þegar von
er allra þeirra veðra sem vond eru. Ferðalög allskonar
þoldi eg illa, bæði á sjó og landi, og hugði eg að bratt-
inn í svefninum mundi verða fyrir því, að Vaðlaheiði yrði
mér örðug í vökunni. Mig hafði dreymt áður á æfl minni
á þá leið, að eg var í ógöngum og klettariði og varð mér
það fyrir hörðum veðrum og þeim örðugleikum, sem þau
hafa stundum í för rheð sér, við fjárgeymslu og önnur
heimilisumsvif. Eg var þessvegna hérumbil óhræddur við
þennan draum, enda þótt þjóðtrúin kveði svo að orði, að
hamrar í svefni og fjallaskriður séu fyrir veikindum i
vöku, sömuleiðis sjór og vötn, sem eru manninum ægileg
í draumnum, eða til farartálma.
Eg hafði orð á draumþrautum mínum við Stefán kenn-
ara og frú hans og sneri þó frásögninni í glettingar. Stefán
hafði enga trú á draumum eða fyrirburðum, og hafði eg
gaman af að vega salt á móti honum í því efni. Eg lét
í veðri vaka, að eg ætti ekki sjö dagana sæla í húsum
hans, þar sem mér væri sýnt svona í tvo heimana undir
þaki hans. — En eftir þriðju nóttina, sem mig dreymdi
aðaldrauminn, leizt mér ekki á blikuna, þvi að þá tók,