Skírnir - 01.01.1910, Blaðsíða 37

Gláma.
37
Það kann að þykja ótrúlegt, en þó er það satt, að
við komumst upp á Glámujökul án þess að stíga á fönn,
er teljandi væri. Há-»jökullinn« er alauður melröðull, og
svo eru allar hábungur Glámu; jökull er hvergi, að eins
sundurlausar fannir hér og hvar utan í bunguhöllunum.
Hæsta bungan heitir Sjónfríð. Er það réttnefni, þvi út-
sýni þaðan er bæði mikið og frítt. Á Sjónfríð stendur
gömul mælingarvarða — »lautenantavarða« — mikil og
traustlega bygð, (líklega reist af lautenant Frisak, land-
mælingamanninum nafnkunna, er mældi þríhyrninga milli
fjallatinda á Vesturlandi 1806* 1)); sést frá henni yfir alt
Vesturland að heita má. í norðaustri blöstu við hábung-
ur Drangajökuls, bláhvítar til að sjá, í suðvestri gnæfði
Snæfellsjökull hátt yfir Snæfellsnessfjöllin, er lokuðu hinu
víðáttumikla sjónarsviði að sunnan, eins og lághnjúka-
girðing, en langt austur í landi mændi Eiríksjökull í rauð-
bláum móðuhjúp hátt yfir fjöll og heiðar2).
Uppi á Sjónfríð er eins og geta má nærri gróðurlitið.
Þó safnaði eg þar nokkrum steinskófa- og mosategundum.
En þó þœr séu fáar og smáar jurtirnar, sem þar vaxa,
eru þœr engu að síður lifandi og órœkir vottar þes«,
að snjór og því síður jökull liggur ekki til langframa,
ekki árum og öldum saman á Glámu, — það rná því óhœtt
strika Glámu-jökul út af kortinu.
Að áliðnum degi klöngruðumst við ofan af Sjónfríð
um einlæga urðarhjalla niður í botninn á Borgarfirði, insta
hornið á nyrðri aðalarm Arnarfjarðar. Fengum við öllu
betri veg niður eftir, en neðan um morguninn, þótt lítt
') Innskot. -- Sbr. Landfræðissögu Þorv. Thoroddsens, III. bindi,
bls. 264.
2) Þegar eg minnist fjallasýnarinnar frá Glámu, dettur mér jafnan
i hug þess' glæs iega kvæðisbyrjun hjá Matthíasi:
Sindruðu fell i silfurbláum hökli
af sumarblíðu, fagra aftanstundu,
glóeyjarfingur guðve Eiríksjökli
úr gulli rauðu kalið höHð bundu.