Skírnir - 01.01.1910, Blaðsíða 72

72
TJm loftfarir.
til hjálpar við lendingu, loftþyngdarmæli, til þess að á-
kveða hve hátt hann kæmist, hitamæli o. s. frv. Þegar
hann hafði þannig séð sér fyrir öllum þessum áhöldum og
útbúnaði, sem síðan er.talið til hins allra-nauðsynlegasta
til loftferða, komst hann 3400 stikur í loft upp og gat
verið lengi í lofti.
Nú breiddist loftfaraáhuginn út um alt, eins og eldur
í sinu, og þegar árið eftir höfðu 50 manns, karlar og
konur, reynt sig á loftförum. Arið 1785 fór maður, sem
Blanchard hét, loftför yfir Ermarsund með Dr. Jeffries,
lækni frá Vesturheimi. Þeir höfðu stofnað til ferðarinnar
með allmiklu yfirlæti, en rötuðu í mestu vandræði og
komust nauðulega af. Rozier, sá er fyr var getið, vildi
nú ekki verða minni. Hann steypti saman aðferðum þeirra
Montgolfier og Charles’s, ætlaði að bæta sér upp vetnið, sem sí-
aðist út um belginn með því að hafa neðan við hann hólk með
heitu lofti. Charles og öðrum, sem vit höfðu á, þótti
þetta óráð, og vöruðu hann við því, að vera með eld svo
nálægt vetninu. Hann skevtti því engu, og lét í loft upp
16. jan. 1785. En svo fór, að loftfarið sprakk og hann
týndist. Hann hafði orðið til þess fyrstur manna, svo
að menn viti með vissu, að reyna þessa nýju íþrótt, og
hann lét líka fyrstur lífið fyrir hana.
öðrum sem reyndu þessa aðferð tókst litlu betur, og
eftir þetta liðu svo langir tímar, að mönnum fór nauða-
lítið fram i loftsiglingum. Þeir kunnu að hækka og lækka
loftförin, en þau rak ætíð undan vindi, og varð þeim eigi
stýrt, nema einhver væri niðri á jörðinni, sem hefði þau
í taumi. Margar tilraunir voru gerðar til þess að stýra
þeim, en ekkert kom að haldi, nema hvað reyndir og
gieindir loftfarar gátu hjálpað sér dálítið með því að leita
uppi hentuga loftstrauma, því að þeir liggja einatt á mis-
víxl, hvor uppi yfir öðrum, i loftinu. Þrátt fyrir þetta
urðu þó loftfarirnar að talsverðu gagni, þegar á þessu
skeiði, bæði til vísindalegra rannsókna í háloftinu, og svo
í hernaði.
Af þeim sem fengust við loftfarir i þarfir vísindanna