Skírnir - 01.01.1910, Blaðsíða 85

HugsjÓDÍr Edisons.
85
»Náttúran er full hinna dásamlegustu dulardóma — dular-
dóma, sem hægt er að ráða og hagnýta sér. Vér höfum
ráðið suma þeirra, en þegar vér berum þá saman við
það, sem vér eígum enn eftir óráðið, þá vitum vér ekkert,
ekkert«.
»En vér erum að læra, og einhvern tíma munum vér
öðlast þekkinguna. Vér erum komnir inn í land upp-
götvananna. Byrjunin er alt af erfiðust. Setjum svo, að
vér gætum þróað hjá oss tvö skilningarvit í viðbót við
þau 5, er nú notum vér. Alt sem vér skynjum nú, skynj-
um vér með sjón vorri, heyrn, ilman, smekk eða tilfinn-
ingu. Alt er oss dulið, sem ratar ekki til vor einhverja
þessara fimm alkunnu leiða. Skyldi nokkur sá maður
vera til, sem trúi því, að ekki séu til margvísleg fyrir-
brigði, sem geta alls eigi til vor komið á þessum vegum.
Eg fyrir mitt leyti efa það ekki. Og eg trúi því fastlega,
að vér munum eignast ný skilningarvit. Hvert þeirra mun
færa oss árstrauma þekkingar.«
— »Haldið þér að vér mundum kannast við þessa
veröld, ef vér ættum að hverfa aftur til hennar að svo
sem þrem öldum liðnum?«
»Kannast við hana?« svaraði Edison. »Hún mundi
koma oss jafnókunnuglega fyrir sjónir, sem hefðum vér
aldrei lifað.«
David Ostlund
islenzkaði.