Skírnir - 01.04.1910, Blaðsíða 8

104
Björnstjerne Björnson.
bragðs tekið að senda hann til Kristjaníu og selja í hend-
ur »Heltberg gamla«, er svo var nefndur, en hann þótti
manna lagnastur á fræðslu, þeirra er þá voru uppi. Voru
þar saman komnir margir letingjar og vandræðamenn, er
aðrir fengu ei um tætt, og á meðal þeirra voru um þær
mundir þeir Ibsen og Vinje. Þar lauk Björnson stúdents-
prófi sínu með litlu lofi árið 1852.
Að afloknu prófi fór hann heim til föður síns og
dvaldist hjá honum árlangt. Hélt síðan aftur til Krist-
janíu, en eigi lagði hann stund á háskólanám, af hverjum
ástæðum er óvíst. Líklegast er, að hann hafi hvorki haft
eirð í sér né löngun til að leggja stund á sérstaka náms-
grein. Hugur hans var ekki við eina fjölina feldur, og
ný og sterk öfl tóku smám saman að hreyfa sér hjá hon-
um, því hann var óvenju þroskaður eftir aldri. Þótti
hann tilkomumestur allra jafnaldra sinna og gerðist brátt
foringi þeirra, enda var höfðingjabragur á honum í öllum
greinum. Það stafaði af honum líf og fjör og einhver
óumræðilegur andans máttur, sem alla töfraði. Það sóp-
ar að honum framar öllum öðrum. Á málfundum stúdenta
hrífur hann alla með mælsku sinni og er hrókur alls
fagnaðar, í blöðin ritar hann um listir og skáldskap með
fjöri og dómgreind, og hann fylkir stúdentum með sér í
leikhúsið til að hrópa niður danska leikendur og heimta
norska þjóðlega leiklist. Alstaðar er liann fremstur í
flokki, foringi og leiðtogi, fullur af brennandi áhuga og
fjöri, sívakandi, síkvikandi og sístarfandi. Hann hefir sjálf-
ur einkent sig, eðli sitt og starf, allra manna bezt í vísu
þeirri, er hann orti um aprílmánuð, uppáhaldsmánuð sinn,
vormánuðinn:
Jeg vælger mig april!
i den det gamle falder,
i den det ny far fæste;
det volder lidt ralialder, —
dog fred er ej det bedste,
men at man noget yiL