Skírnir - 01.04.1910, Blaðsíða 26

122
Daði Níeis&on „fróði;‘.
■en þó mér allerfiðu frásögnum. Hef eg hér svo endir
þeirra og þakki nú hver sem vert þykir*1).
Þessi niðurlagsorð sýna það, að Daði var óvenju
samvizkusamur söguritari og vandur að heimildum, en
það hefir einna helzt þótt á bresta hjá ýmsum af alþýðu-
rithöfundum vorum. Og víst ber annállinn sjálfur þess
ijósastan vottinn, að Daði hefir safnað til hans af hinni
mestu kostgæfni og samvizkusemi, þótt hann ætti erfitt
aðstöðu. Sýnir það og dómgreind hans, að hann vildi
heldur hætta við ritið, en byggja það á óáreiðanlegum
heimildum.
Þar er annálinn þrýtur taka við T i ð a v í s u r Daða,
og ná þær yfir árin 1835—41 og brot (90 er.) yfir árið 1842.
En tíðavísur eru, svo sem kunnugt er, eins konar annáll
eða fréttainntak hvers árs í ljóðum, án þess þó að jafn-
aði að tilgreina aðrar fréttir en þær, er landsfleygar voru,
t. d. tiðarfar, mannalát og slysfarir o s. frv.
Eftir að Daði var hættur við annál sinn, tók hann
að færast meira í fang. Hugkvæmdist lionum að taka
saman prestasögur Skálholtsstiftis frá siðaskiftunum og
fram á hans dag. Lengi var haun þó hikandi í þessu
efni, sem von var, því hér var eigi lítið í ráðist af um-
komulitlum almúgamanni. Hefir hann sjálfur í formála
fyrir prestasögunum skýrt frá atvikum og aðdraganda
þess, að hann færðist þetta í fang. En þau voru tildrög-
in, er nú skal greina.
Vorið 1830 sá hann aðkomandi vestra prófasta- og
sóknarprestatal í Skálholtsstifti frá því um siðaskiftin eft-
ir Hannes biskup Finnsson, og er það prentað í 11. bindi
af ritum Lærdómslistafélagsins. Honum vanst þá eigi
tóm til að lesa neitt í því að kalla, en þessi munnsmekk-
ur var þó nægur til þess, að vekja hjá honum sterka
‘) Niðurlagsorð þessi eru dags. Yíðidalsá i Steingrímsfirði 1. nóv.
1836. Annálshandritið sjálft var í eigu Hallgr. biskups Sveinssonar,
bróðursonar Daða, og hefi eg bvergi séð það annarstaðar.