Skírnir - 01.04.1910, Blaðsíða 35
Daði Nielsson „fróði“.
131
sér, dró út og íslenzkaði nokkrar greinar úr kirkjusögu
dr. Péturs lútandi að prestasögunum, útlagði Föstuprédik-
anir eftir Bastholm og vann þar á ofan jafnt og þétt að
prestasögunum. Sá maður, sem afkastar þessu í tómstund-
um sínum frá stritvinnu, og á um leið við erfið lífskjör
að búa, hann er í sannleika ekki þreklaus eða »lítill
starfsmaður í hvívetna«, hvað sem annars má um hann
segja_
A kvæðum Daða og lausavísum lýsir það sér berleg-
ast, að honum hefir jafnaðarlega liðið illa á þessum arum
og yfir höfuð oftast æfinnar, og allur er kveðskapur hans
þungbúinn og raunalegur. Svo kveður hann t. d. eitt
sinn um þessar mundir (að líkindum árið 1848):
Sorglag reynsla sú mig slær
og sinnu kvelur mína,
umflúið að enginn fær
armæðuna sína.
Löngnn hjá mér fulla finn
fjandskan heim að kveðja,
mín er asfi margbrotin
mótlætinga keðja.
Rönd eg ekki reisi við
raunaþjökun minni,
nema Guð mér ljúfur lið
leggi af miskunn sinni.
Og enn kveður hann á þessa leið:
Æfin vesöl áfram dregst
oft með böli hörðu.
Óþreyttur eg ekki legst
andaður í jörðu.
örsjaldan ber það við, að nokkru spaugi eða gamni
bregði fyrir í kveðskap hans. Minnist eg eigi að hafa
rekist á nema einar 2 slíkar lausavísur, og er þetta önn-
nr þeirra, um blóðtöku:
Gæfan heim mig sótti sú
og sinnið dável hresti,
að endurskorinn er eg nú
af Stefáni presti.
9*