Skírnir - 01.04.1910, Blaðsíða 58

164
DauðÍBn.
Á daga hans hafði margt drifið. Hann hafði verið
bóndi og sjómaður, hjú og ferðalangur, og ratað í margar
mannraunir á sjó og landi.
Hann var þaulkunnugur landinu utan frá sjó og upp
til afdala og hafði komist í kynni við fjölda manna af
ýmsum stéttum á lífsleiðinni.
Islenzk náttúra, sagnir og hjátrú var því eins og lif-
andi á vörum hans, og eg hlustaði á það alt eins og
draumgjarn unglingur á farmanninn, sem segir frá ókunnu
löndunum.
Römmustu draugasögurnar, sem eg hefi heyrt, hrika-
legustu tröllasögurnar og útilegumannasögurnar lærði eg
allar af Hálfdáni gamla. En einna glöggast man eg þó
eftir draumunum sem hann sagði mér, draumum sem
menn hafði dreymt fyrir dauða sínum, og draumum þar
sem hinir dauðu höfðu sagt til sín.
Sjálfan hafði Hálfdán dreymt marga drauma, og
hann hafði örugga trú á þeim og dró ekki dul á ber-
dreymi sitt. En frá sínura eigin draumum vildi hann þó
aldrei segja, og kvað það ei vera rétt.
Menn missa draumgáfuna, ef þeir segja drauma sína,
var hann vanur að segja.
Hálfdán gamli var niðursetningur hjá föður mínum.
Hann hafði ekki annað að gera en lifa í minningun-
um og bíða dauða síns. Því verkfær var hann ekki leng-
ur. Hann var orðinn úttaugaður og slitinn af langvinnu
striti, og gigtin hafði kengbeygt hann og dregið af honum
allan mátt. Það eina verk sem hann gat unnið var að
flétta reiptaglsspotta á veturna, úr hrosshársspuna, og á
sumrin var hann látinn dutla við að tinda hrífurnar fyrir
stúlkurnar og þessháttar, sér til dægrastyttingar.
Hann hafði unnið dagsverkið — og langaði til »að
komast heim«, eins og hann komst að orði.
»Hún Björg mín bíður eftir mér«, var hann vanurað
segja. »Við höfum nú verið svo lengi skilin«.
Björg var konan hans sáluga. Þau höfðu búið sam-
an á efsta og rýrasta kotinu í sveitinni, Dalsbotni, fyrir