Skírnir - 01.04.1910, Blaðsíða 59

Dauðinn,
155
niörgum, mörgum árum, þegar Hálfdán var ungur. Eftir
þriggja ára hjónaband dó Björg úr mislingunum, og barn
þeirra nýfætt.
Þá flosnaði Hálfdán upp af kotinu og hafði aldrei
eirð í sér síðan. Hann fór af einu landshominu á ann-
að meðan æfln vanst, ýmist sem sjómaður, sendimaður,
vinnumaður eða ráðsmaður.
Og þegar kraftarnir voru þrotnir, var hann fluttur
fátækraflutningi úr einhverju fjarlægu héraði á fæðingar-
hrepp sinn. Eftir beiðni hans tók faðir minn við honum,
því hann langaði til að vera hjá gröfinni hennar Bjargar
sinnar, það sem eftir var æflnnar, og fá svo að hvílast
við hlið hennar.
Hann vissi upp á hár, hvar leiðið var, þegar hann
kom eftir margra ára fjarveru, og faðir minn gerði það
að bón hans, að láta hlaða leiðið upp fyrir hann.
Nú hafði hann ekki annars að gæta, en að enginn
yrði grafinn of nærri Björgu hans, færi ekki »inn á hans
landareignc, eins og hann komst að orði.
Það gerði hann líka samviskusamlega í hvert skifti
sem jarðað var, og af þeim ástæðum kölluðu gárungarnir
hann »óðalsbóndann á leiðinu hennar Bjargar« eða bara
»óðalsbóndann«.
Og á sumrin sat hann þar á leiðinu á hverju kvöldi
þegar veður leyfði. Sat þar álútur og hljóður og hlust-
andi, eins og hann væri að bíða eftir boðum frá löndun-
um hinumegin við kvöldroðann, hinumegin við hafið
mikla.
Það var föstudagskvöld að áliðnu sumri.
Við vorum að enda við að slá túnskæklana. Það
hafði verið bezta rekja um daginn, svo tækifærið var
notað til að skafa upp óræktarmóana í túnjaðrinum.
Eg hafði lært að slá það sumar og fekk lítið orf við
mitt hæfl, svo eg þóttist heldur en ekki maður.
Það var svo sem eitthvað mannalegra að slá eins og
hinir piltarnir, heldur en að híma einn uppi í dal og sitja