Skírnir - 01.04.1910, Blaðsíða 85

Til minningar Jóni Sigurðssyni.
181
sæma þá nafnbótum og tignarmerkjum. Og það flýtur enginn á
legubekk ofan eftir lognmóðu lífsins, er vinnur þeim. Hugsjónin
segir ekki: »mitt ok er indælt og mín byrði létt«, heldur hitt:
»hver sem vill fylgja mór, afneiti sjálfum sór, taki sinn kross á
sig og fylgi mór eftir«. Þótt Jón lóti ekki lífið fyrir hugsjón sína
og væri ekki varpað í fangelsi sakir hennar, lót hann hvorki upp-
hefð, fe nó önnur veraldargæði lokka sig til ótrúnaðar við hana,
þótt hann ætti þess kost. »Eg er vanur fátækt«, skrifar hann
Halldóri Friðrikssyni, þegar hann var á sjötugsaldri og hætti við
að sækja um rektorsembættið. Þeir skilja, hvað hór er sagt, er
fátæktina hafa reynt. Það er enn ómetið og verður víst aldrei
fullmetið hvílíkt gagn hann vann íslendingum með baráttu sinni.
Þó er hitt líklega meira virði, að slíkur maður er vitni þess, að
kraftar búa í þjóð vorri, svo að ekki er ástæða til að örvænta.
Og það má ekki henda oss, að vór spörum fó eða fyrirhöfn, svo að
meira eða minna færi forgörðum af þeim efnivið, er enn er til f
sögu hans.
Svo kvað Gísli Brynjólfsson eitt sinn :
„Og við íslands allar siðan
aldir bnndið nafn þitt skal,
meðan Háva haukur svartur
hlakkar yfir blóðgum val
eða fálkinn flýgur bjartur
fannhvitan um jökuldal“.
Sigurður Guðmundsson.